Vivian 
It’s all fun and games, it’s all pokerface zingt Kelsea Ballerini in de bonustrack Fun and Games van haar album Unapologetically: dat nummer doet me ontzettend denken aan de film Molly’s Game die ik vorig jaar zo graag in de bioscoop wilde zien, maar pas onlangs via Film1 heb bekeken. Een film die me, ondanks dat ik er zo benieuwd naar was en er best hoge verwachtingen van had, behoorlijk tegenviel en me met een nah-gevoel achterliet. Het jammere is dat ook de volgende film die ik keek, namelijk The Nutcracker and the Four Realms, niet was wat ik ervan had gehoopt: beide films hebben echt de potentie om vet goed te zijn, maar maken dat jammer genoeg gewoon niet waar. Maar hoe komt dat? Waarom zijn ze niet in staat recht te doen aan de door hun eigen productieteams gecreëerde buzz?
Molly’s Game (2017)
Jessica Chastain (The Help, The Zookeeper’s Wife) speelt in deze film de rol van de vastbesloten en gewiekste Molly Bloom, die na een mislukte carrière als Olympisch skikampioen diverse enorm exclusieve pokerclubs gaat runnen en zo het neusje van de zalm van Hollywood, de crème de la crème van de high society en iedereen met macht en geld binnen weet te slepen. Ze wordt er steenrijk van, maar raakt algauw ook verstrikt in de spelletjes die aan én onder de oppervlakte worden gespeeld tijdens zo’n pokeravond, en achter die spelletjes zitten types die het maar niets vinden dat ze zich in zo’n machtige positie bevindt. Jaren nadat ze gestopt is, wordt er door de FBI een rechtszaak tegen haar aangespannen op verdenking van fraude en Molly moet haar uiterste best doen om ervoor te zorgen dat haar naam en haar verhaal ook echt van haar blijven.
Molly’s Game is niet saai: of je nou van kansspelen houdt of niet, de glamour van de elitaire pokerclubs en de opwinding van het spelletje zelf spatten van het scherm en daarmee weet regisseur Aaron Sorkin absoluut je aandacht vast te houden. De film stikt bovendien van de interessante personages: naast Chastains sterke en fascinerende Molly zijn ook haar advocaat Charlie Jeffrey (Idris Elba, Luther) en vader Larry Bloom (Kevin Costner, Yellowstone) personages die het verhaal mooi tot leven wekken. En ook al zijn het geen bekende namen, iedereen die plaatsneemt aan Molly’s pokertafel of die betrokken is bij het spel dat zij speelt met haar spel is mateloos interessant. Alles wat de film tof maakt om naar te kijken, valt terug te voeren op de glamoureuze intrige van een pokerclub voor de beroemdheden die we allemaal tof vinden. Want deze Molly en haar pokerclub hebben echt bestaan.
Entertainment is dus vooral het juiste woord om Molly’s Game te beschrijven: je hoeft je niet te vervelen en het is een film waar je je met een bak popcorn op schoot graag door laat vermaken. Chastains sterke performance van Molly als toch al sterk personage, met doortastende kracht en vooral flink wat lef, maakt het nog een stukje leuker. Maar verder valt het toch tegen: het verhaal is vaak lastig te volgen en als je zoals ik een leek bent in de pokerwereld, zul je lang niet alles snappen van wat er gebeurt. Verder blijft het een beetje dunnetjes: er zitten goeie scènes in, maar echt raken doet het niet. Eigenlijk blijft de film, net zoals de sfeer bij een pokerspel, te oppervlakkig om echt indruk te maken.
The Nutcracker and the Four Realms (2018)
Als kind keek ik heel graag naar de animatieversie van de Notenkraker-film. Waar het nou precies over ging, weet ik niet eens meer – er zijn dan ook zoveel versies van dat verhaal verfilmd – maar zo af en toe zie ik nog scènes voor me met muizen, een gigantische kerstboom en balletten. Toen een vriendin me vroeg om mee te gaan naar de nieuwe Nutcracker-film, was ik dan ook wel geïntrigeerd: Disney, Keira Knightley, Mackenzie Foy en een heleboel sprookjesachtige fantasyelementen? Ik was eigenlijk wel benieuwd. En ik werd teleurgesteld.
The Nutcracker and the Four Realms vertelt het verhaal van de jonge Clara (Foy, Twilight: Breaking Dawn Part 2) die haar moeder is verloren en het daar, net als haar zus, broer en vader, erg moeilijk mee heeft. Tijdens een feest bij haar verstrooide oom Droeselmeyer (Morgan Freeman, The Bucket List) vindt ze een geheime doorgang en komt ze terecht in het Rijk van de Vier Koninkrijken, waar haar moeder ook graag kwam. Met hulp van de Notenkraker en de fee Sugar Plum (Knightley, Pirates of the Caribbean) ontdekt ze dat zij ervoor moet zorgen dat de Vier Koninkrijken weer in harmonie met elkaar kunnen samenleven, maar dan zal ze eerst de kwaadwillende Mother Ginger (Helen Mirren, The Queen) het hoofd moeten bieden…
Ik ben gek op live action-Disneyfilms, maar met The Nutcracker was het ‘m allemaal gewoon nét niet. Het verhaal is zo dun als een dubbeltje en behoorlijk eendimensionaal: pas in de tweede helft komen er wat verrassende twists, maar die roepen eigenlijk meer vragen en plotgaten op dan dat ze logisch zijn. Ik had al moeite met het schrijven van de samenvatting, want eigenlijk wordt er heel veel in de plot gepropt terwijl er tegelijkertijd maar weinig gebeurt en ook de boodschap maar heel dunnetjes is: een sprookjesachtig avontuur en een strijd tussen goed en kwaad, dan heb je het eigenlijk wel gehad.
Wat ik jammer vind, is dat deze film echt zoveel meer had kunnen zijn. Visueel is het een plaatje, en de 3D-techniek zorgt voor duizelingwekkend mooie perspectieven waar ik me goed mee heb vermaakt in de bioscoop. Maar het verhaal stelt zo weinig voor dat de acteurs ook niet echt ruimte krijgen om hun potentieel te laten zien. Ik bedoel maar, als je Helen Mirren en Morgan Freeman – twee grootheden in Hollywood – in dezelfde film zet, moet je ze ook personages geven die ze alle hoeken van de kamer kunnen laten zien… maar dat gebeurt niet. Freeman heeft zelfs maar twee scènes, en Mirrens rol is wel wat groter maar ook enorm eendimensionaal. Foy is charmant, maar haar acteerwerk was in mijn ogen zelfs beter in Breaking Dawn en toen was ze nog een stuk jonger.
Keira Knightley is de enige die echt alles wat ze heeft in haar rol legt – zowel haar zachte als haar vileine talent – maar ik had juist daardoor nog veel meer over haar personage willen weten. Overigens ook over de rest: er blijven zoveel vragen onbeantwoord over de Notenkraker, Mother Ginger, de Vier Koninkrijken, Clara’s moeder… Het is een heel mooi en magisch verhaal en met een beter script had het echt veel meer kunnen zijn. Visueel kan het zich qua kostuums, decors en cameratechnieken meten met live action-meesterwerken als Alice in Wonderland en Beauty and the Beast, maar het scenario stelt echt teleur.
Heb jij één van deze films gezien?