Vivian 
Normaal gesproken heb ik een vrij duidelijke grens op het gebied van persoonlijk bloggen: bepaalde dingen houd ik voor mezelf, simpelweg omdat ik vind dat de wereld ze niet hoeft te weten. Maar die grens is soms behoorlijk vaag, zeker als het verlangen om mijn ei kwijt te kunnen of van me af te schrijven ook sterk aanwezig is. Zoals momenteel het geval is: het gaat al een tijdje niet zo lekker doordat ik geen energie heb en veel last van mijn buik heb. Vandaag was niet zo’n fijne dag, en op een dag dat ik me niet zo fijn voel is het heel gemakkelijk om te gaan piekeren over andere niet zo fijne dingen. En dan komt er ook heel gemakkelijk een blog uit. Ik ben helemaal geen angstig persoon, maar ik heb het nu ook niet over simpele angsten: ik ben wel als de dood voor spinnen en insecten en alles wat zoemt en ik heb een soort van hoogtevrees, maar ik heb ook andere angsten, mentale angsten noem ik ze even. Laat het duidelijk zijn dat ik hier niet 24/7 mee bezig ben en dat deze angsten ook zeker geen invloed hebben op mijn gemoedstoestand, maar ze zijn er wel. En daar wil ik vandaag graag even het een en ander over kwijt.
Natuurlijk leef ik vooral in het nu omdat ik nooit echt in kan schatten hoe ik een dag later zal zijn, maar juist daardoor is de toekomst soms best wel beangstigend. Als ik een slechte periode heb, zoals nu, vraag ik me best vaak af hoe dat dan verder moet. Stel dat ik er niet meer uit kom, stel dat er iets aan de hand blijkt te zijn waardoor ik dingen anders moet gaan doen? Mijn grootste angst op dat gebied is dat ik op een bepaald punt zou moeten stoppen met mijn studie als blijkt dat ik het gewoon echt niet meer aankan. Natuurlijk zijn er dan nog andere opties en ik weet inmiddels dat de school heel veel kan doen voordat de middelen echt op zijn, maar mijn studie is een van de dingen waarvan ik gelukkig word en dat wil ik gewoon niet kwijt. Want stel dat het zou moeten, dat ik gedwongen zou zijn een thuisstudie te gaan doen en alleen nog maar thuis zou zitten… dat ik niet voor de klas zou kunnen en gewoon een heel ander plan zou moeten gaan maken? Dat is eng.
Die angst is er ook op andere gebieden. Gelukkig hebben we mijn ziekte altijd goed kunnen inschatten, maar we weten nog steeds maar heel weinig over wat het nu echt is en wat het echt betekent. En nou ja, als ik in een slechte periode zit vraag ik me toch wel eens af wat er dan aan de hand is, of het erger zal worden, of het mijn kwaliteit van leven zal veranderen. Gelukkig lukt het me wel goed om gewoon zoveel mogelijk bij de dag te leven en me vooral te concentreren op de momenten dat het goed gaat.
Het heeft misschien niet zo heel veel met angst te maken, maar ik heb het gekke karaktertrekje dat ik mezelf soms gewoon niet vertrouw. Overigens niet te verwarren met zelfvertrouwen, wat ik volgens mij in overvloed heb in de zin van weten wat ik wil en daarvoor willen gaan (en niet zoveel geven om wat andere mensen daarvan vinden). Het gaat hier om mezelf vertrouwen: zo ben ik vaak bang om te vallen als ik zonder rollator loop, omdat ik gewoon geen vertrouwen heb in mijn eigen benen en dat ze me kunnen dragen. Het zijn ook vaak hele kleine dingetjes, bijvoorbeeld dat ik drie keer controleer of iets wel opgeladen is omdat ik het honderd procent zeker wil weten (dat klinkt neurotisch) maar het is er bijvoorbeeld ook in de vorm van dat ik vrij gemakkelijk een soort van onzeker word als er lichamelijk iets niet lekker gaat. Als ik heel moe ben, dan slaat dat snel op mijn darmen en dat is gewoon een stommigheidje van mijn lijf, maar dat wordt soms verergerd als ik me er druk om maak, bijvoorbeeld dat ik door die buikpijn niet naar school of stage zou kunnen. Stress dus, terwijl ik heus wel weet dat het allemaal niet zo belangrijk is en dat ik aan mijn lijf moet denken. Eigenlijk komt het er een beetje op neer dat mijn lijf en mijn hoofd het vaak oneens zijn, haha. Misschien dat wel meer mensen met een chronische ziekte of handicap daar last van hebben.
Nogmaals, ik ben hier niet constant mee bezig, maar het spookt af en toe wel door mijn hoofd (al klinkt het allemaal zo deprimerend als ik het zo typ haha). Het gaat met ups en downs, maar ik kan er goed mee omgaan: ik geniet enorm van goede dagen of goede momenten op mindere dagen en maak gewoon het beste van slechte dagen en mindere momenten. De toekomst is voor mij wel een vraagteken, maar des te gemotiveerder ben ik om te proberen nu zoveel mogelijk te genieten en gewoon zoveel mogelijk uit mezelf te halen: bovendien is het een vraagteken dat ook voor mogelijkheden kan staan, want wie weet gaat het in de toekomst wel stukken beter en heb ik de Nobelprijs voor het Onderwijs in het leven geroepen EN de eerste editie in de wacht gesleept 🙂
Wauw, wat een bijzonder stuk heb je geschreven! Herkenning van het eerste tot het laatste woord en je vertelt het op zo’n manier, dat je het beter verwoord hebt dan ik ooit voor mezelf heb kunnen doen.
Het is logisch dat die angsten er zijn, het zou eigenlijk raar zijn als deze er niet zijn. Leuk is het niet, nee zeker niet, maar ook die angsten maken zo te horen weer dat je extra gemotiveerd bent. Jij komt er wel hoor Vivian, echt. Er leiden zóveel wegen naar Rome en jij hebt een droom samen met zo’n übermega doorzettingsvermogen, waar je heel ver mee gaat komen.
Je bent een topper!
Onder de indruk van dit goede/mooie verhaal. Ken jouw wilskracht vanaf je vroegste leven. Ik kan zeggen dat je nog op mijn schoot gezeten hebt…klinkt lekker belegen, oud en suf…
Ik weet het Vief, maar bedenk eens waar je allemaal al doorheen bent gekomen! Dat moet vast het vertrouwen geven dat het je nu óók wel weer zal gaan lukken. En anders slepen we je er wel doorheen ;).
Mooi stuk 🙂
Heel erg mooi geschreven en heel erg knap dat je hierover durft te bloggen. Ik kan me je angsten heel erg goed voorstellen en herken me er ook wel een beetje in.
Zelf heb ik wel met mijn opleiding moeten stoppen door mijn beperkingen. Dat was een behoorlijke klap, maar ik heb het geaccepteerd en ben er nu uiteindelijk niet minder gelukkig door. Misschien dat dat je een klein beetje geruststelt! 🙂