Een leven na jou – Jojo Moyes

De grote man aan de andere kant van de bar transpireert enorm. Hij zit over zijn dubbele whisky gebogen, maar kijkt om de zoveel minuten op naar de deur. Een fijn waas van zweetdruppeltjes glinstert in het tl-licht. Zijn adem blaast hij, vermomd als zucht, langzaam en onzeker uit, en dan stort hij zich weer op zijn drankje. ‘Hé. Hallo?’ Ik kijk op van de glazen die ik aan het poetsen ben. ‘Mag ik er nog zo eentje?’ Ik wil tegen hem zeggen dat me dat niet zo’n goed plan lijkt, dat het toch niks helpt, dat hij wel genoeg heeft gehad. Maar het is een enorme kerel, en over een kwartier sluiten we, en volgens de richtlijnen van het bedrijf is het niet aan mij om het hem te weigeren, en dus loop ik naar hem toe, pak zijn glas en hou het tegen de maatschenker.

Pas op: deze recensie bevat spoilers over Voor jou!

Eerste indruk

Mijn reactie toen After You werd aangekondigd? O MIJN GOD IS DIT ECHT WAAR NEE DIT KAN NIET DIT IS ZO GEWELDIG IK BEN ZO BENIEUWD IK WIL HET NU! Iets in die trant, zeg maar. Mijn reactie toen bekend werd gemaakt dat uitgeverij De Fontein de Nederlandse vertaling zou gaan uitgeven? O MIJN GOD IS DIT ECHT WAAR IK WIL HET NU WANNEER KAN IK EEN RECENSIE-EXEMPLAAR AANVRAGEN WANT IK BEN ZO BENIEUWD! Dat dus. Ik bedoel… een vervolg op de prachtige, intense, adembenemende Voor jou… een droom die uitkomt. Maar ook wel een beetje spannend, want tja… zou het wel net zo goed zijn? En hoe zal het zijn, zo zonder Will? Wacht… wil ik dat eigenlijk wel lezen? O MIJN GOD HET IS EEN BOEK ZONDER WILL WANT WILL IS DOOD. DAT WIL IK NIET. IK GA HUILEN.

Waar het over gaat

Anderhalf jaar na de dood van haar grote liefde Will werkt Louisa in een vliegveldbar. Ze heeft nog steeds geen beste relatie met haar ouders en leeft niet het intense droomleven dat Will zo graag voor haar wilde. Het enige intense dat ze doet, is ’s avonds op de rand van haar balkon balanceren – en dat is precies waardoor haar leven op zeker moment voorgoed verandert. In een sneltreinvaart gebeurt er van alles: ze krijgt een ongeluk en trekt bij haar ouders in om te kunnen herstellen. Ze ontmoet een erg aantrekkelijke ambulanceman en krijgt erg ingewikkelde gevoelens voor hem, ze gaat naar een praatgroep die haar meer helpt dan ze had kunnen vermoeden en is getuige van een ware emancipatiestrijd bij haar thuis. En alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, ontmoet ze ook nog Lily, een kwetsbar en beschadigd tienermeisje dat – jawel – de dochter van Will blijkt te zijn. En het is Lily die ervoor zorgt dat Lou een heel ander mens wordt: het mens dat ze was toen Will in haar leven was.

Wat ik ervan vond

Oké. Ik weet even niet zo goed waar ik moet beginnen. Moyes schreef dit boek naar aanleiding van het script voor de verfilming van Voor jou waar ze aan werkte en daardoor was ik een heel klein beetje bang dat het op een heel andere manier geschreven zou zijn dan deel één, maar… dat was helemaal niet zo. Ondanks dat het verhaal heel anders is, weet Moyes weer precies dat magische, prachtige sfeertje te scheppen. Ik kan niet precies uitleggen wat het is, maar het is gewoon heel erg écht, het voelt heel erg echt. De schrijfstijl is weer net zo fijn en vlot, de humor weer net zo aandoenlijk, de personages weer net zo innemend en levensecht: de familie van Lou voelde tijdens het lezen gewoon als mijn eigen familie en Lou als een soort zus of goede vriendin. Het is allemaal weer zo emotioneel en zo meeslepend en intens dat ik bijna het hele boek met een grote brok in mijn keel heb gelezen – en die brok zit er ook tijdens het schrijven van deze recensie weer. Zucht.

In Voor jou ging het vooral over de ziekte van Will, de manier waarop hij in het leven stond en zijn relatie met Lou, hoe hij haar uit haar niks-situatie trok en haar de magie van het leven liet zien maar er zelf niet meer aan mee wilde doen. Een leven na jou (klein kritiekpuntje: waarom niet gewoon Na jou?) gaat voornamelijk over rouwverwerking, over wat het met je doet als iemand van wie je zoveel hield overlijdt zonder dat je daar iets aan hebt kunnen doen, over het intense verdriet en de verslagenheid. Dit komt allemaal heel scherp naar voren in Lou’s gedachten en daarnaast ook in de stuk voor stuk ijzersterke scènes met de praatgroep. Maar vooral gaat dit verhaal over identiteitsverlies: Lou zit weer net zo vast als vóór ze Will ontmoette en haar verslagenheid, haar zoektocht, haar verlorenheid voelt zo ontzettend echt en is zo aangrijpend. Ik denk dat deze thema’s ervoor zorgen dat Een leven na jou ontzettend herkenbaar is voor iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt.

Ik zei het net al: Moyes doet iets met de personages waardoor ze levende, ademende mensen worden. Ze slaagt erin in dit boek weer perfect voort te borduren op hoe de personages waren in het eerste boek en dat is heerlijk om te lezen. Ik heb me eindeloos vermaakt met de luchtige en toch zo scherpe feministische houding van Josie Clark, heb eindeloos veel respect en bewondering gevoeld voor Treena Clark en hoe zij haar zus Lou beter kent dan Lou zichzelf kent en dat ook durft te zeggen; ik heb ervan genoten om meneer en mevrouw Traynor weer te ontmoeten en te zien hoe zij veranderd waren door de dood van Will en hoe ze daar overheen probeerden te komen en alle mensen van de En Nu Verder-praatgroep hebben zonder tijd te verdoen mijn hart gestolen. En dan Lou zelf… ik voelde zo met haar mee, wilde haar af en toe zo graag een knuffel geven – en tegelijkertijd wilde ik haar af en toe eens flink door elkaar schudden. De manier waarop ze het grootste deel van het verhaal heel koppig en een beetje angstig vastgeroest blijft in haar niks-situatie irriteerde me soms wel: ik had allang door wat ze moest doen en wat ze wilde, maar zelf zag ze dat niet en de hele ontwikkeling duurde me wel een beetje te lang.

Will is er niet meer en dat is ook precies wat Een leven na jou verzwakt. Zijn sprankelende persoonlijkheid mist, de charme van zijn relatie met Lou mist en dat is gewoon enorm jammer. Zeker, het verhaal is ijzersterk en prachtig geschreven. Maar het is ook heel treurig en een beetje deprimerend. Het verhaal wordt daardoor hier en daar wat eentonig, soms gebeurt er te weinig en hoewel sommige wendingen zeker verrassend en vermakelijk zijn, vond ik sommige dingen ook een beetje te cliché of te absurd: ik had het gevoel dat Moyes soms niet wist hoe ze een wending of ontwikkeling moest inkleden en er daarom maar wat (onnodig) drama doorheen gooide. Een ander zwaktepunt vond ik het perspectief van Lily: ergens halverwege het verhaal komt zij in een aantal hoofdstukken aan het woord en op zich is dat prima: het geeft het verhaal en haar karakter meer diepte. Maar om eerst ruim 200 bladzijden vanuit Lou’s ik-perspectief te hebben gelezen en dan te switchen naar Lily’s zij-perspectief is een beetje een koude douche.

En dan komt het einde. Het hele verhaal zat ik met een brok in mijn keel, maar pas bij de laatste twee hoofdstukken kwamen de tranen. En dan ook echt: ik moest zo huilen dat het wazig werd voor mijn ogen en zó erg wordt het bijna nooit, dus dat zegt wel wat. Het waren tranen van tevredenheid overigens: de ontwikkeling van Lou en Lily komt zo mooi full circle en eindelijk, éindelijk doen ze wat je al de hele tijd hoopte dat ze zouden doen en dan is het gewoon perfect.

Conclusie

Een leven na jou is een prachtige opvolger van Voor jou: de afwezigheid van Will en zijn liefde voor Lou schrijnt, maar het verhaal is wel weer ontzettend aangrijpend en realistisch: de personages laten je op geen enkel moment onberoerd en de thema’s maken het tot een pareltje van een roman.

Titel: Een leven na jou (After You)
Auteur: Jojo Moyes
Serie: Voor jou #2
Uitgeverij: De Fontein
Aantal bladzijden: 432
Verschenen: januari 2016
Genre: roman
Beschikbaar als: paperback en ebook
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij De Fontein, bedankt voor het recensie-exemplaar!