Film | The Fault in our Stars (2014)

Bron

God, ik weet niet eens waar ik moet beginnen of hoe ik moet beginnen. Misschien heb ik het schrijven van deze recensie wel expres uitgesteld omdat ik gewoon heel veel tijd nodig had om de film te verwerken. Op zich logisch, omdat ik ook heel veel tijd nodig had om het boek te verwerken toen ik dat voor de eerste – en zelfs daarna voor de tweede keer had gelezen. Maar ik denk dat je over zo’n boek of zo’n film nooit helemaal heen komt… ik bedoel, ik zit naar de soundtrack te luisteren en keihard mee te gillen met BOOM CLAP terwijl ik deze post tik en ik krijg nog steeds een grote brok in mijn keel als ik aan bepaalde momenten uit de film denk. Toegegeven: ik was wel een beetje bang toen ik er eindelijk naartoe ging met mijn beste vriendin, bang dat het tegen zou vallen door alle euforie over het boek… maar dat was een angst die absoluut ongegrond bleek. ABSOLUUT. Tjonge.

Ja, het verhaal… hoe moet je in hemelsnaam uitleggen waar zo’n film over gaat? Omdat het over zoveel dingen gaat, maar tegelijkertijd ook weer niet. Omdat het gaat over twee jongeren met kanker, maar het gaat helemaal niet over kanker. Omdat het gaat over twee mensen die halsoverkop verliefd op elkaar worden, maar het gaat eigenlijk helemaal niet over verliefdheid. Waar het dan wel over gaat? Over de zeventienjarige Hazel die sinds haar dertiende lijdt aan schildklierkanker met uitzaaiingen in haar longen. Ze volgt colleges aan de universiteit, is verslaafd aan America’s Next Top Model-marathons en het steeds weer herlezen van An Imperial Affliction, een boek van Peter van Houten dat Hazels lijfboek is geworden. Wanneer haar moeder vindt dat ze depressief is, wordt ze naar een praatgroep voor kankerpatiënten gestuurd en daar… nou ja, daar ontmoet ze Gus. Nee, niet Gus, ze ontmoet er Augustus Waters, die al een poos in remissie is. Hij wordt verliefd op haar en zij kan niet ontkennen dat ze net zo verliefd is op hem, maar ze is een granaat. Ze weet niet hoelang ze nog heeft, maar ze weet wel dat ze een keer zal ontploffen en dat ze dan de mensen in haar omgeving zal kwetsen. Dus houdt ze de boot af… maar toch zijn zij en Augustus onafscheidelijk, zeker wanneer ook hij voor Van Houtens boek valt en ze samen naar Amsterdam besluiten te gaan om de schrijver te vragen naar wat er gebeurt aan het einde van het boek.

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Of misschien toch wel… WAT EEN GEWELDIGE FILM. Zo, dat moest er toch echt even uit. Hihi. Nee, maar serieus… het is gewoon een hele goede film. Wat ik het fijnste eraan vind, is dat-ie – en dat is heel erg fijn bij een boekverfilming – het boek heel trouw volgt. Sterker nog, de film is precies het boek. Ze hebben geen grote veranderingen aangebracht, hooguit twee personages weggelaten (Caroline en Kaitlyn) en er zijn maar een paar scènes niet in de film opgenomen, no biggies dus. De hoofdrolspelers zijn geweldig gecast en ze wekken de personages ook zo ontzettend goed tot leven: ik had het er al eerder over dat ik het fenomenaal vind hoe Shailene Woodley als Tris in Divergent echt een COMPLEET ander persoon is dan als Hazel in The fault in our stars… ze is zo goed. Ze verandert gewoon echt helemaal in haar personage, Hazels verhaal wordt haar verhaal. Alleen al het feit dat ze haar superlange lokken afknipte en doneerde aan een stichting die pruiken maakt… heb ik al gezegd hoe tof ze is? Geldt trouwens ook voor Ansel Elgort, die is ZO PERFECT als Gus. Ik bedoel… hij is knap, hij heeft het charisma, het humor maar ook de intensiteit die vooral in de tweede helft van de film (en van het boek natuurlijk) zo mooi is. Hij is zo goed. Ook Nat Wolff is perfect voor Isaac (hij brengt vooral het humor in de film, haha) en Laura Dern is heel realistisch in haar vertolking van Hazels moeder, daar kreeg ik ook echt kippenvel van. Voor de rest is de cast goed, maar zijn er geen uitblinkers. Hoeft ook niet, want Shailene en Ansel verdienen alle aandacht en vooral ALLE LOF.

Jeetje, wat een hoop Caps Lock in deze review. En een hoop emotionele herinneringen aan de film. Poeh

Goed, wat nog meer… het is gewoon zo’n goede film. Er zitten stukjes in die niet in het boek zaten en die het verhaal dus zoveel meer diepte geven en dat is zo fijn. De manier waarop het verhaal tot leven komt raakt je echt: ik had bijna continu kippenvel, maar er zitten ook echt hilarische momenten in én stukken waarbij ik in tranen uit wilde barsten en dat ook bijna deed. O ja, en de muziek is zo gaaf. Ik heb weinig nummers herkend tijdens de film, maar wel Boom Clap en Not about angels, mijn twee favoriete nummers. Ze illustreren de film echt heel mooi. Maar… alles is mooi. Alles is gewoon perfect en geweldig. Van Gus’ sigarettenmetafoor tot our little infinity. En wat het allermooiste is, is dat je onwijs veel van de film kunt leren. Want zoals ik al zei, hij gaat niet over verliefd zijn of over kanker… het gaat juist over alles uit het leven halen wat erin zit. En dat zouden we allemaal moeten doen.

Wat we ook allemaal zouden moeten doen? DEZE FILM GAAN ZIEN! Ook (of misschien wel vooral) als je het boek niet gelezen hebt.

Titel: The fault in our stars
Tagline: One sick love story
Productiebedrijf: Temple Hill Entertainment, 20th Century Fox
Jaar: 2014
Genre: drama
Schrijver: John Green (roman) en Scott Neustadther
Regisseur: Josh Boone
Cast: Shailene Woodley, Ansel Elgort, Nat Wolff, Laura Dern, Lotte Verbeek e.a.
Duur: 126 minuten