Gelovig zijn

Bron

Er zijn dingetjes waar ik niet of niet vaak over schrijf. Soms omdat ze te persoonlijk zijn en ik het niet fijn vind als ze op internet staan, maar soms ook omdat ik het moeilijk vind om erover te schrijven. Mijn geloof is één van die dingen. Gelovig zijn maakt namelijk best een belangrijk deel uit van mijn leven, maar ik heb vaak het gevoel dat als ik die woorden op mijn blog of überhaupt tegen anderen gebruik, ze dan een vertekend beeld van mij krijgen, alsof mijn geloof mij definieert – wat helemaal niet zo is. Het is niet superbelangrijk voor mij, maar het hoort wel bij mij. En juist vanwege dat vertekende beeld, dat idee van ”gelovig zijn” dat voor mijn gevoel een beetje gelijk staat aan ”streng gelovig zijn”, juist die bijsmaak zorgt ervoor dat ik er vandaag toch even iets meer over kwijt wilde.

Dat ik gelovig ben, beschouw ik niet als een geheim. Maar het is wel een deel van mij waar ik het niet vaak over heb. Enerzijds omdat het voor mijn gevoel sowieso iets heel persoonlijks is: er worden oorlogen uitgevochten omdat mensen verschillende dingen geloven. Wat iemand gelooft, kan een ander nooit echt beïnvloeden, het is zo ontzettend persoonlijk dat het ook iets heel intiems is. Je weet namelijk nooit echt waarom iemand gelooft wat-ie gelooft. En als ik iemand vertel dat ik gelovig ben, heb ik vaak het idee dat die persoon het associeert met streng gelovig zijn. En dat ben ik dus niet.

Wat ben ik dan wel? Katholiek. Rooms-katholiek zeg ik graag, sinds ik meer weet over de oorsprong van ket katholicisme. Ik ben gedoopt als baby, heb eerste communie gedaan als kind, weet de belangrijkste dingen over de Bijbelse geschiedenis (maar je moet me niet vragen naar de namen van Jezus’ apostelen en het verschil met de discipelen kan ik je ook niet zo één-twee-drie vertellen) en ik geloof in God. Dat is het eerlijk gezegd ook wel een beetje. Ik heb geen Vormsel gedaan, de variant op de eerste communie waarmee je vanaf je zestiende kunt laten zien dat je voor het katholieke geloof kiest. Ik ga naar de kerk met kerst en Pasen, maar daartussendoor eigenlijk vrijwel nooit. Ik heb de bijbel deels gelezen – en eigenlijk deed ik dat vooral omdat ik het keuzevak Bijbel & Koran heb gevolgd, waarbij de belangrijkste Bijbelverhalen uiteindelijk werden getoetst dus ik moest er wel iets van weten.

Wat betekent gelovig zijn dan voor mij? Het betekent niet dat bepaalde dingen niet mogen: mijn ouders hebben me juist opgevoed met het idee dat je moet geloven wat je wilt, en dat is maar goed ook omdat ik als kind en tiener dol was op fantasy en heksen en zo. Gelovig zijn, katholiek zijn, is voor mij gewoon deel van wie ik ben. Ik ben ermee opgegroeid en ik vind het fijn om het te hebben. Voor mij is de Bijbel een soort verklaring voor dingen die anderszins niet te verklaren zouden zijn. Ik geloof bijvoorbeeld dat God de mens heeft geschapen en dat de evolutietheorie pas daarna is gekomen. Ik geloof dat we dankzij Jezus en zijn lijdensweg nu nog in God kunnen geloven en ik geloof ook – dat is misschien wel het belangrijkste voor mij – dat er een hemel is. Dat komt doordat ik het heel erg fijn vind om te geloven dat de mensen die ik heb verloren op een fijne plek zijn waar ik ook ooit zal komen. Daarnaast geloof ik ook in God. God is voor mij een soort hele oude wijze man die in de wolken zit en neerkijkt op iedereen die erin gelooft dat Hij op je neerkijkt. Ik bid niet zo vaak, maar als ik het doe dan richt ik me echt tot Hem en dan beschouw ik Hem als een soort beschermer. Het feit dat ik erin geloof dat Hij mensen kan beschermen en dat dingen alleen maar gebeuren omdat Hij er een reden voor ziet, vind ik gewoon fijn. Wat die reden is, dat zou ik niet weten maar dat hoef ik ook niet te weten. Het heeft met allerlei dingen te maken, maar de basis is dat ik het gewoon een fijn idee vind dat God er is, en dat is belangrijk voor mij. Belangrijker dan de Bijbelverhalen of de katholieke ideologie. Gewoon, God.

Daarom ben ik dus ook niet streng gelovig, want dan zou ik me aan veel meer regels houden en mijn geloof echt betrekken bij mijn dagelijks leven, en dat doe ik niet: ik doe lekker wat ik wil – haha – en ik geloof erin dat dat goed is, omdat God weet dat ik een goed mens ben, ook al leef ik niet strikt volgens de Bijbel. Ik vind het ook alleen maar bijzonder als ik mensen tegenkom die het geloof wél op een nauwere manier bij hun leven betrekken, omdat ik weet dat zij op hun manier hetzelfde voelen als ik: God is voor hen belangrijk in hun eigen context, net als voor mij.