Een keukenmeidenroman – Kathryn Stockett

Op mijn verjaardagsfeest, 30 juni, kreeg ik het boek Een keukenmeidenroman van Kathryn Stockett van mijn oom en tante. Ik had al veel gehoord over de film maar deze nog niet gezien, en besloot dus eerst het boek te gaan lezen. In ongeveer een maand heb ik het verslonden, ben ik hoteldebotel verliefd geworden op vrijwel alle personages en ben ik er bovenal enorm door geïmponeerd. Tijd voor een recensie dus!

Zestig uitgevers moest de schrijfster langs voordat Penguin Books The Help wilde uitgeven. Ze trotseerde angst voor de reacties, controversie toen het eenmaal was verschenen. Stockett groeide zelf op met de zwarte dienstmeid Demetria, werd praktisch door haar opgevoed en had een zeer hechte band met haar. Ze schreef het boek aanvankelijk om deze relatie te kunnen herbeleven, maar toen het werd uitgegeven kwam er echt een boodschap achter te zitten:  het streven naar een betere verstandhouding van begrip tussen zwarte en blanke mensen, het streven naar begrip dat zwarten ook gewoon… mensen zijn.

Het verhaal van het boek is fictie, maar wel gebaseerd op echte conflicten en persoonlijkheden. Vanuit drie perspectieven wordt het verhaal verteld van de stad Jackson in Mississippi, waar vrijwel elk rijk blank gezin een zwarte huishoudster in dienst heeft. Twee zwarte hulpen, Aibileen en Minny, vertellen over hun ervaringen bij rijke blanke gezinnen terwijl de blanke jongedame Skeeter de gang van zaken tussen blanken en zwarten wil veranderen: ze besluit een boek te schrijven over deze verhoudingen. Aanvankelijk heeft ze geen steun, maar verscheidene voorvallen zorgen dat dat verandert. Onrechtvaardigheid, schandalen, de revolutie van zwarten en de plek die zwarte hulpen innemen in de blanke sociëteit zorgen voor een enorm vernieuwend concept vol verrassende wendingen, interessante personages en eye-openers.

Wat ik ervan vind is eenvoudig uit te leggen: in mijn schriftje met boeken die ik heb gelezen gaf ik dit boek twee plusjes. Met andere woorden: het is een geweldig boek. Opvallend is de schrijfstijl: mijn zus waarschuwde mij al dat het erg Zuid-Amerikaans en plat geschreven is en dat is ook goed vertaald. Heel bijzonder: het staat vol taalfouten, maar dat is eigenlijk helemaal niet erg want zo is nou eenmaal de schrijfstijl, het hoort zo en het stoort niet – dat heb ik nog nooit eerder bij een boek ervaren. Verder is de schrijfstijl ontzettend goed, het is enorm meeslepend en leest ontzettend vlot. Veel actie, veel dialogen – af en toe wel wat langdradig – en levensechte emoties. De personages komen goed uit de verf, zijn erg gevarieerd en heel geloofwaardig. Meer dan eens komen geschillen uit deze periode aan de orde, die zo scherp en best rauw beschreven worden dat je tijdens het lezen vol ongeloof en afschuw je hoofd zit te schudden. Het is totaal nieuw, heel bijzonder en een geweldige leeservaring – een absolute aanrader, echt niets meer en minder dan dat!