Vivian 
De afgelopen dagen voelde ik me bluh. Bluh zoals ik me al een tijdje niet had gevoeld. Griep-bluh. Gewoon flink bluh. Hoe het kwam weet ik niet, waarschijnlijk was het de dip die nu al anderhalf jaar geregeld terugkomt, een paar dagen heel heftig is en dan weer verdwijnt. Hoe dan ook, ik voel me nu weer helemaal top en dat is heel erg fijn. Meestal duurt het bij mij niet langer dan een dag of twee voor ik weer opgeknapt ben en op die derde dag – soms aan het eind van de tweede dag – begint mijn lichaam te laten zien dat het zich weer helemaal happy voelt. Mijn brein overigens ook. Ik vond het deze keer best wel grappig om daar op te letten en dus vandaag een blogje daarover!
Het begint al bij het wakker worden: als ik me beroerd voel, wegen mijn oogleden echt tien kilo en willen ze absoluut niet open gaan, laat staan open blijven. Dan voel ik me alleen maar heel zwaar en uitgeput en totaal niet fris (en ook totaal niet fruitig). Maar op een dag dat ik me beter voel, word ik wakker met een hoofd dat, ik weet niet precies hoe ik het kan uitleggen, een soort van licht aanvoelt. Niet licht als in duizelig, maar gewoon lekker helder, fris, leeg. Schoon, dat is het woord. Ik kan nog lekker eventjes een poosje liggen zonder weer in slaap te sukkelen, wat geheid gebeurt als ik me niet goed voel. Bovendien word ik op goede dagen ook wakker met een gevoel van ”ik wil en ik ga vandaag van alles doen want ik ga het beste uit mijn dag halen.” Een gevoel alsof het leven in de vorm van de zon in mijn kamer is en me toelacht. Heel erg fijn voelt dat!
Dit zorgt er dan ook voor dat ik heel monter en lekker vlot aan de slag ga met aankleden, opfrissen, tanden poetsen en haar doen – wat veel energie kost als ik een niet optimale dag heb, maar wat juist goed gaat als ik me goed voel. Ik treuzel niet bij het poetsen en ben ook echt gemotiveerd om te zorgen dat ik er goed uitzie. Dat is best iets grappigs bij mij: als ik me goed voel en energie heb, wil ik veel meer aandacht besteden aan mijn uiterlijk omdat ik dan ook wil uitstralen dat ik me goed voel, terwijl ik juist genoegen neem met een huispak-outfit als ik niet helemaal in mijn element ben. Denk dat iedereen dat misschien wel een beetje heft, haha.
Maar, stel nou dat ik wakker word en me nog niet he-le-maal goed voel, maar wel beter. Dan is het vaak zo dat ik naarmate de dag vordert ook weer van die tekens krijg van mijn lijf en hoofd dat het eigenlijk toch wel beter met me gaat dan ik zelf misschien denk. Voor mijn ouders is het bijvoorbeeld echt een teken dat ik me top voel als ik luidkeels mee zit te blèren met muziek – of dat nou muziek is van Taylor Swift, Katy Perry, Adele of Carly Rae Jepsen – en voor mij is überhaupt het feit dat ik zin heb in muziek echt een aanwijzing. Sowieso het feit dat ik zin heb om dingen te doen: voor school of gewoon vrijetijdsdingen. Geen behoefte hebben aan paracetamol is ook een aanwijzing en niet vroeg naar bed willen: nog energie hebben om lang te blijven schrijven én niet vroeg in slaap kunnen vallen. Allemaal tekenen, maar het belangrijkste is wel dat fijne, frisse, schone gevoel dat me aan het begin van de dag al duidelijk maakt: het is weer weg, je kunt er weer tegenaan.
Wat fijn dat het weer beter gaat! Ik heb vandaag (toevallig?) geschreven over je keuze om bij Happiness in the making even een break te nemen. Dat heeft me heel erg geïnspireerd om mijn gezondheid op de eerste plaats te zetten. 🙂