Vivian Het ziekenhuis: een plek waar iedereen, of hij het nou wil of niet, minstens één keer in zijn leven komt. Voor een gebroken bot, om een ziek familielid te bezoeken of misschien toch wel voor iets van wat ernstigere aard. De geur van ontsmettingsmiddelen, mensen in witte, blauwe of groene pakken, overdreven aardig verpleegpersoneel, waterige koffie en eten dat naar plastic smaakt: het zal niemand echt onbekend voorkomen. Maar een ziekenhuis is voornamelijk een veilige plek waar mensen je helpen met vechten voor je leven wanneer dat nodig is en waar problemen met je lichaam worden opgelost die je zelf niet kunt verhelpen. Een plek die je zou moeten kunnen vertrouwen, waar je je veilig voelt.
Helaas is dat niet altijd zo: vooral tegenwoordig zijn ziekenhuizen steeds negatiever in de aandacht. Bijvoorbeeld door het gedoe met de documentairefilm van Eyeworks, waarbij sprake was van miscommunicatie op het gebied van permissie van patiënten. Ik vind het werkelijk belachelijk dat een televisiemaatschappij het überhaupt in haar hoofd zou halen om patiëntengegevens, beelden en interviews openbaar te maken zonder toestemming: Ik weet er het fijne niet van, maar wanner er een documentaire wordt gemaakt over het ziekenhuisleven, dan moet dat naar mijn mening heel discreet gebeuren. Zoals in de scripted reality-serie Dokters: daarin worden heftige, waargebeurde ziekenhuisverhalen gewoon nagespeeld met acteurs die weten waarover ze het hebben, zodat alles anoniem en professioneel blijft. En bij echte realitydocu’s moet wat uitgezonden wordt, trouw blijven aan de waarheid én alleen uitgezonden worden met duidelijke permissie van alle betrokkenen. Punt.
Of de uitbraak van epidemieën in onder andere het Maasstad ziekenhuis. Dat wordt ook altijd gigantisch opgeblazen, maar daarvan heb ik juist de neiging om het te nuanceren: als zoiets ergens kan gebeuren, dan is het wel in een ziekenhuis. Dat verhinder je toch niet… En momenteel de grote heisa over het Ruwaard van Putten Ziekenhuis in Spijkenisse waar erg getwijfeld wordt aan de deskundigheid van het personeel. Zouden er medische fouten zijn gemaakt die de dood van een aantal patiënten hebben veroorzaakt? Zou het personeel nalatig zijn geweest? Dit soort berichten vind ik altijd best griezelig om te lezen, want hierdoor loopt het idee van veiligheid in een ziekenhuis behoorlijk wat deukjes op. Je verwacht namelijk van artsen en verpleegkundigen dat ze voor de volle honderd procent weten wat ze doen, dat ze altijd trouw zijn aan hun eed van Hippocampus en dat ze er alles aan zullen doen om te voorkomen dat je overlijdt. En wanneer dat dan toch gebeurt, dan verwacht je dat het gewoon je eigen lichaam is die het opgeeft en dat medici daar geen schuld aan hebben…
Wie van ziekenhuisseries houdt, zal ongetwijfeld best een beetje genieten van het drama in de medische wereld. Maar het geeft natuurlijk wel een verkeerde boodschap, vooral voor chronisch zieken en gehandicapten die vaak in het ziekenhuis moeten zijn.Sommige mensen laten zich ook enorm veel beïnvloeden door hun favoriete series als Grey’s Anatomy en ER: ze gaan zelf al eens eventjes kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn voor een arts een diagnose heeft gesteld. En wanneer er in een ziekenhuisserie een schietpartij plaatsvindt in een groot medisch centrum, verwacht iedereen meteen dat dat in elk ziekenhuis kan gebeuren. Want hoe betrouwbaar is de geneeskunde nog? Hoe zeker kunnen we nog zijn van genezing, hoe professioneel zijn artsen echt? Natuurlijk is dit wel enigszins cynisch en moet je er gewoon op vertrouwen dat er geen onfrisse praktijken beoefend worden. Maar het zet je wel aan het denken, nietwaar?