Vivian 
Een droom hoeft niet altijd een droom te blijven, zegt men. Iedereen heeft het recht om gelukkig te zijn. en ik dan? Ben ik dan zo afschuwelijk dat niemand van me houdt? Zelfs op plaatsen waar je over de hoofden kunt lopen, voel ik me nog alleen. Ik wou dat ik dood was… Yana klapte haar dagboek dicht en borg het op in de lade van haar nachtkastje. Hier bewaarde ze al haar geheimen, alleen hier kon ze kwijt wat ze wilde zeggen, wat ze voelde. Een verzameling van kleine verhaaltjes, gedachten, meestal pijnlijk. Als haar moeder het las, zou ze ongetwijfeld ongerust worden, maar Yana had haar laten beloven dat niet te doen.
Eerste indruk
Toen ik Zwerfsteen voor uitgeverij Abimo had gerecenseerd, kreeg ik van hen de vraag of ik de opnieuw uitgegeven boeken van Luc Descamps ook wilde lezen. Zo vanuit de mail klonken ze best goed: niet al te dikke boeken over kwetsbare mensen met heftige verhalen, dat kan ik best waarderen – als het goed is gedaan. Ik vroeg de boeken dus aan en een tijd later vielen ze op de mat, toen ik ze eigenlijk allang weer vergeten was. Gewoon kwetsbaar was er een van en gezien de dikte besloot ik die gewoon blanco te gaan lezen en een dag later had ik het uit. Met een beetje een raar gevoel.
Waar het over gaat
Yana heeft het moeilijk: haar moeder werkt bijna altijd, met haar vader en zijn nieuwe vriendin kan ze het sinds de scheiding niet vinden en op school wordt ze gepest en genegeerd. De enige die haar wat positieve aandacht geeft is Joachim, maar daar heeft Yana maar weinig aan. Ze wendt zich tot Bart, de leerlingbegeleider, en hij doet zijn best om haar te helpen – maar dan wordt hun band een beetje té hecht en Yana weet niet of ze daar blij mee moet zijn of niet.
Wat ik ervan vond
Een was dit het nou-gevoel, dat is wat ik had toen ik het boek dichtsloeg. Ik wist gewoon niet echt wat ik ervan moest vinden, sterker nog: ik had niet echt een mening over het boek want het… deed me eigenlijk maar zo weinig. En dat is jammer, want het leek me echt wel een mooi verhaal en dat had het ook kunnen zijn. Maar… het was gewoon mwah. Helaas.
Jeugdserie
Luc Descamps heeft een heel eenvoudige schrijfstijl: geen mooie zinnen of diepgang, hij zegt gewoon waar het op staat. Dat is op zich positief, want daardoor leest het boek vlot door en heeft het verhaal iets visueels, iets heel levendigs waardoor je je gemakkelijk in de situatie kunt verplaatsen – als een aflevering van een dramatische jeugdserie. De hoofdstukken zijn kort en het verhaal is realistisch, waardoor lezers van Yana’s eigen leeftijd er prima mee uit de voeten zullen kunnen. Maar voor oudere lezers zoals ikzelf is het gewoon… net niet genoeg. Het triggert niet, het zet je niet aan tot nadenken of meeleven. Het doet gewoon niets.
Rake fragmenten
De dagboekfragmenten waarmee elk hoofdstuk begint vind ik een positief punt aan het boek: hoewel Yana’s hopeloze houding voor mij erg uit de lucht kwam vallen, zijn die stukjes wel echt goed geschreven en geven ze de kwetsbaarheid van meisjes in haar situatie goed weer: een niet zo positieve thuissituatie, onzekerheid, pesterijen, naïef en beïnvloedbaar, hunkerend naar hulp en warmte… dat komt allemaal goed naar boven in het verhaal en daardoor zal het de jonge lezers waarover ik het net had ook zeker raken. Descamps wist zelfs mij op sommige punten te raken met passages die een hele goede snaar raken: het contrast tussen genegeerd en gepest worden vond ik bijvoorbeeld heel treffend.
Spanningsboog
Hoewel het verhaal in grote lijnen erg voorspelbaar is, zit de spanningsboog wel goed in elkaar. Ik zag sommige dingen niet aankomen wat betreft de pesterijen en Yana’s emoties komen in dat alles goed uit de verf. Er zitten bovendien wendingen in die ik erg sterk vond uitgewerkt, ook al waren ze misschien voorspelbaar: de nieuwe vriendin van Yana’s vader zorgde daar bijvoorbeeld voor. Bij vlagen werd het dan echt boeiend, maar dit zijn juist de dingen die jongere lezers minder zullen opvallen of die niet aan zullen komen. Het is jammer dat Descamps het verhaal niet met wat meer diepgang heeft geschreven, want dan had het echt beter kunnen zijn.
Conclusie
Gewoon kwetsbaar is goed geschreven en vertelt een goed verhaal, maar het komt jammer genoeg niet binnen zoals je hoopt dat het binnenkomt en daardoor blijft het ook niet hangen. Een aanrader voor jonge meisjes die zich er misschien in zullen herkennen, maar dat is het dan ook.
Titel: Gewoon kwetsbaar
Auteur: Luc Descamps
Serie: Gewoon #1
Uitgeverij: Abimo
Verschenen: mei 2016
Aantal bladzijden: 150
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback
| Goodreads | Auteurssite |
