Het Spel van de Engel – Carlos Ruiz Zafón

Na De schaduw van de wind kan het bijna niet anders dan dat je enorm hongerig wordt naar meer meesterwerken van Carlos Ruiz Zafón. Het debuut, dat een lust is om te lezen voor iedereen die sowieso al van lezen houdt, werd algauw gevolgd door het tweede werk in dit vierluik over het Kerkhof der Vergeten Boeken. Volgens de schrijver zelf komt Het spel van de engel eigenlijk vóór De schaduw van de wind, maar de boeken zijn ook prima in een andere of losse volgorde te lezen. Zafón neemt ons mee naar het barokke Barcelona van de jaren twintig, waar het niet gaat om lezen (zoals in De schaduw van de wind) maar om schrijven. Op een bepaalde manier komt dit boek erg dicht in de buurt van zijn voorganger/opvolger, maar op een andere manier toch ook weer niet in de verste verte.

 Oorspronkelijke titel: El Juego Del Angel
Titel: Het spel van de engel
Auteur: Carlos Ruiz Zafón
Uitgeverij: Signatuur
Genre: historische roman, labyrintisch
Aantal bladzijden: 552
Prijs: 9,95 (paperback) of 15,00 (hardcover)
Beoordeling: 4/5

Boek over het schrijven van een boek
David Martín is journalist bij de niet erg hoogstaande krant De stem van de industrie en schrijft in zijn vrije tijd amateuristische verhalen. Dankzij zijn vriend en beschermheer Pedro Vidal krijgt hij de kans om zijn verhalen in de krant te publiceren, in de vorm van een reeks over de onderwereld van Barcelona. Vanaf dat moment beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Zijn verhalen en in het algemeen zijn schrijven brengen hem naar plekken waarvan hij het bestaan niet eens wist en hij wordt benaderd door de mysterieuze Franse uitgever Andreas Corelli, die na een soort reddingsactie wil dat David een religieus boek voor hem schrijft waarin hij een eigen geloofje verzint. Tegelijkertijd met deze ondoenlijk lijkende opdracht probeert David er ook achter te komen wat er is gebeurd met Diego Marlasca, de schrijver die in Davids imposante huis woonde voordat het leeg kwam te staan, en kampt hij met de nodige persoonlijke dilemma’s.

Een mystieke ontdekkingsreis
Net als bij het vorige boek wordt de lezer van Het spel van de engel al direct vanaf de eerste pagina meegesleept in het verhaal. Hoewel de leefstijl van mensen in de jaren twintig niet echt naar voren komt, heerst er wel een authentieke en bijzondere sfeer, die het verhaal flink wat karakter meegeeft. Het is ongelofelijk hoe Zafón dit alles heeft kunnen bedenken, want de plotlijn is duizelingwekkend en de personages zijn stuk voor stuk enorm ontwikkeld, vol emoties en onvoorspelbare acties. De sfeer van het verhaal heeft een mystieke twist, want er is duidelijk meer aan de hand dan kan worden waargenomen en er lijkt zelfs sprake te zijn van bovennatuurlijke verschijnselen. Zafón schrijft met een bepaald soort magie die kenmerkend is geworden voor zijn stijl, die meeslepend en bloedstollend spannend is, die je naar adem laat happen en je helemaal van de wereld brengt. Toch is dit boek enigszins teleurstellend na De schaduw van de wind, hoewel er duidelijk bij gezegd moet worden dat dat heel subjectief kan worden opgevat. Het is ontzettend knap hoe de schrijver zulke zwaar beladen zaken als religie, theologie en filosofie heeft beschreven, maar dat valt niet bij iedere lezer in de smaak. Het is namelijk enorm gecompliceerd en af en toe ook ronduit vaag en een tikkeltje ongeloofwaardig. Boeiend, dat wel – en het zet je ook aan het denken. Maar erg jammer is wel het einde. Er wordt met steeds grotere spanning naartoe gewerkt, naar een grootste ontknoping en de antwoorden op de vragen die gevormd worden tijdens het lezen. Ook dit kan weer subjectief zijn, maar ikzelf ervoer het alsof die vragen nauwelijks worden beantwoord. Er wordt maar een heel klein beetje uitgelegd wat er aan de hand was, en ikzelf raakte erg in de war en bleef met een aantal onopgeloste mysteries zitten. Jammer, want het einde is erg mooi… maar ik miste toch behoorlijk wat informatie.

Wel lezen als: je van theologie en schrijven houdt.
Niet lezen als: je meer een liefhebber bent van wat luchtigere thema’s en niet zo filosofisch bent aangelegd.