Vivian Veel mensen zijn bang in het bos. Ze durven er niet te komen omdat ze de oude verhalen geloven, over feeën die de tijd in je bloed stilzetten, of heksen die met één zucht je jaren over de sneeuw laten wegsijpelen. Er wordt zelfs gezegd dat de geest van de Alchemist hier ronddwaalt en dat hij met één fluistering een hele eeuw kan stelen.
High fantasy
Ik lees eigenlijk maar heel weinig high fantasy, waarin de auteur een geheel eigen wereld schept die niets te maken heeft met de aarde zoals wij die kennen. Het laatste boek dat ik van dat genre heb gelezen was volgens mij Ash Princess: veel vaker geef ik de voorkeur aan dystopische boeken met een wereld die zo vervormd is dat het geheel verzonnen lijkt en die toch zo bewaarheid zou kunnen worden. Toch lonkte Everless al sinds de verschijning vanuit mijn boekenkast naar me, omdat dat letterlijke concept van ‘’tijd is geld’’ me zo enorm fascineerde. Want dat is het vaak met high fantasy-werelden: hit or miss. Het kan fantastisch zijn, met alle overtuigingskracht van het universum tot leven gewekt, of het kan ergens in de kosmos rondzweven en het hele verhaal lang ongrijpbaar blijven. En Everless… hangt daar ergens tussenin.
Tijd is geld
Jules is opgegroeid in het koninkrijk Sempera, met het verhaal over de Tovenares en de Alchemist dat half legende, half sprookje is. In haar wereld is bloed het betaalmiddel voor elke transactie, want in bloed zit levenskracht. Wie met tot munten omgesmolten bloed betaalt voor huur, levensonderhoud of belasting, staat iets van zijn levensverwachting af… van een uur tot een paar maanden of zelfs een jaar, en de bloedmunten van de armen zijn de onsterfelijkheid van de rijken. Jules woonde als kind op Everless, het landgoed van de belangrijkste adellijke familie van Sempera, maar daar moest ze jaren geleden samen met haar vader vandaan vluchten. Nu loopt haar vaders levensverwachting op zijn eind, en dus is er meer tijd nodig… en op Everless betalen ze goed voor de dienstboden die helpen om de bruiloft van de oudste Everless-telg met de beschermeling van de koningin te organiseren. Jules gaat naar de plek die haar redding, maar ook haar ondergang kan betekenen… en dat verandert alles voorgoed.
Uniek, maar niet perfect
Blossom Books is één van mijn lievelingsuitgevers van eigen bodem. Omdat ze toffe feministische boeken uitgeven, omdat ze wereldklassiekers in een modern jasje steken, omdat ze geweldige auteurs als Becky Albertalli en Tahereh Mafi een Nederlands podium geven, omdat ze bewust bezig zijn met diversiteit… en omdat elk van hun boeken steevast een voorwoord van de uitgever heeft. Dit heb ik nog nooit bij een andere uitgeverij gezien, maar ik vind het zo enorm tof: een woordje vooraf over waarom ze het boek hebben aangekocht, wat de kracht ervan is… soms een persoonlijke anekdote of een hart onder de riem voor de lezer, waardoor die zich gezien voelt in wat hij graag wil lezen: het werkt. En eerlijk is eerlijk: uitgever Myrthe Spiteri loog niet toen ze in haar voorwoord van Everless schreef dat Sara Holland de wereld waarin tijd letterlijk geld is, met enorm veel overtuigingskracht tot leven wist te brengen.
Bloedgeld
Of beter gezegd: bloedgeld. Dat is eigenlijk de enige term die echt past bij het feit dat je bloed een betaalmiddel is en dat je met elke druppel iets van je levensduur opgeeft. Het is een geweldig origineel en ontzettend boeiende opzet: een jaar per maand als salaris, een jaar moeten bloeden of een voorraad weekmunten aanleggen terwijl anderen gestolen tijd door hun bloed hebben stromen. Zo’n idee kan jammerlijk de mist in gaan als het te vaag blijft, maar Holland is een meester in het schilderen van deze lugubere wereld. Alles eraan is briljant uitgewerkt, en hoe verder je komt, hoe meer je gaat begrijpen, hoe meer je ervan wilt weten, hoe harder het binnenkomt en hoe meer je aan het denken wordt gezet: zou je je eigen bloed laten vloeien in ruil voor meer tijd voor iemand van wie je houdt? Zou je een risico durven nemen als je er met jaren uit je bloed voor gestraft zou kunnen worden?
Caleidoscoop
Wat ook bijdraagt aan die overtuigingskracht is dat Holland een soort caleidoscoop van kleinere verhalen heeft gecreëerd waardoor het verhaal niet alleen enorm interessant en intrigerend wordt, maar wat de wereld van Sempera ook nog eens extra fascinerend maakt. Het sprookje van de Alchemist en de Tovenares is enorm goed uitgewerkt, vooral omdat het de geschiedenis van het koninkrijk ondersteunt en het verhaal van de koningin en haar beschermelinge nog rijker en boeiender maakt: ik zou er wat voor hebben gegeven als Holland een prequel zou uitbrengen met de koningin in de hoofdrol, of als ze ook hoofdstukken vanuit haar perspectief had geschreven… maar wat dat betreft had ik sowieso meer perspectieven willen zien…
Perspectieven
…want Holland beheerst de kunst van personages in elkaar zetten absoluut, maar het zijn er zo veel – en toch eigenlijk maar heel weinig – en ze zijn allemaal zo boeiend dat ze eigenlijk geen van allen de tijd in de schijnwerpers krijgen die ze verdienen, en jammer genoeg komen daardoor bepaalde momenten of ontwikkelingen toch wat minder uit de verf. En begrijp me niet verkeerd, het was heerlijk om voor de charmes van Roan te vallen, om mijn mening over Liam bij te stellen, om de spanning rond de koningin te zien en om de chemie tussen Ina en Caro te aanschouwen… maar eigenlijk waren ze met z’n allen interessanter dan Jules, en eigenlijk had ik liever tien verschillende perspectieven gehad – als we die toffe kok en een paar andere interessante bijfiguren meerekenen – dan alleen maar alles vanuit Jules te lezen. Oh, en wat dacht je van af en toe wat korte intermezzo’s vanuit de Alchemist en de Tovenares? Gezien de rol die zij spelen in de plot had ik dat heel gaaf gevonden, zeker omdat hun mythe mega interessant, maar wel een beetje vergetelijk is.
Intriges
Toch vond ik het verhaal van Jules ook interessant… maar dan vooral haar verleden op Everless en haar geschiedenis met personages als Roan en Liam. Ik had flashbacks willen zien, meer willen weten over die tijd en over die vlucht en meer mensen willen zien reageren op haar terugkeer. Wat echter algauw de show steelt, is het scala aan hoofse intriges dat je voorgeschoteld krijgt om je tanden in te zetten: van een oude Gerling-douairière tot wat er gebeurt tijdens het verblijf van de koningin: het is een heerlijke wereld als je van verhalen over het hof houdt, en ik kreeg er geen genoeg van: het is typisch zo’n plek waar je alle geheimen van zou willen ontdekken en waar je tegelijkertijd ver, vér bij vandaan wilt blijven.
Dynamiek
Wat ik dan ook vooral ontzettend tof vond, was de dynamiek tussen de personages: ik vond de band tussen Jules en Roan geweldig, maar ook zijn relatie met Ina en haar chemie met Liam. Ook tussen Jules, Ina, Caro en de koningin knetterde en zinderde het echter als een gek, en daar zat zoiets magisch in dat ik het wilde indrinken, absorberen, omdat ik die drie zo machtig fascinerend vond dat ik verder totaal geen oog had voor de valstrikken die Holland met haar plot voor me uitzette. Het zorgde er ook voor dat ik in eerste instantie alleen maar méér Everless wilde omdat Jules’ eigen avontuurlijke queeste me niet zo boeide – ik ben altijd meer van de onderhuidse spanningen, als een soort ballet, dan van de harde actie en vluchten en vechten… maar dat ik langzaam maar zeker toch verstrikt en verdwaald raakte in het doolhof van de verhaallijn en precies daar belandde waar Holland me hebben wilde.
Spelletje
Het knappe aan Everless is namelijk dat alles met elkaar te maken heeft: die personages die zo boeiend zijn dat je het liefst nog veel meer over ze zou willen weten, hun onderlinge dynamiek die zo intens en bijzonder is, de legende van de Tovenares en de Alchemist, de koningin over wie je maar zo weinig te weten komt, Jules’ verleden, haar vader, de intriges van het landgoed… alles is vervlochten met de plot en alles komt bij elkaar, stukje bij beetje, met kleine flardjes informatie en kleine, maar eigenlijk steeds grotere en vooral steeds gedurfdere ontwikkelingen die steeds interessanter worden. Voor je het weet zit je in een spelletje met bliksemafleiders en blikseminslagen en zit je met je ogen te knipperen omdat je die laatste twist beslist niet had zien aankomen: als je eerst nog twijfelde over het vervolg, dan maakt de ontknoping daar korte metten mee.
Conclusie
Everless is perfect voor de liefhebbers van Danielle Teller, Laura Sebastian en de sprookjes van Grimm: het is typisch zo’n boek waarvan je wilt dat je het zelf had geschreven en dat de inspiratie voor een eigen verhaal wellicht rijkelijk doet vloeien. Emotioneel raakt het misschien niet helemaal, maar dat vergeef je haar snel genoeg: hoe langer je leest, hoe beter het namelijk wordt. Holland is er op verbluffende wijze in geslaagd een vernuftige en kunstige plot in elkaar te draaien, waarbij de personages eindeloos intrigeren en de verhaallijnen uiteindelijk toch interessanter blijken dan op het eerste gezicht gedacht. Ze weet je perfect te beduvelen en mee te slepen, met veel geniale details en een beeldende schrijfstijl die je gebiologeerd aan de bladzijden gekluisterd houdt en, nou ja, je bloed sneller laat stromen: high fantasy in de beste vorm.
Titel: Everless: Het meisje en de alchemist (Everless)
Auteur: Sara Holland
Serie: Everless #1
Vertaald door: Aimée Warmerdam
Uitgeverij: Blossom Books
Verschenen: 2018
Aantal bladzijden: 304
Genre: young adult fantasy
Leeftijdsadvies: 14+
Voor liefhebbers van: Laura Sebastian, Danielle Teller
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
Recensie-exemplaar: nee
ISBN: 9463491341
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
