Happy Challenge #2: Want dromen zijn geen bedrog

Vorige week ging de Happy Challenge, een initiatief van een groepje felgoodbloggers, van start met de opdracht om na te denken over jouw persoonlijke waarden, de dingen die je het belangrijkste vindt in je leven en voor jezelf. Ik vond het heel leuk (en ook heel moeilijk, haha) om daar over na te denken en het heeft me echt geholpen om mezelf een stukje beter te leren kennen. Daarom was ik ook des te benieuwder naar de tweede opdracht, en die is afgelopen vrijdag verschenen! Deze keer gaat het over iets wat nog specifieker en persoonlijker is en waar ik tijdens het leren voor de tentamens echt even goed over na moest denken: mijn droom.

Dat is niet zomaar even iets. Een droom… wat is dat eigenlijk? Volgens het woordenboek is het enerzijds iets wat je lijkt mee te maken terwijl je slaapt en anderzijds iets wat je graag wilt (synoniem: een ideaal). Eigenlijk heel simpel omschreven voor iets wat veel zwaarder beladen lijkt te zijn. Maar het zijn wel twee heel verschillende dingen: de dromen die ik ’s nachts heb, zijn tegenwoordig verwerkingen van wat ik meemaak, op tv zie, in een boek lees of waar ik over nadenk. Maar die andere soort dromen… dat is waar het vandaag over gaat. De droom als ideaal.

Ieder mens heeft dromen. Ook al zeg je ze niet te hebben, je hebt ze wel – sterker nog, je hebt ze nodig. Dromen maken naar mijn idee een groot deel uit van of en in hoeverre je gelukkig bent. Niemand is voor de volle honderd procent tevreden met zijn leven, er zijn altijd wel dingen die je graag beter of anders zou zien. Maar dat is (natuurlijk) lang niet altijd mogelijk… behalve als je droomt. Dromen kan altijd, in je dromen is alles mogelijk. Als je droomt, geef je jezelf de kans om af en toe aan deze wereld, aan dit leven te ontsnappen. Door te dromen, hou je hoop, zeker als je het moeilijk hebt – want dan is er altijd die droom, dat sprankje hoop dat het beter kan of zal worden. Iets om aan vast te houden, om naartoe te gaan. Het leven is een reis, je droom is ofwel je eindbestemming ofwel je vervoersmiddel, datgene wat je drijft om te blijven reizen.

Ik moet zegge dat ik het best moeilijk vond om hier over na te denken. Ja, ik heb dromen, heel veel eigenlijk. Als je ziek en/of gehandicapt bent, is er namelijk veel wat je niet kunt, niet hebt of niet bent en dan is het dromen een soort ontsnapping, een toevluchtsoord. Dromen over een leven waarin wél alles mogelijk is. Daar staat wel tegenover dat ik heel gelukkig ben met mezelf en dat ik heus niet altijd zit te kniezen over de onmogelijkheden – juist niet, haha. Maar die dromen zijn best iets persoonlijks, en over het algemeen zijn het ook dingen die best een beetje oppervlakkig zijn en die waarschijnlijk toch niet uit zullen komen. Wonen op een mooi landgoed met drie paarden en een bibliotheek à la Belle en het Beest, genoeg geld om alles te kopen wat je hartje begeert, verre reizen maken wanneer je daar zin in hebt… materiële zaken. Dingen waar eigenlijk iedereen stiekem wel van droomt, denk ik – zitten we zo niet in elkaar? Maar dat wil nog niet zeggen dat dat mijn ultieme droom is. Dat is het namelijk niet: mijn ultieme droom is er eentje waar ik best even goed over heb moeten nadenken.De droom die ik eigenlijk heb, die zich diep van binnen in mijn hart schuilhoudt, is hoe ik mijn toekomst zie – als alles mogelijk was.

De opdracht is ook: wat zou je het allerliefste willen als alles mogelijk was, als er geen onmogelijkheden of beperkingen waren? Nu is het wel zo dat mijn ziekte en beperkingen gewoon deel uitmaken van wie ik ben, dus helemaal wegdenken kan ik ze niet want dan wordt het een soort van onrealistisch voor mij. Maar ik heb wel geprobeerd om zo min mogelijk in beperkingen en zoveel mogelijk in mogelijkheden – in wensen, verlangens, in dromen – te denken.

Mijn droom is om simpelweg een eigen leven te leiden waar ik gelukkig mee ben. Om zo zelfstandig mogelijk te zijn en ook zo gezond/stabiel mogelijk. Zoals ik al zei kan ik mijn beperkingen niet wegdenken en dat wil ik ook niet, want een droom zonder beperkingen zou betekenen dat het niet mijn droom is, want dat ben ik nu eenmaal. Maar ik droom er wel van dat het allemaal wat stabieler zal zijn. Minder rolstoelafhankelijk zijn, gemakkelijker kunnen eten wat en hoe ik wil en vooral minder vaak ziek en minder snel moe zijn. Wat groter zijn – minstens 1.50-1.55 – zodat mensen me niet meer zo gemakkelijk voor een kind aanzien, maar me juist behandelen als volwassene.

In een klein, knus appartement in New York met een minibibliotheek wonen met een lieve vriend die begrip heeft voor mijn hele situatie en twee à drie katten. Bij een klein, maar succesvol magazine of website werken om mijn ei kwijt te kunnen op het gebied van journalistiek schrijven en tegelijkertijd historische romans voor jongvolwassenen schrijven. Een blog zoals Vivians Vocabulaire nu, voornamelijk over lifestyle en positiviteit voor mensen met beperkingen, om mijn happiness en manier van denken en doen ook aan anderen door te kunnen geven.

Het gezicht zijn van een stichting die jongeren met een handicap/ziekte helpt het beste uit hun leven te halen, meer mensen ontmoeten die net als ik denken en leven. Regelmatig reizen om ook in het buitenland mensen te kunnen helpen en om zoveel mogelijk van het leven daar te kunnen genieten. Eén of twee dagen per week naar een schrijverscafé in Brooklyn en me af en toe ook bezighouden met andersoortig schrijfwerk, zoals een assistentschap bij een modeglossy en een column in een onderwijstijdschrift. Regelmatig een paar maanden naar Nederland gaan om les te geven op een mytylschool – het liefste mijn eigen middelbare schooltje – want die lerarenopleiding heb ik natuurlijk niet voor niets gedaan. Mensen helpen om lezen leuk te gaan vinden, om hun ei kwijt te kunnen door te schrijven, om hun taalvaardigheden te verbeteren. Veel tijd doorbrengen met familie – wel in Manhattan wonen, maar regelmatig ook weekendjes naar huis omdat ik mijn ouders, zus en zwager niet zolang kan missen.

Gelukkig zijn én iets voor de maatschappij betekenen, dat is wat ik het liefste wil. En zal ik je een geheimpje verklappen? Ik wist niet dat mijn droom er zo uitzag, maar het geeft me wel een heel fijn gevoel om dit nu te weten – happiness dus! Misschien gaat het wel nooit lukken om dit voor elkaar te krijgen – ik wil bijvoorbeeld wel heel graag in New York of een andere metropool wonen, maar door mijn gezondheid zal dat waarschijnlijk niet lukken – maar alleen al het gevoel dat ik hiervan kan dromen is fijn. Ik heb nu wel iets waaraan ik in de toekomst zou kunnen gaan werken, al is het maar gedeeltelijk.

Wil je ook meedoen met de challenge? Dat kan! Kijk even op de pagina hoe je dat kunt doen en gebruik gezellig de hashtag #dehappychallenge op Twitter en Instagram. Maakt het jou ook gelukkig om na te denken over geluk?