Vivian Ken je dat? Na een lange, uitputtende dag kruip je lekker je bed in, maakt een holletje in het dekbed en zet de televisie aan. Het is zeven of misschien acht uur ’s avonds en je bent nog niet van plan te gaan slapen, maar je lichaam is te moe om nog langer op de been te blijven, dus ga je lekker nog een paar uur tv kijken. Een film, een serie of een documentaire, het maakt niet uit. Je zit lekker te genieten en om een uur of (vul zelf maar in) besluit je dat het welletjes is. Je maakt je toilet, kruipt weer in bed en doet het licht uit. Je hoopt dat het rustig is bij het loket van de trein naar Dromenland, zodat je snel een kaartje kunt kopen (wel een retour natuurlijk, anders heb je een probleem) en kunt instappen. Oh, en je hoopt dat de trein niet teveel vertraging heeft. Maar je hebt pech: er staat een lange rij en de trein heeft weldegelijk vertraging.Heel frustrerend is dat. Je bent doodmoe en wilt dolgraag slapen – of misschien kijk je wel heel erg uit naar de volgende dag – maar Klaas Vaak is nog in geen velden of wegen te bekennen met zijn stomme zakje slaapzand. Je woelt en draait, gooit de dekens van je af en trekt ze bibberend weer terug, draait je kussen tig keer om, drukt knuffels tegen je aan en smijt ze weer naar de andere kant van het bed. Soms lig je maar gewoon minutenlang in het donker te staren en over van alles na te denken, hopend dat je geest dan vanzelf moe genoeg wordt. Of je ligt met je ogen stijf dicht schaapjes te tellen, of je doet keihard je best om door middel van yoga-ademhaling helemaal één te worden met je lichaam, zodat je kunt wegzweven naar die idyllische plek waarover je zojuist fantaseerde.
Maar het lukt niet. Het lukt gewoon echt niet.
Je durft niet eens meer op de klok te kijken, uit angst dat de cijfers al naar de twee of de drie zullen wijzen. Het licht in de gang is uit, je weet dat je ouders al slapen en het frustreert je enorm dat jij nog niet slaapt. Maar toch is er dat bijzondere gevoel als je daar in de duisternis ligt, dat gevoel dat je de enige op de wereld bent die wakker is. De andere continenten doen er even niet toe, op dat moment lijkt het alsof de hele wereld aan jouw voeten ligt. Ook wel een beetje angstaanjagend vind je dat, want tja… stel dat er nu ingebroken wordt, dan merk je dat! En stel dat ze nou merken dat je wakker bent… brrr, enge gedachte. Daardoor kun je dus al helemaal niet slapen.
Ik heb er ook last van, lieve mensen. Ik heb het vooral wanneer ik totaal uit mijn ritme ben, zoals in de vakantie. Soms voelt het alsof er teveel door mijn hoofd gaat en soms voelt het alsof ik gewoon teveel energie heb. Erg vervelend. Wat ik eraan doe? Kijk: ik ga tussen zeven en acht naar bed en kijk tot half tien (op vrije dagen tien uur) tv. Dan maak ik me klaar en ga in bed liggen. Ik lees nog ongeveer een half uur tot een uur en probeer dan te slapen. Hoe ik dat doe? Soms tel ik, soms vertel ik mezelf een verhaaltje over iets waarvan ik graag wil dat het gebeurt, soms lig ik gewoon een beetje te fantaseren of te brainstormen (iets grappigs: als ik over een verhaal nadenk en ik kom ineens op een geniaal idee, dan slaap ik een seconde later van tevredenheid, haha) of te bedenken wat ik de volgende dag zal gaan doen. Als het dan uiteindelijk niet lukt, dan zet ik de televisie aan. Een late night documentaire vind ik altijd wel leuk om even een kwartiertje te kijken, maar dan moet ik van mezelf stoppen. Het gebeurt maar zelden dat ik dan nóg wakker lig en dan wacht ik gewoon tot ik wel in slaap val.
En tja… als je dan eindelijk lekker slaapt, dan is het alweer ochtend en word je eruit gebonjourd. At night, I can’t sleep and at morning, I can’t wake up… zucht, tienerproblemen toch, hè.
Slaap jij wel eens slecht?
Slecht slapen kan zo frustrerend zijn!
Alleen afgelopen week een paar keer, maar daarvoor sliep ik vaak als een roos.