Hoe ik een zelfstandig leven voor me zou zien

Bron beeld: Christian Harris

Ik roep het al jaren: als ik later op mezelf woon, dan… Het is al sinds mijn kindertijd een fantasie, en waarschijnlijk ben ik er altijd zoveel mee bezig geweest omdat het voor mij een niet zo heel reële optie is. Mijn zus ging op een gegeven moment uit huis, om me heen hoorde ik mensen praten over op kamers wonen en huur betalen en een eigen leven en ik heb altijd geweten dat dat op zeker moment een logische stap is: op eigen benen leven. Toch is het voor mij meer een fantasie dan een mogelijkheid, meer een droom dan een doel. Een fantasie die ik zo mooi en fijn en positief mogelijk kan maken, maar waarvan het lang niet zeker is of-ie ooit werkelijkheid zal worden.

Geen echte optie

De realiteit is namelijk dat ik nu een heel mooi plekje heb, bij mijn ouders thuis: ik heb een eigen slaapkamer en badkamer, ik kan mijn eigen dingetjes doen en ik voel me er gewoon heel fijn. Mijn ouders zorgen voor me, mijn moeder maakt me elke dag wakker en zorgt ervoor dat ik in de taxi beland om naar school of stage te gaan, ze helpt me met alles. Natuurlijk kan ik wel wat dingen zelf en dat probeer ik ook wel, maar feit is gewoon dat ik niet voor mezelf kan zorgen. En ja, dat zou ik kunnen leren, maar dan zou het alsnog heel erg vermoeiend en daardoor tijdrovend zijn. ik hoor wel eens van mensen die ook ziek zijn dat ze dagelijks echt moed moeten verzamelen om te douchen, om eten te koken, om zelfs maar medicijnen te nemen. Dat zijn dingen waar ik ook moeite mee zou hebben als ik er zelf de regie over had.

Plus: ik ben er mentaal waarschijnlijk niet toe in staat. Ik kan mezelf goed redden en vermaken, maar ik ben ook heel erg gewend aan het feit dat er al-tijd iemand bij me in de buurt is, dat ik nooit alleen ben. ik vind het heel erg fijn dat mijn moeder er altijd is voor wat gezelligheid en gezelschap, ik vind het fijn dat ze me met alles helpt en er gewoon altijd is en ik denk dat ik het heel moeilijk zou vinden om plots alleen te zijn en alles zelf te moeten doen.  Natuurlijk zouden we dat kunnen trainen en oefenen, maar ik kan nu simpelweg niet alleen thuis blijven: ik kan niet zelf weg en als er iets met mij gebeurt, als ik val tijdens een wandelingetje naar de badkamer bijvoorbeeld, kan ik heel weinig. In het verleden ben ik wel eens een paar nachtjes niet thuis geweest en dan had ik altijd heel snel heimwee. Ik heb een periode gehad dat ik in het ziekenhuis lag en gewoon niet sliep omdat ik zo naar huis verlangde. De verpleegkundigen kwamen op en gegeven moment maar met een klein baby’tje naar mijn kamer om me een beetje te troosten. Dat hielp, maar je snapt het punt wel.

Mooi plaatje

Toch droom ik er natuurlijk graag van, een leven op eigen wieken. Op dit moment blijf ik gewoon nog thuis wonen, in ieder geval tot ik klaar ben met studeren, maar mijn ouders hebben ook aangegeven me gewoon te willen helpen met zoeken naar mogelijkheden wanneer de tijd daar rijp voor is. Ik denk dat het dan een Fokus-woning zou worden in Rotterdam: een eigen appartement, helemaal aangepast, waar ik gewoon in mijn eentje woon en met zorg op oproepkracht: ze kunnen dan op vaste tijden komen of als je ze nodig hebt en er zijn altijd mensen in de buurt. Ik heb geen idee hoe groot zo’n appartement zou zijn, maar ik heb natuurlijk niet heel veel ruimte nodig als ik maar in mijn eentje ben. Een klein keukentje zodat ik gewoon thee kan zetten en af en toe iets lekkers voor mezelf kan maken (want hé, ik hoef niet te eten maar ik wil af en toe best wel eten) en mijn sondevoeding kan (laten) klaarmaken, lekker licht en open – misschien iets met mint en roze en wit. En leuke thee-accessoires.

Dan natuurlijk een woonkamertje… mét boekenkasten. Een fijne zithoek, een lekkere leunstoel en een fijne bank en een televisie. Een vensterbank om in te zitten, een eethoek om gezellig aan te eten met mensen die op visite komen. Een paar krabpalen en een paar lekkere mandjes, want ik heb uiteraard een paar katten: Pepper en Pebbles misschien, of Belle en Nala, of Google en Mystic. Eentje is helemaal zwart met een witte bef en witte sokjes en eentje is grijs, of cypers. Ze komen altijd lekker bij me op schoot liggen en knuffelen en me gezelschap houden. Ik denk dat ik voor mooie lichte tinten zou gaan, wit en beige en zo, want dat vind ik altijd zo smaakvol en elegant staan. Met veel kussens en tierelantijnen en snuisterijen en zo, want het moet wel echt karakter hebben. misschien een open haard, veel boekenkasten, leuke tafeltjes en dingetjes…

Ik zou ook graag een klein werkkamertje willen waar ik alles zou kunnen doen: uiteraard zou ik ook vaak met mijn laptop op bed of op de bank kruipen, maar als ik lessen moet voorbereiden of echt aan de slag wil met bloggen of schrijven zou ik daar zitten. Macbook, iMac, mooi bureau, veel boekenkasten, een hoekje met een mini-fotostudio, veel licht en lucht en misschien nog een bed zodat ik het ook als logeerkamer kan gebruiken. Als kleuren misschien mooi lichtblauw en lichtgroen, en veel wit… lekker pastel, lekker lief en cute!

Mijn slaapkamer zou natuurlijk wel een beetje ruim moeten zijn omdat ik er makkelijk in moet kunnen bewegen, maar het zou ook allemaal niet zo groot zijn. Mooi wit en roze, toch een beetje Marie Antoinette-achtig als het even kan, met lekker veel snuisterijtjes en dingetjes en een fijn bed met boekenplanken en een televisie. Ook een mand voor de lieve hulphond die me met alles zou helpen, want die moet ’s nachts bij me kunnen zijn. Hoe ze heet? Simba of Nala natuurlijk! En de badkamer moet ook weer aangepast zijn, het liefst mét een bad want dat heb ik nu ook en dat kan ik eigenlijk gewoon niet missen (nee echt niet). Voor de badkamer zou ik niet heel veel wensen hebben, gewoon mooi wit en misschien blauw of geel. Zoiets?

Ik zou het natuurlijk superfijn vinden om een klein tuintje te hebben, maar een balkonnetje waar ik ’s zomers kan lezen of schrijven lijkt me ook heerlijk, een beetje zoals in Esio Trot met overal mooie bloemen en schattige romantische meubeltjes.

Ja, ik zou het wel wat vinden hoor… lekker op mezelf wonen, mijn eigen dingetjes kunnen doen. Een hulphond en verpleegkundigen die me helpen, met de taxi overal naartoe, misschien een paar keer per jaar op reis met de jongerenafdeling van de Zonnebloem (of gewoon nog lekker met mijn ouders mee als zij een aangepaste caravan hebben) en gewoon zelfstandig zijn. De hele nacht opblijven en televisie kijken zonder dat ik daar iemand mee stoor, lekkere dingen maken in porties die perfect voor mij zijn, eindeloos lezen en schijven in een eigen kantoortje en het principe van voor mezelf kunnen zorgen (voor zover mogelijk) en dingen zelf regelen en beslissen. Het is een droom, een fantasie: ik hoop dat het over een tijdje werkelijkheid wordt, maar misschien ook wel niet of op een compleet andere manier. En dan heb ik in ieder geval de droom nog.

Woon jij op jezelf?