Filmflirt | Films van de laatste tijd #5

Ik weet niet precies hoe het komt, maar de laatste tijd ben ik veel meer films gaan kijken. Ik neem er vaker eentje op van tv, ik zet vaker Netflix of Videoland aan of huur een film die ik al tijden wil zien van Pathé Thuis, en met mijn beste vriendin die een Pathépas heeft en voor de meeste films wel in is, kom ik ook steeds vaker in de bioscoop. De lijst van films waar ik dit jaar enorm naar uitkijk (Frozen 2, Aladdin, Dumbo, The Lion King, After, Five Feet Apart) prijkt al sinds de eerste dagen van januari in mijn bullet journal en ik hou ervan om mijn lijstje met gekeken films van dit jaar te zien groeien. En ja, ook doordeweeks vind ik het steeds fijner worden om er een zak popcorn en een pot thee bij te pakken en lekker een paar uurtjes in een filmbubbel te zitten. Tijd dus voor een nieuwe wrap-up!

The Princess Switch (2018)

Dit vind ik volgens mij de allerleukste kerstfilm die ik ooit heb gezien – en ik overdrijf niet. In december keek ik namelijk ook A Christmas Prince (het origineel én het vervolg) en hoe grappig en lief en leuk ik die ook vond, ze kunnen niet tippen aan deze verrukkelijke Vanessa Hudgens-film. In dit The Parent Trap-achtige verhaal komen banketbakker Stacy en hertogin Margaret erachter dat ze om de één of andere miraculeuze reden sprekend op elkaar lijken en dan wordt er een wisselact in het leven geroepen. Die natuurlijk misgaat, want de tijd gaat veel te snel en er moet veel meer tijd worden doorgebracht met Stacy’s bakpartner Kevin (Nick Segar) en Margarets verloofde, prins Edward (Sam Palladio).

De film maakte me aan het giechelen, aan het zwijmelen, aan het grinniken en een uur na het einde was ik nog steeds aan het glimlachen. Het is zo’n film die je hart vult met blijdschap en warmte en dat heerlijke fuzzy kerstgevoel en ik werd er gewoon echt heel erg gelukkig van. Elke seconde was zo ontzettend leuk en alles eraan was gewoon perfect: Vanessa die de twee rollen allebei heel goed speelt, de geweldig komische scènes, de romantiek die opbloeit tussen beide koppels en de groei die de beide heldinnen doormaken en het is allemaal zo mooi en lief en schattig en aaahhh. Heb ik al gezegd dat dit vanaf nu mijn favoriete kerstfilm is?

Mary Poppins Returns (2018)

Ik had behoorlijk hoge verwachtingen van deze film en die zijn… deels waargemaakt. In het begin had ik wat moeite om er echt in te komen, maar zodra Emily Blunt in haar glorieuze vertolking van Mary Poppins verscheen om de kinderen van Michael Banks én hem en zijn zus Jane te helpen, was ik compleet verkocht. Ze heeft zich de rol zo goed eigen gemaakt en ik vind het tof dat ze echt het personage is, maar er toch ook een twist aan heeft gegeven die weer wat trouwer is aan de boeken. De film is een soort eerbetoon aan het klassieke origineel, maar tegelijkertijd is het ook echt een vervolg met supertoffe nieuwe liedjes (favoriet is A Cover is Not the Book) en een heerlijke hoeveelheid Mary Poppins-magie.

Ik vind het prachtig dat ze de kinderen kind laat zijn en ze tegelijkertijd met harde, maar liefhebbende hand ook leert opgroeien, dat ze hen leert dat ze hun perspectief moeten veranderen en lichtpuntjes moeten zoeken en niet te veel voor verrukkelijke verbeelding moeten vallen. De film is ook echt een stukje kunst: liveaction wordt gecombineerd met animatie en dat levert echt fantastische scènes op, om van de spectaculaire dansnummers waarbij je niet weet waar je kijken moet nog maar te zwijgen. De choreografie en cinematografie zijn absoluut top, en hoewel de acteurs naast Blunt behoorlijk in het niet vielen bij haar geweldige performance, heb ik genoten van de rol van Meryl Streep en van de cameo’s van Dick van Dyke en Angela Lansbury. De film raakt je hart en je lachspieren en is misschien niet perfect, maar wel praktisch perfect.

Midnight Sun (2018)

Sick flicks zijn tegenwoordig overal: van A Walk to Remember tot The Fault in Our Stars en van Everything Everything tot Midnight Sun. In deze film volgen we Katie (Bella Thorne) die een zeer zeldzame ziekte heeft – xeroderma pigmentosa, oftewel zonlichtallergie. Overdag slaapt en studeert ze en ’s avonds speelt ze op haar gitaar voor wie het maar horen wil. Op één zo’n nacht ontmoet ze Charlie, die al jarenlang bij haar in de straat woont en op wie ze ook al jarenlang verliefd is. De twee vallen keihard voor elkaar, maar Katies ziekte hangt haar en de onwetende Charlie als een donderwolk boven het hoofd.

Midnight Sun is vooral een heel lieve film over ontluikende liefde van het soort ‘’we komen er wel uit.’’ De film heeft een toffe soundtrack en ik vind het heel sterk dat deze ziekte, waar je niet vaak over hoort, op deze manier aandacht krijgt: Thorne zet het ook best wel goed neer. Jammer genoeg zat het verder vooral vol met clichés en waren zowel het verhaal als de performance van de andere acteurs gewoon een beetje te eendimensionaal. Het einde, dat wat minder cliché is, vond ik dan weer wel goed. Een lieve, mooie film… maar ook weinig meer dan dat.

Sing (2016)

IK HOU VAN DEZE FILM. Ik nam ‘m op van televisie en ik vond hem echt zó ontzettend leuk: het is zelfs mijn favoriete film van dit jaar. Het verhaal is ogenschijnlijk heel simpel en volgt een groep zich als mensen gedragende dieren die gaan meedoen aan een talentenjacht, elk om hun eigen redenen. De stemmencast bestaat uit onder andere Matthew McConaughley, Reese Witherspoon, Scarlett Johansson, Tori Kelly en Seth MacFarlane en ik heb echt zoveel plezier gehad van de film.

Het is enorm goed gemaakt, met kleine details die van heel veel zorg en creativiteit getuigen, kleine grapjes en gewoonweg de genialiteit van het ‘’dieren als mensen’’-concept dat ik in Zootopia ook al te gek vond. De muziek was geweldig, ik vond het geweldig dat elk personage een heel eigen verhaal met eigen talenten en worstelingen had en… eigenlijk is alles aan deze film gewoon geweldig. Het is charmant, hilarisch, hartverwarmend, swingend, visueel superleuk en het werkt fantastisch goed. Er komt een vervolg en ik kan nu al niet wachten.