Het goede en het kwade van een real life-sprookje

Het is de liefste wens van vrijwel ieder klein meisje: een prinses zijn. Het was ook mijn wens, toen ik een jaar of negen was; maar het is een verlangen dat geschapen is naar Disney-maatstaven en niet naar de realistische. Als je kinderen zou vragen om een woordspin te maken rondom het woord prinses, dan krijg je associaties met tiara’s, koetsen, baljurken, knappe jongens en romantische paleizen. En misschien ook wel met lessen in etiquette en vervelende burggraven, zoals in The Princess Diaries. Maar het leven van iemand die echt zo’n rang heeft, is volgens mij allesbehalve een sprookje. Neem ons koningshuis: we hebben drie superschattige prinsesjes die sprekend op elkaar en op hun ouders lijken en waarbij iedereen óóóóóh en áááááh roept als ze in de media zijn. ALS ze in de media zijn, want dat gebeurt niet vaak. Willem-Alexander en Máxima zijn daar heel streng in: de pers mag de meiden niet continu volgen, maar alleen plaatjes schieten tijdens officiële fotomomenten, wat maar een paar keer is. Heel begrijpelijk en opvoedkundig ook hartstikke goed, want de kinderen moeten zo normaal mogelijk kunnen opgroeien. Kijk bijvoorbeeld naar Amalia, die heeft van de drie het beste door hoe belangrijk ze is – uiteraard is ze ook oud genoeg om te weten vat ze Prinses van Oranje is – en ze is als een vis in het water bij de pers. Ze hebben het gewoon door, ze snappen dat ze niet normaal zijn – wat waarschijnlijk ook wel een beetje komt doordat ze op school zitten met kinderen van andere belangrijke piefen, zoals ministers. Ze zijn het waarschijnlijk gewoon als normaal gaan beschouwen, want ze weten niet beter, maar het lijkt mij geen pretje om als klein meisje – volgens mij zijn het ook best wildebrasjes – continu in de gaten te worden gehouden door bewakers. Zomaar met iedereen spelen of bij vriendjes logeren is er vast niet bij. Bovendien lijkt het me ontzettend moeilijk op die leeftijd dat hun ouders zo vaak weg zijn, op staatsbezoeken en audiënties en dergelijke, waarbij zij uiteraard niet mee mogen – ze worden dan vast wel liefdevol opgevangen door kinderjuffen en zo, maar toch.. je ouders niet elke dag kunnen zien lijkt me heel erg. Daarom vind ik het ook zo goed van de koning en koningin dat ze de meisjes wel zo vaak mogelijk naar school proberen te brengen, maar dat lijkt me toch een enigszins schrale troost.

En als ze straks tieners worden, dan lijkt het me helemaal lastig worden. Dan mogen ze ook niet zomaar met vriendinnen gaan stappen of met elke jongen flirten als ze daar zin in hebben. Hoe ouder ze worden, hoe meer verantwoordelijkheden ze zullen krijgen als prinsessen, zeker Amalia. Misschien zullen ze dan naar een kostschool worden gestuurd in Engeland, om hun opleiding te voltooien en nog zoveel mogelijk uit de schijnwerpers te blijven; dat vind ik eigenlijk treurig, maar ook wel goed omdat ze dan niet zo beïnvloed worden als ze daar nog niet klaar voor zijn. Veel moeilijker lijkt het mij dat Amalia straks koningin moet worden, terwijl niemand weet wat voor persoontje ze gaat worden, welke dromen ze krijgt. Ik vind het altijd een grote misdaad als ouders hun kind dwingen om een bepaalde richting in te gaan, maar in haar geval dwingt haar land haar ertoe. Tuurlijk, als ze het echt niet zou willen kan ze best weigeren, maar dan krijg je wel nogal een schandaal, dus dat zal niet snel gebeuren.

Maar als je dan kijkt naar het gezin van de Amerikaanse president, is het misschien nog wel erger en nog wel minder sprookjesachtig. Ja, je woont in het Witte Huis, maar om daar te komen heb je wel je thuis en je vrienden en je school achter moeten laten. Als kinderen van de president loop je sowieso al gevaar voor terroristen en mensen die hem kwaad willen doen, maar ze zijn ook nog eens zwart – en hij is de eerste zwarte president van de Verenigde Staten. Het lijkt me best angstaanjagend als er doodsbedreigingen en aanslagen in het spel zijn en de media continu op je gericht zijn. Het is niet voor niets dat hij zijn dochters heeft verboden om social media accounts te maken – jammer, ik had best via Instagram een kijkje in hun Witte Slaapkamers gewild, haha – en dat ze altijd kogelvrije kleding moeten dragen, die speciaal voor hen wordt gemaakt (zoiets las ik tenminste). Lijkt me niet zo fijn…

Daar komt bovendien nog bij dat ook de volwassenen het niet gemakkelijk hebben. Ik kan me best voorstellen dat Máxima soms zin heeft om met een vriendin te gaan shoppen, of dat Willem-Alexander best eens naar een simpele voetbalwedstrijd zou willen, maar dat kan niet zonder dat er enorm veel bewaking en georganiseer bij komt kijken. Lijkt me dat zij ook wel eens normaal zouden willen zijn, vrij van de taak om het land te regeren, waar toch al veel mensen niet zo over te spreken zijn…