Five Films Friday #3

Tijd voor weer wat films! Deze keer maar liefst vier live-action Disneyfilms en één bioscoopfilm die ik min of meer op de gok uitprobeerde. Ik vind het namelijk heerlijk om zo nu en dan eens iets nieuws te proberen en zo nieuwe filmpareltjes te ontdekken, maar ik hou er ook van om veel verschillende soorten films te kijken zodat ik altijd lekker kan afwisselen. En ja jongens, jullie gaan eindelijk te weten komen wat ik van de nieuwe Beauty and the Beast-film vond! Tipje van de sluier: alle vijf deze films vond ik geweldig!

Alice in Wonderland (2010)

Het welbekende verhaal van Alice in Wonderland wordt in deze film in een nieuw jasje gestoken: Alice is inmiddels volwassen, maar blijft dromen over haar wonderlijke reis naar Wonderland als kind. Wanneer ze wordt gedwongen zich te verloven, ontsnapt ze op het laatste moment en komt ze per ongeluk-expres wéér in Wonderland terecht. Net op tijd ook, want de Hartenkoningin staat op het punt om heel wat valse dingen te doen en Alice is de enige die de Gekke Hoedenmaker, de Witte Koningin en alle andere wonderlijke wezens kan redden. Tenminste… als ze de heldin in zichzelf wil zien en naar buiten wil laten.

Het grappige is dat ik de animatieversie van Alice in Wonderland nooit leuk vond: te raar, ik kon niet in het verhaal komen en ik snapte het ook nooit goed. Maar toen ik de live-actionversie voor het eerst zag – dit was een re-watch – vond ik die wel echt heel erg awesome, en ook nu ik de film voor de tweede keer heb gezien ben ik er nog steeds dol op. Het is zo heerlijk Tim Burton-achtig: kleurrijk, zo’n film waarbij je gewoon niet weet waar je moet kijken omdat alles er zó briljant uitziet. Johnny Depp als de Mad Hatter en Anne Hathaway als de Witte Koningin zijn super om naar te kijken en het verhaal is geweldig fantasierijk, de kostuums zijn fantastisch en ik hou gewoon van de manier waarop het gemaakt is en de boodschap die het meegeeft over zelfvertrouwen en de kracht van je jeugdige visies. Superfilm!

Alice Through the Looking Glass (2016)

Dit vervolg op de eerste Alice-film, waarin Alice opnieuw teruggaat naar Wonderland omdat de Mad Hatter in een crisis verkeert, werd niet zo goed ontvangen – maar ik vind ‘m geweldig, misschien nog wel leuker dan de eerste film! In deze film krijg je – zonder te spoileren – zoveel meer informatie over de Hoedenmakers verleden, maar ook over dat van de Witte en de Rode Koningin (briljant gespeeld door Helena Bonham Carter, trouwens). Er zit ook een verhaallijn in over de Tijd en hoe je die bijna nooit, maar soms toch wél kunt verslaan en ook Alice’ eigen verhaal krijgt een hele nieuwe dimensie doordat je meer ontdekt over haar leven en hoe zij Wonderland met zich meeneemt.

Ik vind deze twee films heerlijk om naar te kijken omdat ze me helemaal meeslepen naar zo’n fantastische wereld dat ik tijdens het kijken niet één keer in de verleiding kwam om even mijn iPad te checken. Deze vervolgfilm is weer net zo kleurrijk en fantastisch en het acteerwerk is weer subliem, maar wat de film vooral tof maakt is de diepgang die het krijgt door het achtergrondverhaal van de hoofdpersonages: de film werd the sequel no one needed or asked for genoemd, maar ik vind het juist een hele mooie aanvulling op het verhaal uit de eerste film en het beantwoordde al mijn vragen over de personages. Oh ja, en het soundtracknummer van Pink, Just Like Fire, is ook te gek. Van genoten!

Hidden Figures (2016)

Toen deze film in de bioscoop kwam, heb ik een hele tijd getwijfeld of ik er nou wel of niet heen wilde: het verhaal sprak me wel enorm aan, een beetje The Help-achtig, maar het hele NASA-gedoe leek me niet echt wat. Toch waagde ik de gok, en daar heb ik absoluut geen spijt van gekregen. Want jeetje, wat is deze film goed! Het verhaal is waargebeurd en gaat over drie zwarte vrouwen, Katherine Johnson, Mary Jackson en Dorothy Vaughan, die in de jaren zestig voor NASA gingen werken vanwege hun uitmuntende wiskundige, technische en ingenieuze vermogens. Terwijl NASA in een race tegen de klok en Rusland probeert de eerste man de ruimte in te krijgen, zijn het deze drie vrouwen die de boel eigenlijk draaiende houden. Van toiletten tot koffie, van computers  tot vrije dagen: het wordt ze allesbehalve makkelijk gemaakt, but they’re here to stay.

Er zijn tal van redenen waarom ik Hidden Figures zo goed vind. Er zitten geweldige oneliners in, zoals Yes, women work for NASA – not because we wear skirts, but because we wear glasses en I cannot change the colour of my skin, so I have to be the first. Daarnaast wordt de best wel zware toon van de film afgewisseld met leuke grapjes en luchtigere momenten en is het verhaal gewoon zó goed en zó belangrijk. Aan de ene kant gaat het over het lot van zwárte vrouwen in deze periode, aan de andere kant gaat het ook heel bewust over vróuwen en hun gender-gerelateerde struggles op de werkvloer en in het leven, struggles die ook nu nog heel actueel zijn. De drie hoofdrolspeelsters (Octavia Spencer, Taraji P. Henson en Janelle Monás) leggen duidelijk hun hart en ziel erin en het is echt een fascinerend stukje geschiedenis. Als er één film is uit dit rijtje die je besluit te kijken, laat het dan deze zijn!

The Jungle Book (2016)

Ik ben dol op liveaction-films van Disney, maar dan vooral de sprookjes: The Jungle Book heeft heel lang niet op mijn lijstje gestaan omdat ik de animatiefilm ook nooit zo bijzonder vond, maar net als met Alice in Wonderland ben ik juist heel aangenaam verrast door de film. Het klassieke verhaal over het mensenjongetje dat opgroeit bij wolven en op latere leeftijd probeert te ontdekken wat zijn plaats is in de jungle en het dierenleven, is in deze film verder uitgediept en tot leven gewekt zoals je nog nooit gezien hebt: ik vond het awesome!

Allereerst: de liveactionversie van The Lion King is onlangs aangekondigd, en ik was daar nogal sceptisch over, want hoe kan het een ‘’liveaction’’versie zijn als alle dieren met CGI gemaakt worden? Maar nu ik The Jungle Book gezien heb, ben ik overstag: wat hebben ze dit geweldig gemaakt! De dieren zien er prachtig en levensecht uit en ook qua gedrag lijken ze zo realistisch dat het echt heel surreëel is om ze te horen praten. De film is erg mooi gemaakt en stukken spannender dan de animatieversie, omdat de dieren in vol dierlijk ornaat te zien zijn en dan merk je hoe klein zo’n mensenjongetje dan eigenlijk is en in wat voor positie hij zich bevindt. Het verhaal komt dus veel meer tot leven, ook omdat een beetje duidelijk wordt waar Mowgli precies vandaan komt, en het is gewoon aandoenlijk om hem met de wolven en met Bagheera en Baloo te zien – oh, Bare Necessities komt zelfs voorbij! De meest verrassende film van dit hele rijtje.

Beauty and the Beast (2017)

Tale as old as time…  wie kent de klassieke Disneyfilm niet? Wie wilde als kind niet ook Belle zijn, met haar intelligentie en lef en toewijding? Wie wilde niet ook die geweldige balzaal, dat fantastische pratende meubilair, en natuurlijk de waanzinnige bibliotheek? Wie wilde dat niet ook, verliefd worden op iemand voor zijn karakter en vervolgens aanschouwen hoe dat beest in een knappe prins verandert? Wie wilde dat niet ook, ware liefde vinden uit de meest onwaarschijnlijke hoek? Oké, ik wilde vooral de bibliotheek en de balzaal. Maar mán, wat houd ik van de animatiefilm en wat was ik enthousiast – en huiverig, want het zal maar tegenvallen – voor de liveactionfilm. En jongens. Hij is zó mooi. Zó mooi. Zo perfect. Zo prachtig.

Alles is gewoon zó onwijs leuk en mooi en gaaf aan deze film. Emma Watson als Belle is geweldig, haar zang is prachtig, het dorpje waarin ze woont is om verliefd op te worden, de choreografie van Belle/Little Town maakte me aan het grijnzen, Gaston en LeFou zijn volkomen awesome samen, Belles uitgediepte verhaallijn – ZIJ IS DE UITVINDSTER! – is heerlijk, het meubilair ziet er zó mooi uit, de mix tussen de Broadwayshow en de originele animatiefilm is perfect, de muziek bezorgde me kippenvel, de humor en Dan Stevens als het Beest zijn perfect, de extra en verlengde scènes en verhaallijnen – er is een Parijs-verhaallijn! – zijn zó goed en oohh, het is gewoon zo’n geweldige film. Ik heb zó zitten genieten en glunderen en met open mond en een brok in mijn keel zitten kijken in de bioscoopzaal en ik kan gewoon niet wáchten om ‘m nog eens te kijken! Ik kan wel zeggen dat de film alles was wat ik ervan hoopte en verwachtte – en nog véél, véél meer. Liefde!

Welke van deze films heb jij gezien?