Vivian 
Van alle films die in deze update voorbijkomen, heeft Life Itself eigenlijk de meest blijvende indruk op mij achtergelaten – en niet in positieve zin. Ik kijk heel graag romantische dramafilms – de laatste jaren ben ik daar zelfs de voorkeur aan gaan geven boven romantische komedies – en het mag van mij ook best een pijnlijk of ongelukkig einde hebben: dat kan juist een sterk punt zijn. Maar dan wil ik wel een bijzonder liefdesverhaal dat me op zijn minst laat hópen op een gelukkig einde, in plaats van een geschiedenis die zo onromantisch en problematisch is als de pest. Dames en heren, ik presenteer: het verschil tussen Life Itself enerzijds en Blue Valentine en The Light Between Oceans anderzijds. Met een gastrolletje voor Happy Death Day.
Life Itself: problematisch als de pest
Van de makers van This Is Us. Ja, dan ben ik om. This Is Us is wat mij betreft één van de beste tv-series van het moment: pijnlijk realistisch, gevoelig, eerlijk en tegelijkertijd heel erg hoopvol en puur en mooi. Life Itself is alleen maar pijnlijk en bezorgde me een ‘’wat heb ik in godsnaam gekeken’’-gevoel toen de aftiteling begon. Het mozaïekverhaal gaat over a) het jonge stel Will (Oscar Isaacs, Star Wars) en Abbey (Olivia Wilde, House) dat getroffen wordt door het noodlot, b) de jonge Javier die daar getuige van is en c) Abbey en Wills dochter Dylan (Olivia Cooke, Vanity Fair) die de last draagt van wat er met haar ouders is gebeurd.
Verknipt. Wreed. Grof. Zomaar enkele woorden die bij me opkwamen na het zien van deze film. Tegelijkertijd is het raar en saai en langzaam en waren er zoveel irrelevante stukjes en vond ik eigenlijk alleen de verhaallijn van Will en Abbey boeiend – maar die was vooral enorm problematisch en eigenlijk waren alle andere verhaallijnen en de hele film gewoon ronduit deprimerend. En daar heb ik echt moeite mee. Pijnlijk realistisch vind ik oké, dat kan ik waarderen. Maar er moet een bijzonder liefdesverhaal tegenover staan, iets met de hindernissen die daarbij horen… en dat was dit niet. Er zitten kleine boeiende dingen in en het thema van de onbetrouwbare verteller van het leven en je verhaal vertellen om weer een stukje verder te komen vond ik tof. Maar verder… ugh. Ik wilde gewoon een mooie film. Net zo mooi als This Is Us. Maar niet dit. Dit wilde ik niet.
Tbe Light Between Oceans: bijzonder uitzonderlijk
Alicia Vikander (The Danish Girl) schittert in deze visueel betoverende en vooral heel complexe film over het allesoverheersende verlangen naar moederschap en de verwoestende liefde van een man (Michael Fassbender, A Dangerous Method) voor zijn vrouw. Vuurtorenwachter Tom trouwt met de jonge Isabel en hun huwelijk is vol van verwachtingsvolle hoop op een gezin – maar dat blijft uit. Tot ze na een storm een dode man en een baby in een bootje vinden en besluiten het kind te adopteren zonder er melding van te maken. Waar ze echter niet aan denken, is dat het meisje dan misschien geen vader, maar nog wel een moeder (Rachel Weisz, The Favourite) heeft…
Deze film stond al heel lang op mijn verlanglijstje en ik vond ‘m prachtig. Het is hartverscheurend en zo gevoelig, maar vooral ook heel mooi gemaakt. In het begin is het een traag soort wervelwind vol fascinerende romantiek… en dan begint het je recht in je hart te raken en littekens achter te laten. Het verdriet, het verlies, de dromen die worden stukgeslagen en dan die bijzondere ontwikkeling die zo onwerkelijk en toch zo passend is. Vikander is vooral heel sterk: Fassbender vond ik een stuk minder indrukwekkend en hij was dan ook de zwakste schakel in de film voor mij: ik was enorm onder de indruk van Weisz en het verhaal van haar personage en ik voelde zo ontzettend met die vrouwen mee, maar ook de actrice die het kleine meisje speelt vond ik erg goed. Rauw, prachtig, pijnlijk en bijzonder, vooral waar het de complexiteit van het moederschap betreft. Minder goed einde.
Blue Valentine: pijnlijk op de goede manier
Na Life Itself is Blue Valentine juist weer een goed voorbeeld van hoe een pijnlijke en rauwe film wél moet. Dit drama met Michelle Williams (My Week With Marilyn) en Ryan Gosling (Gangster Squad) heeft een vleugje van de charme en chemie van The Notebook doordat het krachtige en mooie van het liefdesverhaal tussen Dean en Cindy alle ruimte krijgt. Het merendeel van de film gaat echter over hoe dit jonge stel heeft moeten dealen met de pijnlijk harde realiteit van het echte leven, het ouderschap, werkloosheid en doelloosheid, en dat is precies de reden dat Blue Valentine zich kan meten met films als Revolutionary Road en Down the Rabbit Hole.
Blue Valentine vertelt het verhaal van twee jonge en idealistische mensen die verliefd worden, maar al snel ontdekken dat hun liefde destructief is geworden, op zo’n manier dat ze niet met en niet zonder elkaar kunnen. Het is eerlijk en rauw, soms behoorlijk heftig maar juist daardoor ook heel sterk. Het is een verhaal over dat ware liefde niet altijd alles overwint, dat het leven soms vuile spelletjes met ons speelt en dat verliefdheid net zo gemakkelijk kan gaan als komen. Indrukwekkend en Oscarwaardig, zeker wat betreft het script en de hoofdrollen. Precies een film die je laat zien hoe hard echte liefde kan zijn – en precies het soort film dat nodig is in het huidige mierzoete Hollywood-landschap.
Happy Death Day: geweldig komisch
Ik keek een horrorfilm! Dat doe ik eigenlijk nooit, maar ik heb ontdekt dat het vooral het ‘’bloed, dood, moord, eng, raar!’’-soort horror is waar ik niet van houd. Als het horror is die op de psyche speelt, zoals Bird Box of A Quiet Place, dan vind ik het vaak geweldig – of als het juist meer komedie is dan horror. Zo vond ik het eerste seizoen van de serie Scream Queens briljant en dat is dan ook waar Happy Death Day het dichtste bij in de buurt komt. Ik wilde de film al zien sinds ik de trailer voor deel twee tegenkwam, want alles eraan – het veel te clichématige maar toch nog altijd interessante verhaal en vooral de hilarische heldin – maakte me nieuwsgierig. En het was echt exact wat ik verwachtte en wilde – en het was geweldig.
Ontmoet Tree (Jessica Rothe, La La Land) een studente van de populairste vereniging voor meisjes hoort, naar alle feestjes gaat, regelmatig onenightstands heeft en niet de aardigste is voor haar vrienden. Wanneer Tree op de avond van haar verjaardag vermoord wordt door een engerd met een babymasker, wordt ze de volgende dag gewoon weer wakker – alleen is het dan weer de vorige dag en blijkt ze in een tijdlus te zitten. Ze moet haar eigen dood oplossen om de lus te stoppen, en dat betekent ook dat ze dingen anders zal moeten doen.
Happy Death Day is een ongelofelijk vermakelijke film die perfect is als je even je verstand op nul wilt zetten en geen zin hebt in zware hersenactiviteit. Tegelijkertijd is het eigenlijk best gewoon een goede film: de cast was overtuigend en ik vond het tof dat elke dag die Tree opnieuw beleefde een beetje anders ging en me iets over haar liet ontdekken. Ze was inderdaad een geweldig hilarische heldin en ik heb me een breuk gelachen om de creatieve manieren waarop ze haar dood steeds opnieuw tegemoet ging terwijl ze ook nog eens een aardig stukje groei doormaakte. Sloeg het ergens op? Nah. Joeg het me angst aan? Niet één keer. Was het hilarisch en verrassend en cool en gevat en tof en zat het vol met girlpower? Absoluut. Ik heb me kostelijk vermaakt en ik kan niet wachten tot het vervolg te huur is.
Welke van deze films ken jij?