Vivian Glunderend staarde ik omhoog naar mijn Witte Kraai. Hij bestond dan wel uit stukjes mens, monster en machine, maar het geheel was meer dan de som van de delen. Het geheel was door en door Engel. En als dat mogelijk was, was alles mogelijk. Onwaarschijnlijk maar waar.
Gevleugeld schrijftalent
Nog maar een paar jaar geleden veroverde de Vlaamse Vanessa Gerrits de indie-boekenwereld met Tweedehands Vleugels, haar YA paranormal romance-debuut. Haar gevleugelde wezens vlogen al snel naar talloze lezersharten toe, maar het boek – en haar vervolg, Zilveren Vleugels – kreeg pas écht erkenning toen uitgeverij Dutch Venture Publishing de trilogie onder haar vleugels nam (oké, worden de gevleugelde woordspelingen al irritant?). Het was in die periode dat ik, na een tijdje alleen maar benieuwd te zijn geweest naar de boeken, ze ook echt ging lezen – en er reddeloos verliefd op werd. Ik viel voor de prachtige magie van de Engelenwereld, voor de sterke thema’s, maar vooral voor de heerlijke schrijfstijl en de geweldig zwijmelwaardige romance tussen Max en Lucy.
Soms ergerde ik me blauw aan de maatstaf van perfectie die in de Engelenkorf gehanteerd werd. De witheid. De netheid. Soms verlangde ik naar chaos en avontuur. Naar nachten in boomhutten vol dorre bladeren, naar eten op de vloer met je handen in plaats van met een angelicumzilveren lepel.
En toen deel drie eindelijk werd aangekondigd, besloot ik dat dat een mooie gelegenheid was om de eerste twee boeken te herlezen en dan in één ruk door te vliegen naar het slotstuk. En een al even mooi excuus om de hele trilogie in één keer – spoilervrij! – te recenseren in de vorm van een gevleugelde liefdesbrief, want man… deze boeken zijn zo mooi als de Engelenkorf.
Mijn onschuld was allang dood en begraven – ik zou nooit meer dat blozende Engelenmeisje van vroeger zijn. Ik kon alleen maar hopen op vergiffenis en een goede uitkomst nadat alle wandaden achter ons lagen.
De Engel en de Kraai
In het Vlaanderen van de toekomst wordt de doodgewone mens beschermd door Engelen. Engelen die al honderden jaren oud zijn, in een prachtige Engelenkorf wonen, allemaal dubbele namen hebben en alles voor hun Bestemmelingen zouden doen – zolang het maar strookt met het grote Plan, natuurlijk. Maar sinds decennia moeten de benedenbewoners vooral beschermd worden tegen de Kraaien die hun bestaan bedreigen: gewone stervelingen die ervoor hebben gekozen om een monster te worden door vleugels en gaven te stelen van magische wezens. Max is zo’n Kraai – maar een monster is hij niet. Dat blijkt wel wanneer hij met heel zijn hart verliefd wordt op Lucy, het Engelenmeisje van wie hij de vleugels steelt als de zijne aan vervanging toe zijn. Tussen de twee bloeit een liefde op die sterker is dan het Plan, sterker dan de vete tussen Engelen en Kraaien en sterker dan de regels van de Engelenkorf.
Een begin van pijn, met een gelukkig einde. Dat was altijd al ons verhaal geweest.
Maar hoe hard Max ook zijn best doet om zijn liefde aan Lucy te bewijzen én om te zorgen dat ze haar vleugels terugkrijgt, hij kan niet voorkomen dat de roemruchte vleugeldiefstal het leven van haar Bestemmelingen beïnvloedt. En hoe hard Lucy ook probeert om degenen die ze moet beschermen te redden, ze kan niet voorkomen dat er een nieuwe vete ontstaat: eentje tussen Engelen en mensen. En dat is een vete die veel verder gaat en veel meer schade aanricht dan de oorlog tussen Kraaien en Engelen ooit heeft gekund of zal kunnen. Voor ze het goed en wel beseffen, is het aan Max en Lucy om de Engelen, de Kraaien, de andere magische volkeren én de mensen te redden van een wisse ondergang…
Gevleugelde liefde
De Vleugels Trilogie is absoluut één van de mooiste en bijzonderste series die ik ooit heb gelezen. Het verhaal is zo prachtig en krachtig tegelijkertijd en Vanessa heeft in zoveel opzichten een magisch talent voor verhalen vertellen, maar het heeft ook een charme waardoor je het gewoon meteen in je hart wilt sluiten en nooit meer los wilt laten. Er is zo’n onwijs interessante wereld gecreëerd dat je er het liefst elk detail over zou willen ontdekken, en ik vind het geweldig dat het geen serie is waarmee een standaardformule wordt gevolgd: elk van de drie boeken vertelt een heel eigen verhaal terwijl de rode draad hetzelfde is en dat is echt heel erg tof.
Het was een ethisch grijze zone, maar gezien de kleur van onze vleugels was dat misschien wel precies waar we thuishoorden.
Engelenwereld
Wat ik zo mooi vind aan de trilogie, is de fenomenale worldbuilding: de Engelenwereld is zo interessant en intrigerend, maar ook echt heel goed uitgewerkt. Het leven van de Beschermengelen, de Korf waarin ze leven, de verhalen over Lucy’s Bestemmelingen, het werk in de zorg dat ze doen… het is echt heerlijk om over te lezen. Maar ook het bestaan van de Kraaien is steeds boeiend: waarom ze zijn wat ze zijn en doen wat ze doen, maar ook de manier waarop ze gaven en vleugels stelen en die geïmplanteerd krijgen… het is creepy, maar ook iets waar je gewoon ontzettend nieuwsgierig naar wordt. Oh ja, en dan heb ik het nog niet gehad over de andere magische volkeren die in deel drie ten tonele verschenen – er is nog zoveel meer in die wereld en dat is zo cool!
Wij Kraaien waren uiteindelijk allemaal hetzelfde: gewone stervelingen die meer wilden dan hun saaie sterfgelijkheid, benedenbewoners die wilden ontsnappen aan een leven waarvan ze het einde al kenden. Avonturiers, criminelen, straatkinderen.
Ethiek
Maar wat ik nog veel mooier vind, is de kritische noot in de thema’s die bij de hele setting hoort. Vanessa weet in elk boek heel treffend neer te zetten dat een Plan, een lotsbestemming ook lang niet altijd alles zijn en dat je soms de regels aan je laars moet lappen om het juiste te kunnen doen. Ik vond het heel erg tof dat ze ook laat zien wat de downside kan zijn van een bureaucratisch systeem en hoeveel ellende dat kan opleveren, en eigenlijk zit het hele verhaal vol met van die sterke ethische nuances. Want wanneer grijp je als Beschermengel in en wanneer laat je mensen hun eigen beslissingen en fouten maken? Wie kies je als het leven van twee Bestemmelingen op het spel staat? Wie beschermt je als je aan de verkeerde kant staat – en is die kant wel echt verkeerd? En hoe is het voor een mens om alle vertrouwen in je Beschermengel te verliezen? Vooral dat laatste komt, zeker in deel twee en drie, heel schrijnend en krachtig terug en echt, dat is zó goed gedaan en zó mooi.
Het Plan was het Plan. En hoewel ik het Plan niet kende, was ik ervan afgeweken. Het juiste doen was immers niet altijd wat het Plan wilde.
Puzzels
Ik moet toegeven dat ik het jammer vind dat er na het lezen van alle drie de boeken nog best wat vragen overblijven, vooral over de achtergrond van het hele verhaal. Want hoe is deze wereld, een toekomstige versie van Vlaanderen (zich afspelend in bijvoorbeeld het voormalige Antwerpen en Aalst) nu precies ontstaan? Wat is er gebeurd waardoor alles zo grimmig is? En hoe zit het eigenlijk met Lucy’s achtergrond en haar jeugd? Het zijn een soort puzzels en sommige stukjes krijg je wel, maar lang niet allemaal – en dat is eigenlijk het enige dat ik echt jammer vind.
Vergeven had ik al, zoals het in de aard van de Engel lag. Vergeten voorlopig nog niet, zoals het niet in de mijne lag.
Lucy en Max
Want het is niet alleen het ontzettend intense en boeiende verhaal dat mijn hart stal, maar ook de personages. Ik vond het in deel één al prachtig hoe toegewijd en sterk Lucy is en hoe goedhartig Max eigenlijk is, maar in deel twee en drie worden ze allebei steeds sterker. Max gaat langzaam van Kraai naar Engel en de rode draad – die alles te maken heeft met Lucy’s vleugeldiefstal en haar Bestemmelingen – zorgt er steeds voor dat ze allebei veranderen, zeker wanneer ze van elkaar gescheiden zijn. Hun relatie is onwijs mooi en romantisch en lief en sterk, zeker omdat Max ervoor zorgt dat Lucy steeds meer wordt wie ze eigenlijk wil zijn en haar eigen keuzes maakt.
‘Ik hou van je, Kraaienjongen.’
‘En ik van jou, Engelenmeisje.’
Relaties
Maar ook Lucy’s relatie met belangrijke Engelenman JJ en haar zus Claar ontwikkelen zich steeds, en daarnaast zijn er zoveel personages die in de loop van de trilogie steeds belangrijker worden en steeds meer kleur en een eigen verhaal krijgen, en dat geeft het verhaal zoveel body. Van Engelendokter David-Jonas tot Kraaiendokter Vèréne, van Max’ mede-Kraaien Harmen-Belle en Raffyr tot de sirenes en zeemeerminnen in deel drie en van Lucy’s Bestemmelingen Cathyryn, Ben en Lukas tot haar mede-Engelen… het is allemaal zo goed neergezet en verrassend en rijk en heerlijk.
Ik vergat soms wie ik was geweest in het pre-Lucy-tijdperk. Het voelde als de middeleeuwen als ik eraan terugdacht: bruut geweld, brute hartstochten, brute ambities. Lucy was de Verlichting, in alle opzichten. Hoe kon ik uit vrije wil teruggaan naar die duisternis, als een onwetende?
Schrijfstijl
En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is Vanessa’s schrijfstijl ook echt heel erg mooi. Het is een beetje chic, een beetje poëtisch, een beetje plechtig en vooral heel erg rijk, met mooi woordgebruik en prachtige passages. Het is emotioneel en soms – zeker in deel drie – duister en gruwelijk en de humor is heerlijk pompeus en droog. Ja, soms is het best een beetje voorspelbaar, maar tegelijkertijd slaagt ze erin om alles met twists en turns toch onwijs spannend te houden – en dat komt dan ook weer vooral door de personages en de thema’s.
Mijn lijf kon niet ontsnappen aan wat onvermijdelijk zou volgen, maar mijn geest kon dat wel wanneer ik Maximus Sterling werd in plaats van Elias Danté. Als ik een Engel met zilveren vleugels was in plaats van een jongetje.
Climax
En in het derde deel komt alles tot een hoogtepunt: alle ontwikkelingen, alle relaties en alle thema’s komen op scherp te staan en alles leidt naar een hele bijzondere climax. Een climax die wordt ingeleid met een hartverscheurende vraag: wat als je je grootste fout kon herstellen, tegen de ultieme prijs? Met die vraag komt alles in dit boek op een onwijs mooie manier full circle, inclusief kleine hommages aan grootse momenten uit de vorige boeken. En dat zorgt ervoor dat je het boek met een hele diepe, tevreden, nostalgische en een beetje verdrietige zucht uitleest. Want och, de gevleugelde liefde van Max en Lucy… die vergeet je niet snel meer.
Ik zal je nooit kwetsen. Maar ik weiger je te verliezen.
Conclusie
De Vleugels Trilogie – bestaande uit Tweedehands Vleugels, Zilveren Vleugels en Verstrengelde Vleugels is dankzij de fijne, luisterrijke schrijfstijl en de memorabele romance heerlijk leesvoer, maar het is ook een verhaal dat je hart zal veroveren en je aan het denken zal zetten, in een setting die je niet snel meer zult vergeten. Gerrits heeft een groot talent voor het scheppen van sterke personages en betekenisvolle relaties, en de formule voor de trilogie is allesbehalve standaard of voorspelbaar. Bij vlagen wat voorspelbaar en sentimenteel, maar absoluut uniek, bijzonder en zowel spannend en duister als romantisch en emotioneel. Ik kan nu al niet wachten op waar ze nu mee gaat komen!
Tweedehands Vleugels | 350 blz | 2016 | paperback en ebook (Kobo Plus) | 9789462661783 | Bol.com | Goodreads |
Zilveren Vleugels | 320 blz | 2017 | paperback en ebook | 9789492585004 | Bol.com | Goodreads |
Verstrengelde Vleugels | 380 blz | 2018 | paperback en ebook | 9789492585219 | Bol.com | Goodreads |
Vanessa Gerrits | Dutch Venture Publishing | auteurssite | recensie-exemplaar | young adult fantasy | voor liefhebbers van: Stephenie Meyer
