Hoe ik de afgelopen jaren ben gegroeid

Bron beeld: Raumro/Flickr

Ik vind persoonlijke groei iets heel interessants om mee bezig te zijn: het fascineert me hoe mensen door aan zichzelf te werken meer controle en regie kunnen krijgen over de persoon die ze zijn en de persoon die ze zouden willen zijn, het leven dat ze leiden en alles wat ze doen en niet doen. Persoonlijke groei gaat voor mij vooral over stukje bij beetje meer leren over jezelf, over hoe je in elkaar zit en waar je v oor staat en die inzichten gebruiken om sterker te worden in je persoonlijkheid en de manier waarop je in het leven staat. Om de beste versie van jezelf te worden. Ja, ik weet dat het wel heel erg cheesy klinkt, dus dit gaat ook geen artikel worden ter promotie van persoonlijke groei want nou ja, dat klinkt allemaal heel vaag en uiteindelijk moet je zoiets gewoon zelf ervaren, op je eigen manier. Maar toen ik aan het brainstormen was voor dit artikel, begon ik me te realiseren dat ik eigenlijk zelf ook een behoorlijke groei heb doorgemaakt in de afgelopen jaren, en dat wil ik graag met jullie delen.

Inzicht, erkenning en trots

Sowieso heb ik de afgelopen jaren veel meer inzicht gekregen in mezelf. Misschien heb ik dat altijd al wel gehad, maar pas sinds de laatste jaren ben ik er actief mee bezig. Bezig met mezelf leren kennen, ontdekken hoe ik in elkaar zit, reflecteren op wat ik allemaal doe en denk en voel en dat gebruiken om me weer verder te ontwikkelen. Ik ben er heel goed in geworden om dingen bij mezelf te signaleren en dat pak ik altijd gretig aan om weer van te leren. Ik kan het eigenlijk niet zo goed uitleggen, maar het gaat erom dat ik gaandeweg steeds meer heb ontdekt ver de persoon die ik ben, maar ook over de persoon die ik wil zijn en dat dat me helpt om nou ja, authentiek en integer en mezelf te zijn.

Hier hoort nog een ander stukje inzicht bij: erkenning. Niet alleen erkenning van de persoon die ik ben en de manier waarop ik in elkaar zit, maar ook erkenning die te maken heeft met wat ik al bereikt heb. Voorheen was ik snel geneigd om het af te doen als niet beter weten of nu eenmaal zo opgegroeid zijn of wat dan ook als iemand me complimenteerde met wat ik allemaal doe of hoe ik mijn leven leid. Tegenwoordig weet ik, en vind ik zelf ook, dat het gewoon waar is: ik heb dingen bereikt, ik ben sterk en een doorzetter en het is niet allemaal vanzelfsprekend hoe ik de dingen doe. En daar mag ik best trots op zijn, dat is helemaal niet raar of arrogant of stom. Het mag. Sterker nog… het geeft me een bijzonder gevoel om daadwerkelijk uit te komen voor mijn verhaal en mijn basis in het positieve en het genieten en het openstaan voor alles, want juist daardoor kan ik heel erg laten zien wie ik ben en waar ik voor sta. Dit najaar mag ik voor de derde keer mijn verhaal vertellen aan publiek (en voor de tweede keer aan een publiek van studenten geneeskunde) en dat voelt goed. Het is gewoon het besef: dit is wie ik ben, dit is waar ik voor sta, dit is wat ik heb bereikt en wat ik heb gedaan om dat te bereiken en dat is niet niks, daar mag ik best trots op zijn. Dus dat ben ik dan ook.

Sterk

Eigenlijk alles wat ik heb meegemaakt vanaf mijn kindertijd heeft bijgedragen tot wie ik nu ben. Het heeft er allemaal voor gezorgd dat ik sterk ben geworden, dat ik veel kan hebben, dat ik weet wat ik wil en me niet uit het veld laat slaan door tegenslagen, dat ik altijd wel een manier vind om dingen op mijn manier te kunnen doen, dat ik blijf doorzetten en positief blijf en er gewoon voor blijf gaan. Alle keren dat ik een been heb gebroken hebben me er niet van weerhouden te lopen, maar er juist voor gezorgd dat ik wilde lopen om te zorgen dat ik ook fysiek sterker zou worden. Alle keren dat ik ernstig ziek was door gewoon hoe mijn lijf in elkaar zit hebben er niet voor gezorgd dat ik moedeloos werd, maar mijn geloof dat het goed zou komen juist verstevigd en me aangespoord nog meer van het leven te genieten. Het feit dat het op school niet altijd makkelijk is (geweest) zorgt er alleen maar voor dat ik met nog meer vastberadenheid doorga en naar manieren zoek om toch alles te doen en mijn doelen te bereiken. Het is lang niet altijd makkelijk en ook lang niet altijd leuk, maar juist al die ervaringen hebben me sterker gemaakt omdat ik juist daardoor wil zorgen dat ik de kans krijg om mezelf te zijn en mijn leven te leiden ondanks (en dankzij) alle moeilijkheden. Het heeft me alleen maar meer bewust gemaakt van mezelf en mijn eigenwaarde.

Grenzen en mogelijkheden

Maar het meeste ben ik de afgelopen jaren gegroeid in mijn identiteit, de combinatie van het ziek zijn en het Vivian-zijn. Ik ben gegroeid in het accepteren van het ziek-zijn als iets waar ik nu eenmaal rekening mee moet houden: het is wat ervoor heeft gezorgd dat ik ben wie ik ben, maar het is ook simpelweg een deel van me waar ik niet omheen kan. Ik ben gegroeid in het besef dat ik mijn ziekte niet mag vergeten of verdringen, ik ben gegroeid in het besef dat ik goed ben zoals ik ben en mezelf niet hoef te (willen) bewijzen. Maar ik heb ook geleerd dat het voor mij juist heel belangrijk is om te laten zien wie ik ben los van de ziekte… en toen leerde ik weer dat ik niet per se een Vivian zonder ziekte hoef te zijn, dat dat ook helemaal niet kan.

Het feit dat ik niet in elkaar zit zoals je van iemand die ziek of gehandicapt is zou verwachten, het feit dat ik echt een persoon ben en mijn ziekte omarm als oorzaak voor het zijn van die persoon zegt genoeg: dat is de Vivian die je ziet, dat is de Vivian die ik ben en die ik aan de buitenwereld toon. Ik heb geleerd dat ik niet hoef te bewijzen dat ik het allemaal wel kan en dat ik goed genoeg ben, omdat ik heb geleerd dat ik juist goed genoeg ben doordat ik de dingen op mijn manier doe en daar intens gelukkig van word. Ik he geleerd dat ik chronisch gelukkig ben: dat ik ernaar streef mezelf gelukkig te maken ondanks en dankzij alle moeilijkheden en mogelijkheden.

En ik heb geleerd dat het soms gewoon heel moeilijk is. Ik heb geleerd dat ik weet dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, maar dat er een deel van me is dat dat toch gewoon heel lastig vindt omdat dat deel stiekem alles wil wat teveel is. Ik heb geleerd dat ik gewoon ontzettend eigenwijs ben en gemakkelijk teveel van mezelf vraag omdat ik de lat te hoog leg en teveel wil en ik heb geleerd dat ik me soms door al het bovenstaande behoorlijk onzeker kan zijn over mijn capaciteiten en hoe ik in elkaar zit. Maar, en dit vind ik een hele belangrijke, ik ben ook gegroeid in het besef dat dat oké is. Dat ik niet alles perfect hoef te doen, dat onzekerheid er nu eenmaal bij hoort en dat, opnieuw, ik goed genoeg ben hoe ik ben en op mijn eigen manier.

Ik ben gegroeid in de zin van dat ik nu weet wat ik wil, dat ik weet dat dat niet makkelijk en soms best zwaar is en dat ik weet dat de toekomst misschien heel anders zal lopen. Ik ben gegroeid in het besef dat ik wil gaan voor wat ik wil en waar ik voor sta en dat het er verder niet toe doet. Ik heb geleerd dat ik gewoon ik ben, met alle struggels en moeilijkheden en kleine gelukjes en maniertjes en trekjes. Ik heb geleerd dat ik nog heel veel kan groeien, maar ook al heel veel gegroeid ben en nog elke dag groei. Of het nou gaat om het bloggen wanneer het goed voelt of om het leren hoe lang ik per dag rust heb om weer energie te kweken, dat maakt niet uit: ik leer elke dag iets over mezelf. Ik groei elke dag. Ik word elke dag sterker. En dat maakt me gewoon heel gelukkig.

En om lekker bezig te blijven met die persoonlijke groei, ga ik de komende weken meedoen met de Groeifactor-challenge van By Dagmar Valerie! Ze is er al een tijdje mee bezig, maar ik begin gewoon lekker van voren af aan en ben heel benieuwd wat het me gaat brengen: in ieder geval lijkt het me heerlijk om te doen!

Ben jij veel bezig met jouw persoonlijke groei?