Vivian 
Ik heb eerlijk gezegd niet zo heel veel met het oude Hollywood, behalve dan dat ik het idee ervan best wel cool vind. De glamour, de smaakvolle films noir, Hitchcock, Marilyn Monroe, Audrey Hepburn en Grace Kelly. Audrey en Grace zijn mij wel meer gaan aanspreken door Gossip Girl: Blair Waldorf beschouwt beide dames immers als haar grote voorbeeld en tja, dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten als diehard fan van GG. Bovendien is Grace Kelly’s verhaal gewoon bijna een sprookje: de mooie actrice die alle Amerikaanse harten veroverde en toen ook nog eens trouwde met een prins. Geen wonder dat Blair helemaal hoteldebotel was toen datzelfde met haar gebeurde – afgezien van het actriceverhaal dan, en zij kreeg geen happy end omdat ze van Chuck hield. Maar goed, ik hou wel van dat soort drama’s en mijn moeder ook, dus leek het me een leuk idee om samen met haar naar Grace of Monaco te gaan, de nieuwe film over Grace Kelly’s leven met Nicole Kidman in de hoofdrol. Net als Diana vorig jaar, waarin Naomi Watts de rol van de Engelse prinses Diana speelde, kreeg de film niet echt goede kritieken omdat de hoofdrolspeelster geen geloofwaardig personage neer zou zetten. Nu vind ik dat recensies gewoon niet alles zijn, dus ik ging er lekker toch heen.
Het verhaal van Grace Kelly is in de moderne tijd een welbekende geschiedenis. De Amerikaanse actrice, geboren uit een Ierse vader en een Duitse moeder, werd beroemd toen ze begin jaren vijftig in films begon te spelen en kreeg er algauw veel op haar naam, waaronder drie van Hitchcock. Haar leven veranderde echter toen ze in 1956 trouwde met prins Reinier van Monaco en prinses Grace van Monaco werd. Deze film vertelt het verhaal van Graces moeilijkheden tijdens de Monaco-crisis van de jaren zestig, toen het land weer bij Frankrijk gevoegd dreigde te worden als de belastingvrijheid niet werd opgeheven. Grace gaf Hollywood op toen ze koos voor het huwelijk, maar in deze film komt naar voren dat dat altijd lastig voor haar is gebleven, zeker toen ze weer een aanbod van Hitchcock kreeg en Monaco intussen in de problemen raakte. Haar huwelijk gaat daaronder lijden en Grace moet opnieuw een keuze maken: terugkeren naar Hollywood en scheiden van Reinier of in Monaco blijven… voor de grootste rol die ze in haar leven ooit heeft moeten spelen en ooit zal spelen.
Toen Naomi Watts vorig jaar prinses Diana speelde, werd ze overladen met kritiek – en de film ook. Men beschouwde haar als een lachertje, een belediging jegens de echte Diana. Dat wordt nu ook gezegd van Nicole Kidman: dat ze de ”gratie” van Grace mist en sowieso geen Grace Kelly is. Om eerlijk te zijn vind ik dit grote onzin. Natuurlijk, als je naar een biopic gaat wil je ook dat de hoofdrolspeler een beetje een geloofwaardige persoon neerzet. Maar bij mensen als Diana en Grace kun je als actrice nog zo je best doen, maar je zult nooit hen worden. Je zult nooit zo mooi of zo authentiek zijn als zij waren, omdat dat simpelweg niet kan: de enigen die dat kunnen, zijn zijzelf. Op de schouders van zo’n actrice als Naomi of Nicole rust dan een enorme druk om een levendige vrouw neer te zetten en die druk, tja, dat is dan misschien wel te zien. Mensen zeggen ook vaak dat Nicoles manier van acteren stijf is, maar ik vind dat juist wel passen bij de personages die ze speelt.
Eerlijk gezegd weet ik vrij weinig van Grace Kelly, dus ik kan ook niet echt beoordelen of Nicole een waardige vertolker is. Wat ik wel weet, is dat ze het fenomenaal deed: ze heeft absoluut enorm haar best gedaan om in het personage te kruipen en wat je heel goed ziet, is haar innerlijke conflict tussen Grace Kelly de Hollywoodster en prinses Grace van Monaco. Ik denk dat ze Graces kracht en ook haar gevecht heel goed naar buiten heeft weten te brengen, want hoewel ik er even in moest komen geloofde ik haar verhaal wel, zelfs zozeer dat ik op een gegeven moment dacht dat ze het echt was – en dat vind ik altijd een heel goed teken. De rest van de cast is eerlijk gezegd niet zo bijzonder: Tim Roth speelt prins Reinier en hij lijkt eigenlijk maar één gezicht te hebben, en verder zijn er weinig acteurs die echt iets goeds neerzetten qua performance. Alleen Roger Ashton-Griffiths valt op door zijn vertolking van Alfred Hitchcock, die helemaal tot leven komt.
Filmtechnisch is Grace of Monaco een plaatje, letterlijk bijna: prachtige shots van Monaco, prachtige aankleding van de sets waardoor de film veel sfeer krijgt en ook heel mooie cameratechnieken. Vooral de close-ups van Nicole als Grace zijn van grote klasse: deze dragen eraan bij dat de film zo levendig en écht overkomt. Om nog maar te zwijgen van de kleding: alleen daarom al is de film een lust voor het oog, en het is goed te zien dat Grace ook zeker een stijlicoon was. Een nadeel en de reden dat de film van mij vier vlinders krijgt in plaats van vijf is dat ik het verhaal niet helemaal goed uit de verf vind komen. Het speelt zich af in het begin van de jaren zestig, maar je ziet af en toe ook flashbacks en het moment waarop deze zich afspelen is nogal onduidelijk. Wat wel opvalt is dat de film niet zozeer een biopic is als wel een politiek drama: Graces conflict tussen Monaco en Hollywood staat centraal, maar ook de politieke perikelen van de prins zijn belangrijk. Er komt veel sfeer uit de scènes waarin Grace nader tot het publiek komt en leert een icon te zijn, maar de film had meer diepte mogen krijgen, bijvoorbeeld door meer informatie over haar voorgeschiedenis. Ik had zelf graag meer willen zien van haar acteercarrière. Bovendien: op het eind verschijnt wel tekst over de belastingvrijheid en dergelijke, maar niets over Graces dood (ze stierf in 1982 door een auto-ongeluk) en dat vind ik toch niet helemaal kloppen aangezien het wel een eerbetoon aan haar is, als het ware.
Titel: Grace of Monaco
Jaar: 2014
Genre: drama, biopic
Schrijver: Arash Amel
Regisseur: Olivier Dahan
Cast: Nicole Kidman, Tim Roth, Paz Vega, Roger Ashton-Griffiths e.a.
Duur: 103 minuten