Vivian 
Ik was altijd zo’n filmkijker die bij hoog en bij laag volhield dat ze géén horror keek – en dat heb ik ook heel lang volgehouden. Oké, ik heb The Shining gezien en er was een tijd dat ik ’s nachts niet kon slapen, de tv aanzette en bleef haken bij een horrorfilm, want dan moest ik ook weten hoe het verder ging. Maar je zult mij niet in de bioscoop vinden als er een horrorfilm draait: ik wil namelijk best een uitzondering maken voor psychologische of komische horror, maar dan wel vanuit de veiligheid van mijn eigen kamer met het geluid eventueel zacht. Wat ik dan wél in de bioscoop ging bekijken? Die ene muziekfilm waar iedereen het over heeft en die alle records heeft gebroken en tal van prijzen heeft gewonnen. O ja, en dan was er nog een andere film…
Bird Box: gruwelijk geniaal
De Netflix-film waar iedereen het vorig jaar over had: in de toekomst is er een monster dat je dwingt jezelf van het leven te beroven als je het eenmaal hebt aanschouwd. Nadat de zwangere Malorie (Sandra Bullock, The Blind Side) het zelf ziet gebeuren, verschuilt ze zich met nog een aantal anderen in een huis en samen proberen ze zich staande te houden tussen de monsters. Maar het lijkt erop dat niemand deze monsters kan overleven… en als de jaren verstrijken, bevindt Malorie zich plotseling in een wildernis die ooit de bewoonde wereld was, samen met twee kleine kinderen om in leven te houden, wanhopig op zoek naar veiligheid.
Deze film is zó gestoord en tegelijkertijd zó goed dat het bijna niet te bevatten is. Ik had niet verwacht dat er zo’n uitgebreid achtergrondverhaal zou zijn bij wat er in het heden met Malorie en de kinderen gebeurt, maar jeetje… het hele verhaal is zo angstaanjagend en het zit zo goed in elkaar dat ik gewoon wel moest blijven kijken – ook al was het nog zo gruwelijk. De film kroop volledig onder mijn huid en was zo eng omdat het zo’n realistisch en scherp beeld geeft van wat er gebeurt als mensen geconfronteerd worden met hun grootste angst of hun grootste verdriet en wat het met iemand doet om vast te zitten in een apocalyptische rampsituatie. En het is… er zijn zoveel personages en de film slaagt erin je om elk van hen te laten geven – en dat maakt het zo erg als ze ten prooi vallen aan dat verschrikkelijke monster. En juist daardoor vallen de puzzelstukjes in elkaar of worden ze juist flink gehusseld en als vervolgens de focus wordt verlegd naar Malorie, har queeste en haar ontwikkeling – één van Bullocks beste rollen – is het echt ongelofelijk. Het is verwarrend en verschrikkelijk angstaanjagend maar ook zo gruwelijk geniaal. Ik wil een vervolg.
A Quiet Place: oorverdovend goed
In een toekomst waarin elk geluidje een moordend monster op je af kan sturen, moet de zwangere Evelyn (Emily Blunt, The Girl on the Train) samen met haar man Lee (regisseur John Krasinski) en hun kinderen Marcus, Beau en de dove Regan zien te overleven. Over monsters gesproken… in Bird Box zie je nooit wat de slachtoffers zien, maar in A Quiet Place zie je juist iets te véél van die killers – en dat had van mij wel wat minder gemogen, net als het hoogst frustrerende open einde. Los daarvan is dit echt een waanzinnig meesterwerk. Niet alleen vind ik het als ervaringsdeskundige met doofheid fantastisch om a) een cochleair implantaat en b) gebarentaal te zien, maar echt, de stilte… de stilte is briljant. Elk geluidje valt op, en ik durfde zelf ook nauwelijks geluid te maken terwijl ik mijn popcorn at of mijn thee dronk of de kat aaide.
Het is enorm bizar wat die geluidstechniek in zo’n film met je doet: het is intens en meeslepend en in combinatie met het sterke acteerwerk, de subtiele humor, de aandacht voor details en de beladenheid en kracht van het verhaal en de thema’s zijn fantastisch. Echt een onwijs goede film, maar met een extra halfuur aan achtergrondinformatie of afronding was het nog beter geweest.
A Star is Born: mettertijd steeds beter
Je kunt ‘m bijna niet gemist hebben: de remake van de eerdere films met onder andere Judy Gerland en Barbra Streisand, nu met topacteur Bradley Cooper en topartiest Lady Gaga in de rollen van alcoholistische zanger Jack en onzekere, onontdekte ster Ally die een zinderende en bijzondere liefde opbouwen waardoor zij tot bloei komt als de ster die ze hoort te zijn. Mijn eerste review van deze film op filmtracking-app Letterboxd was vooral doorspekt met teleurstelling en een gevoel van overwaardering: ik vond het echt wel een goede film, maar niet zo goed als iedereen zei. En in zekere zin klopt wat ik daarin schreef nog wel: het is behoorlijk langdradig en ook nu ik erop terugkijk vind ik nog dat de twee hoofdpersonen op zichzelf niet bijzonder sterk zijn – het is meer hun relatie met elkaar én met de showbusiness die het ‘m doet en die fascineert. Ik zag te veel losse eindjes en vond het niet mooi afgerond – wel mooi geëindigd, maar niet mooi afgerond – en ik had er eigenlijk gewoon meer van verwacht.
Toch ben ik inmiddels van mening dat de film echt wel heel goed is in waar het goed in is: de chemie tussen Cooper en Gaga valt niet te ontkennen en het liefdesverhaal van Ally en Jack is groots en meeslepend en betoverend, maar dat geldt net zo goed voor de wervelende muziekwereld waarin je wordt meegevoerd: Cooper heeft als regisseur gezorgd voor een verbijsterend sterke combinatie van intens en intiem tijdens de scènes die draaien om muziek, of dat nou concerten of privézang- of schrijfsessies zijn. En die muziek, jongens… de soundtrack is fantastisch. Ik ben na het bekijken van de film niet meer gestopt met luisteren naar nummers als Shallow, Look What I Found, Always Remember Us This Way, I’ll Never Love Again en zelfs de veel te aanstekelijke tracks Heal Me en Why’d You Do That? Elk nummer vertelt een verhaal en samen vormt het een geheel dat een ode brengt aan oprechte, artistieke authenticiteit en over wat échte muziek is en over wat een échte artiest maakt. Er zit misschien wat veel poeha omheen, maar ik ben inmiddels wel overtuigd: dit is écht een hele goede film.
Adrift: uitzonderlijk in verhaal en techniek
Dit is zo’n film waar ik van tevoren weinig over wist, alleen dat twee van mijn favoriete acteurs de hoofdrollen speelden (Sam Claflin, Me Before You, en Shailene Woodley, Big Little Lies) en dat het een tragisch-romantisch verhaal moest zijn – en tja, dat is voor mij genoeg. Maar ik was absoluut niet voorbereid op alles wat Adrift bij mij zou losmaken: deels komt dat door het verhaal, over Tami en Richard, twee vrije geesten die verliefd op elkaar worden en tijdens een reis op zee in een vreselijke storm terecht komen die Richard ernstig verwondt en Tami dwingt om hen beide in leven te houden. Maar de manier waarop de film het tot leven heeft gebracht, is prachtig.
Over een mooie balans tussen intens en intiem gesproken… bij Adrift kennen ze dat trucje ook en weten ze precies hoe ze het moeten gebruiken. De film wisselt af tussen tedere en romantische flashbacks over hoe Tami en Richard verliefd zijn geworden en een crisissituatie die je op het puntje van je stoel houdt en waarin je de twee jonge mensen in een beangstigend kwetsbare positie ziet. Ze hebben een hele fijne aantrekkingskracht, maar het is vooral Woodley die de show steelt met haar overtuigende vertolking van een toch al heel sterk personage. De film voert je mee in haar wanhopige pogingen om Richard in leven te houden en hen allebei te redden, en op het einde volgt er een twist die je hart in duizend stukjes breekt en de film nog duizend keer beter maakt. Aanrader!
Welke van deze films ken jij?