Het wonder des levens

Ik weet niet hoe het komt, maar ik heb een beetje een obsessie met zwangerschappen en zwangere vrouwen. Of nee, een obsessie is het niet – ik vind het gewoon heel erg bijzonder en interessant. Op televisie en in films vind ik het altijd superleuk om naar verhaallijnen van zwangere vrouwen te kijken en als ik toevallig weet dat iemand in mijn omgeving een kindje verwacht, ben ik daar vaak heel enthousiast over. Momenteel zijn er bijvoorbeeld twee leraressen op school en twee vriendinnen van mijn zus in blijde verwachting, en dat vind ik bijna… magisch. Het klinkt heel gek, maar ik weet ook niet hoe ik het goed moet zeggen. Een zwangerschap, de ontwikkeling van een nieuw mensje, dat is voor mij een soort magie. Een wonder.

Voor mijzelf zal het er niet in zitten: daar kan ik gewoon heel kort en duidelijk over zijn. Mijn lichaam zal het niet aankunnen om een kindje te dragen en te krijgen, en ik denk sowieso dat ik het niet aan zou kunnen. Ik bedoel, ik ben zelf al zo vaak doodmoe en ziek, hoe zou ik dan voor een kind moeten zorgen? Maar dat geeft ook helemaal niet, want eerlijk gezegd hoef ik geen kinderen. Ik denk dat ik er veel meer voldoening in zou vinden om, zodra ik eenmaal mijn prins heb gevonden – zijn trein heeft vast vertraging – mijn leven gewoon met hem te delen, te reizen, samen leuke dingen te doen en van het leven te genieten. Misschien zou ik wel iets gaan doen voor gehandicapte kinderen, want ik zou wel iets willen bijdragen aan de maatschappij. En ik hoop dat mijn geliefde zus ergens in de toekomst ook een gezinnetje sticht, dan kan ik de rol van hippe tante Vivian op me nemen. Boeken aan ze opdragen en ze meenemen naar ontmoetingen met schrijvers en zo – want uiteraard ben ik dan inmiddels een beroemd bestsellerauteur geworden. Kuch, kuch.

Laten we het eens over 16 and Pregnant hebben. Een week of wat geleden kwam ik tijdens het zappen op een programma van RTL5 dat 16 en Zwanger heette en dus gewoon de MTV-versie bleek te zijn. Door mijn fascinatie voor zwangerschappen bleef ik hangen. En nee, ik weet zelf ook niet precies wat het is dat me zo fascineert, ik denk gewoon het hele pakket, hoe het je leven beïnvloedt, hoe je in een moeder verandert, alle risico’s en dingen die erbij komen kijken.. het boeit me gewoon echt heel erg. Maar in dat programma dus… dat vind ik hoogst amusant, maar ik kan me er ook vreselijk aan ergeren. Want die meiden. Oef, die meiden… het zijn over het algemeen allemaal all American girls die zogenaamd een perfect leventje leiden. Ouders die van ze houden (moeder tonnetje rond, vader een ”stoere teddybeer”) enorm veel vriendinnen (cheerleaders, modepopjes), een geweldig mooi uiterlijk en uiteraard het perfecte vriendje. Maar dan… och god, dan staat ineens hun hele leven op z’n kop. Want tja, ze zijn niet voorzichtig genoeg geweest. En een abortus vonden ze natuurlijk moord. En tja, dan moet je je hele leven gaan omgooien voor die kleine spruit. Zeg maar dag tegen de universiteit en een carrière, tenzij je superlieve ouders hebben die 24/7 willen babysitten. De tranen vloeien rijkelijk, de veel te zwaar aangebrachte oogmake-up loopt telkens uit en er gaan heel wat lelijke nepnagels doorheen. Maar het ergste vind ik nog de vaders. Dat zijn altijd van die vreselijke kerels die alleen maar willen drinken, pokeren, skateboarden en gamen. Ze zijn lui en vinden dat de moeder van hun kind teveel zeurt. Als er weer eens zo’n situatie is, heb ik altijd medelijden met de moeders.

(Ik wil hiermee niemand beledigen die jong moeder is geworden, want natuurlijk zijn er ook meisjes en jongens die het wél goed doen als jonge ouders. Dit is alleen te betrekken op wat ik zie in 16 and pregnant.)