Gonna be a girlboss | Hoe ik mijn carrièrepad voor me zie

Ik heb afstudeerkoorts. Mijn scriptie neemt steeds vastere vormen aan en het wordt steeds aannemelijker dat ik uiterlijk einde van het jaar klaar zal zijn, dat ik misschien de kerstvakantie wel zal beginnen met mijn semi-diploma op zak en dat 2020 hét nieuwe hoofdstuk van mijn leven wordt. Het begin van mijn carrièrehoofdstuk. Dat is een héél raar idee: na zevenenhalf jaar studeren en twintig jaar, oftewel het grootste deel van mijn leven, naar school gaan, wordt dat straks heel anders. Dan ga ik wérken. Een carrière opbouwen. Mijn steentje bijdragen aan de maatschappij. En ik weet twee dingen heel zeker: ten eerste doet het er dan echt niets meer toe dat ik lang over mijn opleiding heb gedaan, omdat het dan de cijferlijst is die ik meeneem en niet de studievertraging. En twee: ik vind het enorm spannend, dat nieuwe hoofdstuk. Goed spannend. Zeker omdat het me eigenlijk nu al aan het denken zet: hoe wil ik dat het eruit komt te zien?

Ik geef het grif toe: ik word er wel eens moe van dat mensen meteen heel verwachtingsvol vragen ‘’en dan?’’ als ik zeg dat ik bezig ben met mijn scriptie en dat ik over een handjevol maanden klaar ben. Het is een logische vraag, natuurlijk, maar het maakt me er ook wel van bewust dat die sociale verwachting van ‘’hup, door naar de arbeidsmarkt’’ best groot is. Want heel eerlijk: als mijn situatie het had toegelaten, had ik dolgraag een gap year willen nemen om in mijn eentje te reizen en als digital nomade te freelancen en te schrijven of een zomerstage te doen op een uitgeverij: als het had gekund, had ik dat echt met beide handen aangegrepen als ultieme kans om meer te ontdekken over mezelf, mijn toekomst en het leven buiten het studeren om. En waarom ook niet? We volgen immers echt niet allemaal dat vastomlijnde pad: er is nog altijd geen life map en juist zo net na je studie zou alles mogelijk moeten kunnen zijn.

Het is oké dat dat er voor mij niet in zit: ik heb namelijk juist de laatste jaren tijdens het studeren enorm veel over mezelf geleerd, en ik denk dat de volgende etappe van mijn ontwikkeling ‘m juist gaat zitten in langzaam maar zeker ontdekken wat de arbeidsmarkt mij te bieden heeft. En ik ken mezelf: ik ben ook echt niet gemaakt voor een langere periode nietsdoen: ik denk dat ik, op het moment dat ik voor de laatste keer (als student in ieder geval, want wie weet) de hogeschool uit loop, misschien hooguit een paar weken vrij zou willen nemen. Gewoon, om even te genieten van die complete vrijheid en om me op mijn gemak, en nu met een écht realistisch oog – want dan is het geen ‘’straks’’ meer maar ‘’nu’’ – te oriënteren op wat ik zou willen doen.

Maar eigenlijk weet ik het wel. Eigenlijk weet ik het al heel lang, alleen is het veel meer de vraag wat er in de praktijk van terecht gaat komen – en het doodeerlijke antwoord daarop is dat ik geen idee heb. Wat ik weet, is dat ik straks niets liever wil dan sollicitaties versturen naar de scholen waar ik eerder stage heb gelopen. Ik weet wat er in die brieven zal staan: dat ik niet in staat ben les te geven aan een klas vol leerlingen, maar dat ik weet wat ik waard ben op het gebied van één op één-begeleiding – en dat ik daarvoor op hen een beroep doe, omdat dat precies is waarvoor ze mij destijds hebben ingezet. Ik wil laten zien dat ik er klaar voor ben om te doen waar ik goed in ben, en dat ik daar bovendien vierkant achter sta.

Ik hoop heel erg dat het lukt om op die manier aan de slag te gaan op de drie scholen waar ik eerder heb lesgegeven: het allermooiste zou zijn als ik drie (halve) dagen in de week daarnaartoe zou kunnen gaan, één dag per school, om te helpen waar maar nodig is. Ik weet namelijk dat ik kan bieden wat ze ook daar, waar de klassen klein zijn, nodig hebben: meer handen en meer maatwerk. Ik kan er zijn voor de kinderen die extra uitleg of begeleiding nodig hebben, op wat voor manier dan ook. Maakt niet uit of ze willen dat ik met zwakke lezers of dyslectici aan de slag ga, toetsen begeleid, docenten ondersteun bij het nakijken en lesgeven, huiswerkbegeleiding geef of iets anders. En daar, op die scholen waar ik me zowel op persoonlijk als professioneel vlak heel erg thuis heb gevoeld, wil ik beginnen – om eventueel later verder te kijken naar andere opties en andere uitdagingen, bijvoorbeeld als ziekenhuisdocent of alfabetiseringscoach.

En eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, zou het me ook niet heel veel uitmaken of ik ervoor betaald zou worden of niet. Natuurlijk zou ik heel graag een mooi salaris willen, en dat is ook één van de redenen dat ik misschien ook nog wel als zzp’er aan de slag zou willen: dan zou ik me heel duidelijk kunnen profileren in wat ik kan, in hoeveel uren ik wil werken en in wat ik daarvoor vraag. En echt, ik weet dat ik met mijn kennis, skills, visies en houding gewoon heel veel in mijn mars heb en ook veel waard ben, dus ik hoop echt wel dat ik een soort vast parttimecontract binnen kan slepen. Maar ik weet ook dat het budget van scholen vaak beperkt is – heel krom eigenlijk, want er zijn meer handen nodig maar eigenlijk is daar geen geld voor beschikbaar – en dat mijn verlangen om aan het werk te gaan groter is dan mijn verlangen naar een salaris, en dat er dingen zijn die ik meer waard vind: ervaring opdoen, mijn vak uitoefenen, iets opbouwen. Sophia Amoruso schrijft in #Girlboss dat geld deuren kan openen of juist kan dichtslaan, maar ik denk dat dat precies zo geldt voor ervaring, ontplooiing en ontwikkeling… zeker omdat ik eerst wil kijken wat mijn huidige mogelijkheden zouden zijn voor ik in het toch wat onzekerdere zzp-bestaan stap.

Drie dagen of dagdelen per week op een school aan de slag: daar hoop ik op. Dat zou de ideale uitkomst zijn. Op die manier zou ik nog twee dagen over hebben om andere dingen te doen, en er is genoeg waarmee ik die dagen zou kunnen vullen. Met rust en ruimte voor mijn eigen projecten, zoals mijn blogs, mijn fictie, mijn spoken word-performances, mijn onderwijsjournalistiek… maar ook met een soort vangnet: ik weet namelijk dat de kans bestaat dat echt werken er misschien toch niet in zal zitten, dat het te zwaar zou kunnen zijn. Juist daarom vind ik het zo fijn dat ik in de afgelopen jaren heb ontdekt dat het freelancen me ook goed ligt: onderwijsmateriaal ontwikkelen, teksten schrijven… ik weet dat ik met mijn semi-diploma straks ook op die fronten stevig sta, en daar zou ik me heel graag in willen ontwikkelen. Misschien wel met een cursus teksten corrigeren zodat ik kan freelancen voor uitgevers, misschien wel door mijn diensten aan te bieden als copywriter. Ik hoop dat ik de klussen die ik momenteel heb zou kunnen behouden, dat ik voor mijn huidige onderwijsuitgever kan blijven werken en daar steeds verder in kan groeien, en ik weet ook dat het afstandsonderwijs nog best eens mogelijkheden zou kunnen bieden.

Ik heb nog nooit een echte baan gehad. Nooit een krantenwijk of een kassabaan, heb nooit fulltime stage gelopen inclusief salaris. Maar ik heb wel geleerd wat het betekent om te werken: ik ben rond mijn vijftiende begonnen met lijntjes uitzetten, balletjes opgooien, gokjes wagen. Ik denk dat ik al zo’n tien jaar op de freelancemarkt rondwandel: ik heb een handvol onlinebaantjes gehad die me soms vooral ervaring en ontwikkeling opleverden en soms mijn spaarrekening deden groeien. Ik heb geleerd wat het betekent om deadlines wel of niet te halen, om te gaan met zowel positieve als negatieve feedback, initiatief te nemen en mijn eigen weg te vinden in het werk. Ik heb ongelofelijk veel geleerd over mijn schrijfkwaliteiten én mijn onderwijsschrijfkwaliteiten, ik heb geleerd kansen voor mezelf te creëren en te bepalen welke kansen het aangrijpen voor mijn gevoel wel en niet waard zijn. En toen ik eenmaal stage ging lopen, ben ik mezelf keihard tegengekomen, op alle goede én vervelende manieren, heb ik onzekerheden overwonnen, verantwoordelijkheden gekregen en waargemaakt en heb ik meer over mezelf geleerd dan ik voor mogelijk had gehouden.

Ik heb in mijn vijfentwintig jaar ontzettend veel geleerd over wat het voor mij betekent om hard te werken voor iets waar ik ook echt graag hard aan wil werken. En of ik nou uiteindelijk een glansrijk freelancebestaan opbouw met werkdagen van vier uur in het Hashtag Workmode-kantoor in Rotterdam of het docentschap voor mezelf herdefinieer op alle manieren die mijn hart sneller doen slaan, of een combinatie van dat alles… dat maakt me niet uit. Ik heb geen idee wat de toekomst brengt, maar ik kan niet wachten om te zien wat ik de toekomst breng.