Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby – Caren Lissner

Supermarkten geven me altijd een tasje wanneer ik dat niet nodig heb, omdat ik alleen maar een pakje kauwgom of een banaan heb gekocht of chips die al in een zakje zitten en dan voel ik me schuldig, omdat zij plastic verspillen, maar het tasje zit er al omheen voordat ik in de gaten heb dat ze er eentje pakken, dus dan zeg ik maar niets. In de videotheek vragen ze juist altijd of ik een tasje wil en hoewel ik mijn dvd in theorie best zonder een tasje zou kunnen meenemen en dat tasje ook weer verspilling is van plastic, heb ik er bij de videotheek wel altijd eentje nodig, omdat ik, om redenen die zo meteen duidelijk zullen worden, vind dat alle dvd’s verpakt horen te zijn.

Hoe ik bij dit boek kwam

Dit is typisch zo’n boek waar ik nog nooit van had gehoord toen ik het tegenkwam in de folder van de uitgeverij, maar het sprak me wel meteen aan: ik hou wel van verhalen die een beetje nerderig zijn, over sociale underdogs gaan of voor wat luchtig (leed)vermaak kunnen zorgen. Toch heeft het even geduurd voor ik besloot om aan Carrie Pilby te beginnen, want heel eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten. Iets luchtigs en vrolijks, leuk voor tussendoor, of juist iets totaal anders? Het bleek het laatste te zijn, en daar kwam ik al snel achter.

Waar het over gaat

Carrie Pilby is negentien, hoogbegaafd en absoluut niet sociaal: ze komt haar appartement liever niet uit als het niet hoeft en doet haar werk als juridisch proeflezer het liefst ’s nachts. Wanneer haar therapeut dr. Petrov haar een lijst met opdrachten geeft om socialer te worden, heeft ze daar flinke moeite mee. Ze laat zich leiden door haar intelligentie wanneer ze op zoek gaat naar een club om zich bij aan te sluiten, iemand om mee te daten, leuke dingen om te doen en een manier om Oudejaarsavond te vieren. En langzaam, heel langzaam, ontdekt Carrie, die geneigd is om vooral zwartwit en in hokjes te denken, steeds meer hoe het leven precies in elkaar zit en wat haar plaats daarin zou kunnen zijn.

Wat ik ervan vond

Dit is typisch zo’n boek waarop don’t judge a book by its cover van toepassing is: de titel, flaptekst en omslag doen vermoeden dat het een heel luchtig en grappig verhaal is over een meisje dat onhandig is met vriendschappen en verkering, maar in werkelijkheid zit het boek heel anders in elkaar – en dat is positief. Het is veel meer een boek waar je echt je aandacht bij wilt houden en waarbij je soms je best moet doen om het te volgen: de schrijfstijl is filosofisch en doet soms een beetje denken aan iets wetenschappelijks, en het verhaal gaat veel verder dan wat sociale onhandigheid: het schetst een scherp en sterk beeld van hoe het is om hoogbegaafd te zijn en op je eigen manier te moeten ontdekken hoe de wereld in elkaar zit.

Prettig gebazel

Ik vind het knap hoe Lissner met haar schrijfstijl een weergave geeft van de gedachten en ideeën van iemand die superintelligent is. Misschien is ze zelf ook wel hoogbegaafd, of anders heeft ze zich er heel nauwkeurig in verdiept, want het komt echt heel realistisch uit de verf. Af en toe is het wel een beetje langdradig omdat Carrie eindeloos kan uitweiden over wat haar allemaal bezighoudt en dan raak je soms het spoor een beetje bijster, maar het is een prettig soort gebazel waardoor Carries karakter juist meer diepgang krijgt – en Lissners vlotte pen voorkomt dat het taai wordt. Hooguit wordt de plot er wat trager door, maar dat is niet storend: het zorgt er juist voor dat je als lezer ook aan het denken wordt gezet en aan het puzzelen en redeneren slaat.

Herkenbaar

Het leuke aan het boek is dat Carrie voor mij – en ik denk ook voor veel andere lezers – een enorm herkenbaar personage is. Op veel momenten zegt ze precies de dingen die ik ook altijd al heb gedacht, maar nooit heb willen of durven zeggen en ze is gewoon hartverwarmend. Ik wilde haar heel vaak een hart onder de riem steken en zeggen dat ik haar snapte, met haar liefde voor alleen zijn, haar sociale onzekerheid en haar moeite met onbegrip van anderen. Lissner heeft ook hier weer heel treffend beschreven hoe het is om een te serieus brein te hebben en moeite te hebben met het leven zelf. Ook in de therapiesessies met dr. Petrov komt dat naar voren: het is zo prikkelend en leuk, maar ook echt heel diepgaand hoe Carrie haar best doet om meer te gaan léven en uit te zoeken hoe ze dat wil doen.

Sprankelend

En ook de andere personages zijn sprankelend leuk om te leren kennen, zeker door Carries gesprekken met en gedachten over hen: ik vind het tof hoe Lissner personages als de overspelige Matt en de excentrieke Kara in de plot heeft verweven zodat Carrie meer te weten komt over hoe het leven in elkaar zit, en datzelfde geldt voor de kerk die Carrie gaat bezoeken. Het jammere is dat er nog veel meer personages zijn die tegen het einde steeds belangrijker lijken te worden, maar die eigenlijk te weinig aandacht krijgen en dus een beetje onbeduidend blijven, waardoor ik soms het idee had dat ik niet helemaal begreep waar Gessner met de plot precies naartoe wilde.

Prettig zwaar

Dus nee: een echt luchtig boek is het niet, eerder zwaar en soms zelfs plaatsvervangend pijnlijk. Carrie komt in bijzondere situaties terecht en dat is vermakelijk, maar juist die situaties zorgen voor opmerkelijke ontwikkelingen en realisaties bij haar en daardoor ook bij de lezer over hoe zwart-wit het leven eigenlijk juist niet is. Want hé: we hoeven ook heus niet allemaal supersociaal en avontuurlijk te zijn en ons te omringen met ontzettend interessante mensen en dagboekbladzijden vol te pennen met escapades en spektakels: het is hartstikke oké om graag alleen te zijn en de dingen op onze manier te doen. Zolang we ook maar onthouden dat we van wat impulsiviteit, wat risico’s en wat contact ook niet zullen doodgaan – en dat is misschien wel de meest waardevolle les die Lissner aan Carrie en aan ons te leren heeft met haar boek. Met andere woorden: prettig zwaar.

Conclusie

Het (niet zo) coole leven van Carrie Pilby is een echt goed en fijn leesbaar boek voor iedereen die superslim is of liever alleen is dan vrienden maakt: Lissner beschrijft op een scherpe, treffende manier hoe zwaar het leven kan zijn als je niet goed weet hoe je het moet aanpakken. Hoofdpersoon Carrie is herkenbaar en daardoor hartverwarmend en het is geen moment saai om te lezen wat er in haar hoofd omgaat. Het is een boek waardoor je als lezer een beetje uitgedaagd wordt, vol boeiende onderwerpen en gedachtegangen om je tanden in te zetten. Je moet er even voor gaan zitten en naar de diepgang weten te vissen, maar dan is het ook zeker de moeite waard.

Titel: Het niet zo coole leven van Carrie Pilby (Carrie Pilby)
Auteur: Caren Gessner
Vertaald door: Valerie Janssen
Uitgeverij: HarperCollins Young Adult
Aantal bladzijden: 368
Verschenen: maart 2017
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789402722901
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

HarperCollins Young Adult, bedankt voor het recensie-exemplaar!