Vivian Ik denk dat we rustig kunnen zeggen dat Love, Simon lange tijd de meest geanticipeerde boekverfilming is geweest: werkelijk de hele boekenwereld keek ernaar uit. En het is ook echt een gigantische hit: in Amerika hebben tal van celebrities bioscoopzalen afgehuurd om de film te kijken en het algehele recensentenoordeel is dat het een hele simpele film is die toch heel bijzonder en belangrijk is. En als schattigheidsliefhebber van het boek – ik vond het niet héél goed of speciaal, maar wel vet cute – wilde ik de film ook heel graag zien. Ik ging er dus heen met één van mijn beste vriendinnen, al een behoorlijke tijd nadat ik het boek had gelezen, en ik vond het een heerlijke film. Maar het was ook een film die mijn kijk op boekverfilmingen in heel positieve zin heeft veranderd – en daar wil ik het vandaag graag over hebben.
Boek versus film
Ik ben heel lang echt heel kritisch geweest op boekverfilmingen. Als ik zo’n film keek, veranderde ik in een soort zure criticus en zat ik echt heel nauwkeurig op te letten wat de verschillen waren tussen het boek en de film en wat het ‘’boek versus film’’-oordeel werd. Ik schreef uitgebreide artikelen over die verschillen en was snel teleurgesteld als een film erg afweek van het boek. En: de ‘’eerst het boek, dan de film’’-regel was me vrij heilig. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het leuk om er op deze manier naar te kijken: ik vond verfilmingen tof, maar zag ze ook als een soort kopie van het boek, denk ik. Onbewust. En ik ben blij dat ik dat nu niet meer doe.
Love, Simon
Want ik ging dus naar Love, Simon en eigenlijk was ik vanaf het moment dat de film begon helemaal niet zo bezig met het boek. Misschien komt dat doordat ik het boek ook weer niet zó geweldig vond, of misschien heb ik in de periode dat-ie zo sterk gepromoot werd helemaal niet zo beseft dat het om een boekverfilming ging. Want op de één of andere manier voelde het niet als een boekverfilming. Het voelde veel meer als een film die op een boek is gebaseerd. Als een soort ode aan het boek. Bijzonder inzicht, hè?
Mindset
Of misschien is het meer een soort mindset waarmee je de film in gaat. Ik bedoel, we roepen vaak genoeg en krijgen ook vaak genoeg toegeroepen dat je een boek en de verfilming ervan los van elkaar moet zien. Twee verschillende media, twee verschillende visies (auteur en regisseur) en gewoon een heel ander product. Maar misschien is dat iets wat je pas begrijpt als je het zelf ook op die manier gaat ervaren. Wat er bij Love, Simon voor zorgde dat ik dat ging doen, geen idee. Misschien komt het doordat de titel zo anders is dan de boektitel en daardoor ook een ander soort boodschap af lijkt te geven. Misschien komt het doordat ik me niet veel meer herinnerde van het boek en ook niet echt bezig was met verschillen.
Vergelijken
Want waarom zou je daar eigenlijk mee bezig zijn? Waarom zou je een verfilming kijken en die constant vergelijken met het boek, terwijl het tóch anders gaat zijn? Waarom zou je je eigen plezier verpesten door misschien wel te gaan zoeken naar dingen die ‘’niet kloppen’’ maar wie zegt dat ze dan niet kloppen? En eigenlijk… eigenlijk is het toch ook helemaal niet leuk als een film precies hetzelfde is als het boek? Ik weet nog dat ik Divergent keek en er eigenlijk weinig aan vond omdat het bijna een exacte kopie van het boek leek. Is het niet juist leuk om verrast te worden door dingen die anders zijn gedaan? Zo keek ik in elk geval wel altijd naar de Harry Potter-films: toen vond ik verschillen echt nog niet zo belangrijk en ging het me gewoon om het vertolkt zien van het toffe verhaal en de awesome personages.
Verrassen
Neem nou de The Hunger Games-films. In het boek krijgen we alleen Katniss’ perspectief voorgeschoteld, maar in de films zien we ook hoe het er achter de schermen bij de Spelen aan toe gaat en welke politieke spelletjes er op bevel van president Snow gespeeld worden. Dat voegt zoveel meer spanning toe en is een heel mooie toevoeging op de intensiteit van die wereld. En geef toe: we zaten toch allemaal met onze mond tot op de grond en compleet flippend in de zaal bij die ene EPISCHE scène die ab-so-luut níet in het boek zat bij Breaking Dawn Part 2? En toen ik naar Everything, Everything ging waren er best leuke toevoegingen die het verhaal veel meer lieten spreken. En zo was het ook bij Love, Simon. Kleine dingetjes die toch superleuk zijn.
Liefdesbrief
Maar Love, Simon voelde ook aan als een liefdesbrief aan het boek. Want zo kun je het ook bekijken: een boekverfilming is eigenlijk heel voorspelbaar, omdat je het verhaal al kent. Dan is het des te leuker om je te laten verrassen en er echt met een open mindset in te gaan. Want hoe mooi is het om te zien hoe je favoriete grapjes en scènes tot leven worden gewekt? Hoe tof is het om te zien hoe die awesome personages zoals Simon en Leah nóg meer dimensie krijgen dan in het boek omdat ze echt tot leven kómen? Hoe geweldig is het om die boodschap, over jezelf zijn en uit de kast komen en jezelf accepteren bijvoorbeeld, echt op je in te laten werken dankzij de combinatie van de visie van auteur en regisseur? Die hey, I’m straight-scène vond ik echt briljant en zó belangrijk.
Aanvulling
Ik snap het wel hoor, dat je graag wilt dat een film trouw blijft aan het boek. Maar misschien moeten we ons eens wat vaker afvragen: waarom willen we dat? Het is niet zo dat een film die niet trouw is aan het boek, het boek voor ons verpest. Het is juist zo dat een film een prachtige aanvulling kan vormen op het boek, een prachtige nieuwe dimensie kan geven, voor nog meer fangirling kan zorgen en een magisch en krachtig verhaal op een fantastische manier kan vertellen. Dankzij het boek is er een film. Dankzij de film kan er méér met het verhaal worden gedaan en kunnen er méér mensen – ook niet-lezers! – mee bereikt worden. Dat is toch prachtig?
Vibe en kracht
Ik denk dat ik voortaan in ieder geval met een andere mindset naar op boeken gebaseerde films ga. Ik ga ze geen verfilmingen meer noemen: ik ga het films geïnspireerd of gebaseerd op boeken noemen. Ik ga niet meer moeilijk doen als ik een film wil zien die op een boek gebaseerd is dat ik nog niet heb gelezen. Ik ga gewoon genieten van de ‘’hoe zullen ze dit tot leven hebben gewekt’’-opwinding en ik ga genieten van de draai die ze eraan hebben gegeven. Want weet je wat het is… een film naar een boek draait voor mij vooral om twee dingen. De vbie van het verhaal en de kracht van het verhaal en de boodschap. En die twee zitten er al heel gauw in – en de manier waarop… that’s when the magic happens.
Gewoon films
Oh ja, en nog even over Love, Simon? Die is echt vet leuk. De cast is supergoed gekozen, de humor is hilarisch en de personages zijn zo tof en goed tot leven gewekt en de belangrijke oneliners en boodschappen uit het boek zijn geweldig, en het is nog zoveel meer. Ga ‘m kijken. Niet omdat het een boekverfilming is, maar omdat het echt een aanrader is. En beschouw boekverfilmingen dan niet meer als boekverfilmingen, maar gewoon als goede/leuke/fijne/mooie films. Zullen we dat gaan doen, met z’n allen?
Hoe kijk jij naar boekverfilmingen?