Vivian Alice had het gevoel dat ze tussen twee dingen in hing, tussen de persoon die ze voor haar gevoel was en de persoon die ze eerder was geweest en die ze zich niet kon herinneren. En dan was er nog die nieuwe persoon in de toekomst.
Precies wat je wilt
Ik hou van feelgoodromans. In drukke periodes vind ik ze heerlijk om mee weg te kruipen en even lekker mijn verstand op nul te zetten, en ik hóu van het warme, fuzzy gevoel dat ik krijg van de romantische verhalen en de sympathieke personages. Een poosje terug kocht ik Honderd stukjes van mij van Lucy Dillon, maar dat boek staat nog ongelezen op mijn ereader: in plaats daarvan ging mijn aandacht namelijk naar haar nieuwste roman, die ik als extraatje in mijn winkelmand gooide bij Bol.com en die ik vrij snel besloot te gaan lezen. En ik kreeg precies wat ik verwachtte en hebben wilde.
Dit was de eerste morgen dat ze niet wakker was geworden met de gedachte: wat gek, ik heb gedroomd dat ik mijn geheugen kwijt was. De eerste morgen dat ze wakker was geworden in de wetenschap dat de huidige versie van haarzelf, Pippa, begon en eindigde in deze ziekenhuiskamer. Er was wel een verleden, maar de brug tussen dat verleden en haar was weg, en tot er iemand opdook die haar weer over die brug kon leiden, kon het verleden net zo goed niet bestaan.
Een onverwachte vriendin
Als haar man Jason ontslagen wordt bij zijn topbaan in Londen en ze hun luxeleventje moeten opgeven, besluit Libby dat het opknappen en overnemen van het hotel op het Engelse platteland van Jasons ouders hét nieuwe begin is dat ze nodig hebben. Ze verhuizen en het duurt niet lang voordat Libby, de protesten van haar schoonmoeder en het rare gedrag van haar man in de wind slaand, vol geestdrift aan de metamorfose begint. Maar dan raakt een jonge vrouw precies vóór het hotel betrokken bij een auto-ongeluk, en Libby voelt zich meteen verantwoordelijk voor haar, zeker als ze haar geheugen kwijt blijk te zijn. Terwijl de meningsverschillen steeds lastiger te negeren worden, probeert Libby deze Pippa te helpen zich te herinneren wie ze is en hoe haar leven was, maar dat blijkt allemaal zo eenvoudig nog niet…
Ultieme feelgood
Als groot fan van de romans van Jojo Moyes kon ik mijn hart ophalen bij dit heerlijk aandoenlijke en typisch Engelse verhaal: het is één en al knusse kneuterigheid en small town happenings en warmte van mensen met een goed hart en mooie bedoelingen. Het is een verhaal over oprechte liefde en vertrouwen, over lichtpuntjes en manieren waarop je de wereld om je heen een stukje mooier en liefdevoller kunt maken, maar ook over veerkracht en opnieuw beginnen. Echt diepgang heeft het niet, maar dat is ook niet waar je in een dergelijk boek naar op zoek gaat: het leest gewoon ontzettend fijn weg en je krijgt er dat perfecte warme gevoel van.
Het maakte niet uit wat er in de toekomst gebeurde, die herinnering zou hen altijd blijven verbinden, als een gouden rand om een gedeeld moment. En nu hoorde het ook bij har herinneringen. Dat was wat iedereen verbond. Herinneringen. Herinneringen aan gesprekken. Het deed Pippa pijn. Andere mensen hadden herinneringen aan haar, en zij niet. Ze was losgesneden, ze bestond in hun hoofd, maar niet in dat van haarzelf.
Goed verhaal
En het heeft een mooi verhaal: op sommige momenten is het wat traag en langdradig en soms zelfs saai, maar tegelijkertijd is het een boek waar je met alle liefde lang over wilt doen – ik las dan ook een stuk of wat andere boeken tegelijkertijd en rolde dan weer terug in Een klein gebaar: je pikt namelijk zo de draad weer op. Het leuke vind ik dat er ondanks het voortkabbelen toch ook echt wel interessante dingen in zitten: ik vond het tof om Pippa te volgen terwijl ze langzaam haar herinneringen weer terug probeert te zoeken: het boek krijgt daardoor een vleugje mysterie en een snufje intrige en het is allemaal nét iets dramatischer dan je meestal ziet in dit genre.
Sterretjes, dacht ze. Het zijn net herinneringen. Ze branden heel fel, en dan zijn ze weer weg.
Relaties
Wat het verhaal ook mooi maakt, is dat je gaandeweg de relaties tussen de personages ziet ontwikkelen en met ze meeleeft als ze dingen over elkaar en over zichzelf leren, terwijl ze hun route proberen uit te stippelen naar hun gelukkige einde. Tegelijkertijd ontdek je samen met hen ook wat dat einde dan precies is, en dat zorgt ervoor dat het ondanks de voorspelbaarheid ook nog een beetje verrassend blijft hoe bepaalde dingen zullen uitpakken of eindigen.
De zon scheen boven de bomen en velden van Longhampton. Misschien is het niet dat ik hier eerder ben geweest, dacht ze. Misschien was het al die tijd de bedoeling dat ik hier uitkwam.
Conclusie
Een klein gebaar is de perfecte feelgoodroman voor fans van Jojo Moyes: het is wat traag en langdradig, maar vooral heel liefdevol en warm: een boek waar je een faith in humanity restored-gevoel van kunt krijgen. Het Engelse sfeertje zorgt ervoor dat het heerlijk weg leest en de gevoelslading in combinatie met het voortkabbelen van de personages, hun relaties en de lessen die ze moeten leren leveren een mooi verhaal dat je precies geeft wat je wilt.
Titel: Een klein gebaar (One Small Act of Kindness)
Auteur: Lucy Dillon
Vertaald door: Yolande Ligterink
Uitgeverij: De Fontein
Verschenen: september 2018
Aantal bladzijden: 432
Genre: roman
Beschikbaar als: paperback, ebook
Voor liefhebbers van: Jojo Moyes
Recensie-exemplaar: nee
ISBN: 9789026145001
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Toevallig lees ik dit boek nu! En ik merk inderdaad dat het langzaam gaat, maar dat ik wel geïntrigeerd blijf om door te lezen. 🙂
Toevallig lees ik dit boek nu! En ik merk inderdaad dat het langzaam gaat, maar dat ik wel geïntrigeerd blijf om door te lezen. 🙂