Endless romance | 5x waarom ik dol ben op Nicholas Sparks-films

Als je mij in de bioscoop tegenkomt, is de kans groot dat ik óf naar een Disney-film, óf naar de nieuwste romantische drama- of komediefilm ga. Als hopeloze romantica kan ik eindeloos genieten van epische liefdesverhalen met intense soundtracks en evenveel kus- als dialoogscènes. En binnen het romantische genre zijn er de Nicholas Sparks-films: films als A Walk To Remember, The Notebook, Safe Haven, The Lucky One en Dear John trekken zalen vol vrouwenpubliek en zijn romantisch met een hoofdletter R. De boeken probeer ik al niet eens meer na een slechte ervaring met The Notebook (zo mooi als de film is, zo flut vond ik het boek) maar de films verslínd ik. Op twee na heb ik ze allemaal gezien, en het is dus hoog tijd om eens op een rij te zetten wat ik er zo heerlijk aan vind!

♥ Pretty faces

Oké, ik weet hoe oppervlakkig dit klinkt, maar als Nicholas Sparks-films hét schoolvoorbeeld zijn van films met het Hollywood-glamourlaagje, dan ga ik me daar gewoon niet druk om maken. In elke film zitten namelijk ongelooflijk aantrekkelijke acteurs. Van die vrouwen die je als je buurvrouw wilt hebben en mannen die zo knap zijn dat je er veel langer naar wilt blijven kijken dan de gemiddeld 1,5 uur die zo’n film duurt. Zo zijn er Ryan Gosling (The Notebook), Liam Hemsworth (The Last Song), Scott Eastwood (The Longest Ride) Zac Efron (The Lucky One) Shane West (A Walk To Remember) en Channing Tatum (Dear John). Acteurs die hun personages ook echt iets van diepgang meegeven, en soms vormt het jonge talent een aangename verrassing wat het acteerwerk betreft.

♥ Pretty stories

Als er iets is wat je moet weten over deze films, dan is het wel dat het verhaal vaak ontzettend ongeloofwaardig is. Echt waar. Het is allemaal héél erg toevallig en je moet er héél erg in geloven en het is zeker níet realistisch. Maar daar staat tegenover dat het wel echt hele mooie verhalen zijn, een soort moderne sprookjes over hoe liefde alles overwint en hoe niets zonder reden gebeurt, over de prijs van liefde en offers die je moet brengen en de juiste persoon op het juiste moment tegenkomen.

Diepgang

Vaak zijn de verhalen eigenlijk verrassend goed en diepgaand opgebouwd, zoals met de heden/verleden-verhaallijn: in The Notebook is er een verhaal in verhaal, in The Longest Ride zijn er twee liefdesverhalen die elkaar versterken en aanvullen, in The Best Of Me draait het vooral om hoe jeugdliefde niet hetzelfde is als volwassen liefde, in Dear John wordt duidelijk dat er nog zoveel meer in het leven is dan het wachten op de ware liefde en The Last Song en The Lucky One maken duidelijk dat liefde nooit zwart-wit is en dat je soms voor je familie moet kiezen in plaats van voor je geliefde. En oké, ook films over hoe mooi en machtig en alles-overwinnend en perfect romantisch liefde is mogen er zijn, zo bewijzen The Choice, Safe Haven en A Walk To Remember. Want hé, de wereld heeft méér mooie liefdesverhalen nodig en ook méér mensen die daar gewoon van kunnen genieten!

♥ Pretty endings

Naast de verhalen in het algemeen zorgt Sparks er ook altijd voor dat zin boeken en films eindigen met een nod naar het grote plaatje, het grote geheel. Het einde blijft heel vaak nog even in je hoofd hangen, zet je toch nog even flink aan het denken over de thema’s en de personages. De films snijden best vaak belangrijke levensvragen over liefde en dood aan, en vaak gebeurt er in het laatste kwart van de film toch nog iets wat heel erg verrassend is en het hele verhaal in een nieuw perspectief zet en een extra laag diepgang heeft. Daar verheug ik me altijd op en toch zie ik het nooit aankomen. Een slechterik blijkt toch niet slecht te zijn, een minder belangrijk personage wordt toch opeens de spil van de film, er wordt een onverwachts offer gebracht of het einde is toch niet zo gelukkig als in eerste instantie leek… daar hou ik wel van!

♥ Pretty scenes

Nicholas Sparks-films zijn ontzettend mooi om naar te kijken. Het grappige is wel: als je ze allemaal hebt gezien, gaan je dingen opvallen. Misschien zijn het easter eggs, misschien zijn het budgetfoutjes: de huizen van personages zijn bijvoorbeeld hetzelfde of de setting waarin zo’n huis staat lijk wel érg op die uit een andere film. Veel van de films spelen zich bijvoorbeeld af aan het water en ook veel kus- en herenigingsscènes lijken hetzelfde gechoreografeerd te zijn. Kijk maar eens naar de filmposters: veel dezelfde houdingen! Maar dat neemt niet weg dat de decors ontzettend mooi en idyllisch zijn, en vooral van de romantische montages krijg ik altijd een glimlach van oor tot oor en zo’n fijn ‘’dit wil ik ook’’-gevoel.

♥ Pretty quotes

En dan zijn er natuurlijk nog de typische Nicholas Sparks-quotes die de films zo katzwijm-zwijmelwaardig (nieuw woord!) maken. Zoals het befaamde I wrote to you every day for a year en If you’re a bird, I’m a bird uit The Notebook, You were her miracle uit A Walk To Remember, You were breathing for me, baby uit The Choice en zo kan ik er nog wel wat meer opnoemen: mooie citaten over liefde, leven, dood en eigenlijk alles wat je in de films tegenkomt. Oh ja, en de muziek is ook altijd zo mooi! Fun fact: in The Last Song zit een nummer dat actrice Miley Cyrus zelf heeft opgenomen en dat geldt ook voor een nummer van Amanda Seyfried in Dear John en Mandy Moore in A Walk To Remember.

Vermaak voor romantici

Behalve Message in a Bottle en Nights in Rodanthe heb ik nu alle Nicholas Sparks-films gezien, en ik schaam me absoluut niet om toe te geven dat ik al reikhalzend uitkijk naar de volgende. Het komt wel eens bij me op dat ik misschien toch nog eens een boek wil proberen, maar eigenlijk vind ik de films zo fijn dat ik dat wel best vind. Zijn het goede, award-waardige films? Neuh. Maar ze zijn wél heerlijk vermaak voor een romantica zoals ik, en met de verhalen en het acteerwerk zit het best wel snor – als je verwachtingen niet te hoog zijn en je open staat voor verrassingen.

Kijk jij graag naar dit soort films?