Een kijkje in mijn darmen

Stel je voor dat we even bij iemands lichaam naar binnen gaan. Alsof we een hapje avondmaaltijd op een vork zijn, of een stukje brood. Hup, de mond in en fijngemalen worden door de machtige tanden en kiezn. Door de keelholte naar beneden, via de slokdarm naar de allesvermalende maag. En dan naar de andere organen in het spijsverteringskanaal, waar al die onzichtbare stofjs n vodingsmiddltjes worden afgebroken en opgenomen. Tenminste… dat gebeurt bij de meste mensen. Bij mij namelijk niet. Bij mij zou hete en gigantisch avontuur door het vreemdste spijsverteringskanaal ter wereld worden.Ik heb geen idee hoe of waarom, maar ik ben de enige persoon ter wereld wier darmen geen voedingsstoffen opnemen uit het voedsel. Dat betekent dat ik niet normaal kan eten, want met mijn eten gebeuren dingen die niet zo gezond zijn. Het meeste poep ik gewoon weer uit, zonder dat er iets mee is gebeurd. Ik krijg via mijn voedsel dus niet de belangrijke bouwstoffen en vitamines en mineralen en eiwitten binnen die een mens nodig heeft om een normaal en volwaardig leven te kunnen leiden. Een tijdlang ben ik daarom kunstmatig gevoed, door middel van een permanent infuus dat rechtstreeks in verbinding stond met mijn bloedvaten. Dat ging een tijd hel goed, hoewel dat infuus veel ellende met zich meebracht door verstoppingen, infecties en bloedingen. Ziekenhuis in (dat infuus moest ook een paar keer per jaar vervangen worden, wat inhield dat ik een paar keer per jaar geopereerd moest worden) en ziekenhuis uit, veel gedoe. Uiteindelijk werd maar besloten het te proberen zónder infuus en met alleen nog sondevoeding.

Tja, die buik van mij zorgt voor nogal wat problemen. Een leuk stel darmen heb ik. Bedankt jongens!

Maar wat nu het grappigste is… mijn eetpatroon. Ik mag in principe alles eten wat ik wil – behalve noten en garnalen, omdat mijn zus daar allergisch voor is en ik waarschijnlijk ook, al heb ik dat nooit mogen proberen – alleen is het altijd erg interessant om af te wachten wat ermee gebeurt. Bij mij zul je nooit een bord vol aantreffen: ik eet hoogstens en paar eetlepels. In een restaurant, als ik een heerlijk bord pasta carbonara bestel, komt het niet eens half leeg. En ik eet ook lang niet elke dag.  Vaak heb ik wel trek in bijvoorbeeld een lekkere tosti of een yummy stuk taart… maar dat doe ik dan niet omdat ik weet dat het niet goed voor me is. De ene keer is het heftiger dan de andere keer, maar ik krijg er vrijwel altijd last van. Vaak in de vorm van buikpijn en misselijkheid, buikgriep dus, maar meestal gebeurt er iets anders.

Winderigheid.

Juist ja. Ik zal er niet teveel over uitweiden want daar hebben jullie vast geen behoefte aan. Maar dat is wat er bij mij meestal gebeurt wanneer ik eet. Dan komen er windjes. En eh, tja… dat is voor de mensen in mijn omgeving niet zo plezant. Het hoeft maar een croissant te zijn of zelfs maar een paar happen van bijvoorbeeld spaghetti en dan is het al zover.
Ik zal eerlijk zeggen dat ik het vaak best vervelend vind dat ik niet lekker normaal kan eten, want vaak hoor of lees of zie ik allemaal lekkere dingetjes en dan denk ik: balen, dat mag ik niet want daar krijg ik vast en zeker last van. Het is wel eens onderzocht of ik in aanmerking zou komen voor een darmtransplantatie, maar dat hebben we toen toch niet gedaan. En ach, als ik eigenwijs wil zijn… dan eet ik gewoon zo een hele bak popcorn leeg, smikkel ik een overheerlijke punt appeltaart en bestel ik lekker een eigen gerecht in een restaurant. En de gevolgen… ach, die neem ik dan maar een keertje voor lief.