Geluk is… mijn verhaal met anderen delen

Een paar jaar geleden werd ik gevraagd een praatje te houden op het symposium voor het tienjarig bestaan van het Darmfalenteam in het Sophia Kinderziekenhuis, waar ik ruim twintig jaar patiënt ben geweest. Hoewel ik eerst niet zeker wist of ik dat wel wilde, zei ik uiteindelijk toch ja en dat leidde ertoe dat ik samen met mijn vader vertelde over mijn leven, mijn ziekte en mijn persoonlijkheid. Vorig jaar kreeg ik een zelfde soort verzoek van mijn arts: of ik wilde spreken op een college over darmfalen voor vierdejaars studenten geneeskunde. Opnieuw zei ik ja, want dat leek me eigenlijk best wel leuk – hoewel ik niet had gedacht dat de collegezaal zó groot zou zijn. Ten slotte kreeg ik een maand terug opnieuw een telefoontje van mijn arts of ik weer hetzelfde wilde doen: weer een college, een nieuwe groep studenten die graag van mij wilden leren. Omdat het vorig jaar zo goed ging, zei ik weer ja, en vandaag was de dag van het college. Aangezien ik heb ontdekt hoe fijn het is om te schrijven over wat me op dat moment bezighoudt, wil ik heel graag met jullie delen hoe het voor mij voelt om zoiets te doen!

Presenteren is me sowieso niet echt vreemd meer, wat natuurlijk ook niet echt anders kan aangezien ik kies voor een beroep waarbij ik veel moet presenteren en dagelijks voor de klas sta. En eigenlijk is zoiets als dit niet heel erg anders dan het voor de klas staan: hoe dan ook ben je bezig jezelf te presenteren, te laten zien, het publiek iets mee te geven. Maar bij het lesgeven ben ik nog niet zo bezig met wat ik ze meegeef, dat moet denk ik nog komen: ik ben dan vooral nog bezig met of ik het didactisch goed aanpak en hoe ik ervoor kan zorgen dat de lesstof overkomt. Dit was anders, dit ging echt om mij. om mij en mijn verhaal.

Waarom word ik gevraagd om een praatje te houden voor studenten geneeskunde? Vermoedelijk omdat ik van dezelfde generatie ben als zij en omdat ik hen, zoals mijn vader het mooi uitdrukte vandaag, het andere uiterste van hun wereld kan laten zien. Want net als zij ben ik student, net als zij heb ik zo mijn onzekerheden en ambities, net als zij ben ik jong en vind ik allerlei dingen leuk. En door ze te laten zien, te vertellen hoe mijn leven eruitziet met mijn chronische ziekte, krijgen ze een echt beeld van hoe het is.

Tijdens het symposium en vorig jaar weer genoot ik er al ontzettend van: het zien van al die mensen die aan mijn lippen hangen (of klinkt dat erg arrogant?) het weten dat ze hier zijn om mijn verhaal te horen, de oprecht geïnteresseerde vragen, de bedankjes en aardige woorden achteraf: het voelt heel erg bijzonder. Maar het is vooral echt dat gevoel een soort verschil te maken: dit zijn toekomstige artsen, die echt iets aan mijn kennis kunnen hebben, die er iets aan hebben als ik zeg dat ik het fijn vind als dokters me precies vertellen wat ze doen of aftellen voor het prikken of als ze gewoon interesse tonen in wie ik ben. Dit zijn artsen die straks misschien wel bijdragen aan het stellen van een diagnose voor mij, dit zijn artsen die anderen zoals ik kunnen helpen. En dat voelt heel erg bijzonder, anders kan ik het niet zeggen.

Ik heb het altijd al fijn gevonden om mijn verhaal met anderen te delen, hoewel ik er ook voorzichtig mee ben. Even iets zeggen toen ik de Powerpen in ontvangst nam, een interview met Profielen over diezelfde PowerPen, een interview voor de Ik Leef!-rubriek in de Telegraaf, samen met mijn ouders met interview en foto in een kookboek voor en door Sophia-patiënten, allemaal hartstikke leuk. Ik wil mezelf graag laten zien, wil mijn mentaliteit graag met de wereld delen. Ik wil graag laten zien wie ik ben dankzij en ondanks alle mankementen, ik deel graag mijn verhaal over wat mijn ziekte met me doet en hoe ik ermee omga en ik vind het fijn om anderen te inspireren met hoe ik in het leven sta: dat is ook de reden dat ik een tijdje heb geblogd op Happiness in the Making.nl. En zodoende vind ik het ook heel fijn om als een soort ervaringsdeskundige college te geven over mijn ziekte en wat dat voor mij betekent.

Ik heb mij vandaag gerealiseerd dat ik hier misschien nog wel eens echt verder in wil. Niet de publiciteit opzoeken, want ik hoef ook echt niet met mijn hoofd in elk tijdschrift te staan, maar mijn ervaringen en instelling gebruiken om andere mensen te inspireren. Wie weet ga ik wel ooit aan de slag als ervaringsdeskundige bij het Powerplatform van de Hogeschool of ga ik meer dingen doen zoals vandaag. En waarom? Omdat dit voor mij hét voorbeeld is van het beste uit mijn ziekte en mijn situatie halen: op zo’n manier dat anderen er iets aan hebben en erdoor geïnspireerd kunnen raken. Dat voelt zo goed!

Laat jij je graag inspireren door andermans ervaringen en verhalen?