Vivian 
Ik heb een lange periode gehad waarin ik heel erg hield van alles wat met geschiedenis te maken had. Ik las historische romans en schreef er zelf eentje die behoorlijk lijvig was en waar ik al mijn passie in stopte. Op zeker moment – toen ik me meer met het echte leven bezig ging houden door te gaan studeren – zakte dat een beetje weg, maar de interesse is nooit helemaal verdwenen en stiekem kriebelt het af en toe nog wel om die roman weer op te pakken. Ik kan dan ook enorm genieten van toffe historische dramafilms: ik hou ervan als de bekende en minder bekende verhalen op een nieuwe of verfrissende manier in beeld worden gebracht, ik hou ervan hoe dichterlijke vrijheden en artistieke visies samen komen met historische feiten en ik hou er ook best van hoe de geschiedenis een laagje glamour krijgt. in deze filmupdate dan ook drie historische dramafilms – en een al even mooie en belangrijke Young Adult-film.
The Favourite: zo absurd dat het goed wordt
Deze met Golden Globes en Oscars overstelpte film is zo bizar en zo absurd dat het gewoon goed wordt. Jazeker, historische satire moet een beetje je ding zijn – maar in alle eerlijkheid is de geschiedenis soms écht zo absurdistisch en vreemd op het belachelijke af. The Favourite vertelt het verhaal van de eenzame en behoeftige koningin Anne (Olivia Colman, The Crown) en haar meest vertrouwde en geliefde hofdame Sarah (Rachel Weisz, Disobedience) wiens plek én invloed aan het hof en aan de zijde van de koningin langzaamaan worden ingenomen door nieuwkomer Abigail (Emma Stone, The Help).
The Favourite is, als je eenmaal gewend bent aan het vreemde, echt een toffe film. Het is artistiek en visueel een lust voor het oog, de drie hoofdrolspeelsters zijn fantastisch en het verhaal is voor een leek – en dat zal de gemiddelde kijker zijn, vermoed ik – zo verrassend en fascinerend dat je gemakkelijk de tijd van je leven kunt hebben. Niet alleen door de geweldig humoristische scènes, maar ook en vooral doordat er onder de oppervlakte zoveel borrelt wat nooit in de dialogen benoemd wordt: ambitie, macht, verraad, honger en lust, doelgerichtheid en rivaliteit… en ik denk dat de film heel goed laat zien hoe belangrijk deze thema’s waren voor de vrouwen die in deze tijd een machtspositie bekleedden en die gebruikten om te krijgen waar ze hun zinnen op hadden gezet. Een film die heel veel vertelt door weinig weg te geven en waarbij je van ‘’wat ís dit in godsnaam’’ naar ‘’wauw dit is echt goed’’ gaat. Je kunt je vinger er misschien niet helemaal op leggen, maar het is behoorlijk briljant wat deze film doet.
Mary, Queen of Scots: intiem portret van could have been’s
Eén van de dingen die ik tof vind aan geschiedenis, is dat er altijd gaten zijn. Er zijn altijd dingen die we nooit zullen weten en ook nooit te weten kunnen komen omdat we simpelweg niet weten hoe mensen toen dachten, wat hun geheimen en diepste verlangens waren en welk pad ze hebben genomen zonder dat het geschreven stond of dat iemand ervan wist. Er zijn zoveel dingen die gebeurd zouden kúnnen zijn – en precies die could have been’s vind ik machtig interessant. Mary, Queen of Scots maakt handig gebruik van dat mysterie door een paar van die gaten naar eigen interpretatie op te vullen. En jazeker, ik snap dat mensen daar moeite mee hebben. Maar ik hou er wel van.
Saoirse Ronan (Brooklyn) vertolkt hier Mary Stuart tijdens haar terugkeer naar Schotland na het overlijden van haar echtgenoot, de Franse kroonprins. Ze bestijgt de troon van vorstin van Schotland, maar al snel ontstaat er een rivaliteit tussen haar en haar nicht Elizabeth, koningin van Engeland (Margot Robbie, I, Tonya): Mary wil niets liever dan een bondgenootschap met haar nicht en met Engeland, maar Elizabeth is vooral bang voor een verborgen agenda. Zo worden de twee vrouwen vijanden tegen wil en dank, en de geschiedenis vertelt het verhaal van hoe dat is afgelopen.
Hoewel het in het begin wat lastig te volgen is en er nogal veel personages ten tonele verschijnen, slaagt Mary, Queen of Scots erin je als kijker mee te slepen in een schouwspel van spanningen en intriges, middeleeuws feminisme en koninklijke worstelingen die zich afspelen in het hart en de geest van deze twee geweldig sterke vrouwen. De film brengt ons naar de slaapkamers en maakt ons deelgenoot van hun privégesprekken en mijmeringen, hun intieme momenten en diepste gevoelens. Het schetst een beeld van de lelijke spelletjes die aan het hof werden gespeeld, maar ook van de sterke vrouwen die, ook al werd het ze moeilijk gemaakt, de mannen om hen heen het nakijken gaven. Het is beladen, kwetsbaar, krachtig, met een vleugje poëzie bij het opvullen van de gaten in het verhaal dat verteld wordt… ik vond het super. En uiteindelijk is het de wereld die bepaalt wie op welk punt wat zei, toch Elizabeth? Hele sterke film.
The Beguiled: toppunt van saaiheid
Wat krijg je, logischerwijs, als je topactrices Nicole Kidman (Big Little Lies), Kirsten Dunst (Marie Antoinette) en Elle Fanning (Maleficent) samen met Colin Farrell (Dumbo) in een film laat spelen over een meisjesschool op het platteland, vlak na de Burgeroorlog, waar een gewonde soldaat intrekt die tal van onderhuidse spanningen losmaakt? Je zou zeggen dat dat een goeie film moet worden, toch? Vol conflicten en intriges en beladen momenten en explosies? Nou, dat had The Beguiled kunnen zijn. Maar het was het niet.
Ik weet niet eens echt hoe ik de film, geregisseerd door Marie Antoinette-meesterbrein Sofia Coppola, moet beschrijven. Misschien heb ik het hele idee van de film wel gemist of verkeerd begrepen, maar het is saai. Een groep vrouwen die eigenlijk vooral mooi en kuis zitten te zijn en dan een man in hun huis binnenlaten op wie ze in feite allemaal verliefd worden… dat is het. Maar dan op een hele rare manier, en zonder dat er een echte plot was. Ik wilde zoveel dingen weten over de meisjes maar ik kreeg echt nul antwoorden en er gebeurde bijna niets, terwijl ik alleen maar aan het hopen was dat die onderhuidse spanningen verder uitgewerkt zouden worden. Ik denk dat het gewoon een soort stukje filmkunst moest zijn of zo, maar het is een film die ik net zo goed niet had kunnen kijken. Heel raar.
The Hate U Give: eindelijk een #BlackLivesMatter-film
Nee, dan The Hate U Give – niets historisch aan, maar wel een verdraaid goede film. Rauw en verstikkend heftig en intens en hartverscheurend en tegelijkertijd lief en grappig – en vooral heel, heel erg eerlijk. De verfilming van het boek van Angie Thomas gaat over Starr (Amandla Stenberg, Everything, Everything) die is opgegroeid in Garden Heights, een zwarte buurt waar veel bendegeweld is. Ze gaat naar een rijke witte school en is daar, in het bijzijn van haar vrienden en haar vriendje Chris (K.J. Apa, Riverdale) constant bezig om een zo ‘’wit’’ mogelijk zwart meisje te zijn. Maar alles verandert wanneer haar beste vriend Khalid zonder echte reden door de politie wordt doodgeschoten en Starr midden in een opstand terecht komt – waarin haar rol misschien wel groter is dan ze denkt.
The Hate U Give is ontzettend eerlijk over de schrijnende situatie van jonge mensen als Starr op plekken als Garden Heights. Thema’s als politiegeweld, racisme, discriminatie, bendes en je stem laten horen worden absoluut niet geschuwd en het geeft een hele nieuwe dimensie aan het coming of age-thema: uitzoeken wie je bent en wilt zijn te midden van onrecht. Het is een film over het verschil tussen de zwarte en de witte cultuur, over het contrast van hoe zwarte mensen worden gezien door witte mensen en vice versa, in de media maar ook in termen van vriendschap en liefde. Het schetst bovendien een al te pijnlijk beeld van de waarschuwingen die de tederheid overschaduwen in de opvoeding van zwarte kinderen en tegelijkertijd zit het vol met die tederheid. Heel erg krachtig, zowel in verhaal als in scènes als dialogen en performance. Een film die je zal bijblijven.
Welke van deze films ken jij?