Het is weer eens een ander onderwerp

Het begon ongeveer halverwege de afgelopen week, toen ik een beetje last kreeg van mijn linkervoet. Gek, dacht ik, want ik heb er toch niets bijzonders mee gedaan: het paardrijden was niet extreem inspannend geweest het weekend ervoor, ik had niet extreem veel of juist extreem weinig gelopen, het huismonster had niet op mijn voet geslapen, ik was niet gevallen of gestruikeld en had me niet verstapt, de voetenplank van mijn rolstoel was keurig op zijn plek gebleven en ik had ook niet… nee, er was niets gebeurd. Daarom dacht ik dat het misschien aan mijn laarzen lag: mijn ene voet is groter dan de andere (de linker dus, dacht ik) en aangezien ik nogal flink groei tegenwoordig, leek me dat best een aannemelijke verklaring. Ik haalde dus het binnenzooltje uit mijn laars, maar de pijn bleef. Groeipijn misschien, opperde mijn moeder? Dat zou ook nog kunnen. Die mogelijkheid suggereerde ze gistermiddag en toen ik gisteravond bij het naar bed gaan mijn schoenen en sokken uittrok, werd het me wel duidelijk: géén groeipijn! Bijna de hele linkerkant van mijn linkervoet was namelijk rood, dik, warm en pijnlijk. Mijn ouders dachten aan trombose omdat ik dat vaker heb gehad in het verleden, maar het leek meer op een ontsteking omdat de pijn zich centraliseerde op één plek, waarvan het leek alsof er een steentje van binnenuit tegen de huid drukte.

Dus… toch maar even de dokter bellen. Het ziekenhuis welteverstaan, want de huisarts is met mijn medische situatie en alle verwikkelingen niet altijd een goed idee. Op de Spoedeisende Hulp maakten ze zich niet veel zorgen, we moesten morgenochtend maar terugbellen. Ik ging slapen, wat niet al te best lukte met een voet die niet erg lekker ligt en die ook nog eens pijn doet. Uiteindelijk lukte het gelukkig wel en werd ik om half tien door mama gewekt dat we toch maar langs het ziekenhuis zouden gaan om ernaar te laten kijken. Want tja, het leek toch wel verdacht veel op de één of andere ontsteking en dan zou er toch antibiotica moeten komen. Zoiets gaat niet vanzelf over, helaas.

Het grappige is dat zo ongeveer alle verpleegkundigen op de Eerste Hulp mij kennen doordat ik er in het verleden zo vaak ben geweest met heel wat dringendere problemen, en dat ik nu dus ook heel hartelijk verwelkomd werd door een verpleegkundige die ik me nog maar nauwelijks herinner, haha. We hoefden gelukkig niet lang te wachten en de leerling-arts die kwam (overigens een aantrekkelijke jongeman, hihi) kwam, na overleg met de kinderarts, al snel met de diagnose van een onderhuidse ontsteking. Een recept voor antibiotica kregen we mee – die moet overigens nog steeds bezorgd worden door de apotheek, fijne service(!) – en we mochten naar huis. Een hoop opwinding en gedoe, maar gelukkig niet zo erg als we wel eens eerder meegemaakt hebben op de Eerste Hulp.

En nu? Nu ben ik thuis, zit ik met mijn linkervoet – die het dus is – op mijn rechterknie en typ ik een paar stukjes omdat een hele dag in bed liggen niets voor mij is. Bij thuiskomst had mijn voet echt even rust en ontziening nodig, dus heb ik me ertoe vervaardigd om met een kop thee de zalige romantische komedie The Vow te kijken. Inmiddels voelt het gelukkig wat beter en ga ik strakjes lekker in bed tv kijken, met goede hoop dat ik zal kunnen slapen. Prettig is het natuurlijk niet, die stekende pijn die vooral opspeelt bij het lopen en waardoor je je genoodzaakt ziet om zelfs op het toilet in een houding te gaan zitten waardoor je benen op elkaar kunnen steunen. Maar ach, ik heb voor hetere vuren gestaan.