Een boekje open over… Miriam Bruijstens

Je hebt van die auteurs die een beetje onder de radar leven: ze gaan af en toe wel naar events, zo nu en dan zie je interviews of andere publicaties en via sociale media krijg je een aardige indruk van hun persoonlijkheid. Maar echte bekendheid krijgen ze niet, en dat terwijl ze wél fantastisch goed kunnen schrijven én in het echt ook gewoon heel leuk en sympathiek zijn. Miriam Bruijstens is absoluut zo’n schrijfster: ze schrijft sportgedichten en haar crossoverromans Het boek van Tess en Het tweede boek van Tess zijn gewoonweg briljant. Tijd om Miriam eens wat beter te leren kennen – aan de hand van, naar eigen zeggen, vragen die ze té vaak krijgt over het schrijverschap!

Hoe kom je aan de inspiratie voor de verhalen over Tess? Hoe komt het dat ze zo’n bijzonder en levendig personage is?

Mijn hoofd zit altijd vol met ideeën. Voor Tess, maar vooral voor nieuwe boeken. Ik heb zoveel concepten voor boeken op mijn laptop staan, dat ik waarschijnlijk niet lang genoeg leef om ze ook daadwerkelijk allemaal te schrijven. Ik haal ook veel inspiratie uit mijn omgeving. Ik zie snel het absurde van situaties, misschien niet als ik er middenin zit, maar wel na een tijdje. Veel van wat in mijn boeken gebeurt, heeft ook echt plaatsgevonden. Soms letterlijk, maar soms verzin ik er wat bij. Soms moet ik het wat minder heftig maken, want de waarheid is altijd gekker dan fictie. Mijn personages zijn altijd een deel van mij, vandaar dat ze zo echt lijken. Tess is een deel van mijn persoonlijkheid, dat maakt haar realistisch. Bovendien vind ik het leuk om mijn personages ook slechte of zwakke kanten mee te geven. Dat maakt ze echter, want niemand is perfect.

Krijg je wel eens negatieve recensies en hoe ga je daarmee om?

Ik krijg (gelukkig) niet zo vaak negatieve recensies, maar als ze goed opgebouwd zijn en niet op de persoon gespeeld, kan ik daar prima tegen. Op bijvoorbeeld Goodreads staan weleens van die loze kreten, zoals ‘ieuw, er zat seks in’. Daar kan ik alleen maar hard om lachen en ik deel dat soort dingen ook graag met mijn vrienden. Wat ik bijzonder vind, is dat mensen soms het verhaal van Tess totaal niet begrepen hebben en het toch mooi vinden. Of mensen die het eigenlijk heel mooi vinden, maar het toch twee sterren geven omdat het geen traditioneel verhaal is. Een keer was ik trouwens wel boos over een recensie, die ging over ‘Storm’. Er stond: ‘als het boek een roze kaft had gehad, was het een meisjesboek geweest.’ Alsof de kleur van de kaft iets uitmaakt. Alsof er überhaupt verschil gemaakt moet worden tussen jongens- en meisjesboeken. Zo iemand neem ik dan echt niet meer serieus.

Tess heeft ook een Twitteraccount. Hoe lukt het je om die tweets zo echt en authentiek te maken? Of bestaat Tess stiekem echt?

Hahaha, Tess bestaat niet echt. Zoals ik net al aangaf, is Tess een deel van mij, daarom lijkt ze echt. Het is wel erg leuk om als Tess te tweeten. Ze is niet altijd een even aardig persoon, dus het is een uitdaging om een goede balans te zoeken tussen scherp en lief. Overigens is het account van Tess recentelijk overgenomen door Isolde. Zij is, naast Tess, de hoofdpersoon in het nieuwe boek.

Wat is het moeilijkste aan het schrijverschap? En welke misverstanden of vooroordelen kom je vaak tegen?

Het moeilijkste is om achter de computer te gaan zitten en daadwerkelijk alles op te schrijven. Ik heb ADD, dus ik kan me moeilijk concentreren en zeker niet te lang achter elkaar. En het duurt ook zo lang om alles op te schrijven. Ik zou het liefst willen dat ik mijn hersens aan kon sluiten op mijn laptop en dat alles zo rechtstreeks vanuit mijn hoofd in de computer kwam.

Mensen denken vaak dat schrijven een hobby is in plaats van een baan, dat kunst maken minder belangrijk is dan juf zijn, wat ik vroeger was. Maar ik vind juist dat alle verschillende soorten banen even belangrijk zijn. We hebben even hard dokters nodig als schoonmakers en we hebben ook boeken en kunst nodig. Om te ontspannen, om dingen vanuit een ander perspectief te zien, om te leren en te provoceren. Dus schrijver zijn is net zo goed een baan als iedere andere baan.

Zou je de boeken van Tess beschrijven als young adult of new adult? En hoe komt het dat seks zo’n grote rol speelt?

Ik zou ze omschrijven als boeken. Persoonlijk vind ik het niet per se nodig om er een doelgroepaanduiding aan vast te plakken. Uitgeverijen en boekhandels vinden dat handig, maar ik vind het beperkend. Een leeftijdsaanduiding heeft alleen zin voor kinderen onder de vijftien, of misschien zelfs onder de twaalf, zodat ze boeken lezen die bij ze passen en niet hun leesplezier laten bederven door een boek dat ze niet snappen of dat juist te simpel is. Het is juist mooi als je een punt in je leven bereikt waarop je kunt lezen wat je wilt. Of dat nou Pluk van de Petteflet is of Ulysses. Labels en doelgroep-aanduidingen beperken die vrijheid.

Er zit veel seks in mijn boeken omdat veel seks hebben past bij Tess. Bovendien worden meisjes in veel boeken nog gezien als passieve wezens zonder libido en dat is volkomen onrealistisch. Het zijn altijd de jongens die seks willen en de meisjes die nee zeggen. En als het meisje dan ja zegt, wordt ze vaak meteen zwanger of weggezet als de slet van de school. Ik vind slutshaming belachelijk, dus mijn personages hebben veel seks, omdat seks leuk is. Als je wilt wachten tot je getrouwd bent, of je hebt niet zoveel behoefte aan seks, prima. Maar oordeel niet over mensen die daar anders over denken.

Hoe gaat het met Het laatste boek van Tess? Kun je daar al iets over zeggen?

Ik ben nog niet op de helft, dus het duurt nog wel even voor het klaar is. Ik heb een paar maanden niet geschreven, omdat het niet zo goed met me ging en ik het niet voor elkaar kreeg om serieus werk te maken van een nieuw boek. Inmiddels gaat het gelukkig weer goed en ik vind het heel leuk om ermee bezig te zijn. Wat anders is aan dit boek, is dat er twee hoofdpersonen zijn, namelijk Tess en Isolde, en dat het verhaal voor het grootste gedeelte door de ogen van Isolde verteld wordt.

Wat schrijf je liever: gedichten of verhalen? Waarom heb je ervoor gekozen die twee te combineren?

Ik vind het allebei heel leuk, dichten misschien nog iets leuker, want dat duurt korter. Ik heb er niet bewust voor gekozen om het te combineren, dat is min of meer vanzelf zo gelopen. Maar ik vind het wel heel leuk dat ik door het te combineren lezers kennis kan laten maken met gedichten. Volgens mij zijn er weinig mensen die nog echt gedichten lezen en in het boek van Tess moet je ze wel lezen, anders mis een hele laag in het verhaal, namelijk het echte gevoelsleven van Tess. Ik heb van veel mensen gehoord dat ze de gedichten erg mooi vonden, dus dat stemt mij blij en tevreden.

Welke dichters en/of schrijvers vind je zelf goed?

Hans Hagen is mijn favoriete dichter, misschien ken je hem van het boek ‘Jij bent de liefste’ dat hij samen met zijn vrouw Monique heeft gemaakt. Verder lees ik graag boeken van Aidan Chambers, Peter Pohl, Meg Rosoff en Toon Tellegen en ben ik dol op oude Engelse schrijvers, zoals Charles Dickens, Jane Austen en Thomas Hardy. Verder natuurlijk J.K. Rowling en Tolkien. Kate Mosse (niet te verwarren met het model) is ook een goede schrijfster en ‘Ik geef je de zon’ van Jandy Nelson behoort samen met ‘Het onmogelijke leven’ van Kate Scelsa tot mijn recentere favorieten.

Verkoopt dat schrijven nou eigenlijk een beetje?

Hahaha, nee. Als je rijk wilt worden, kun je maar beter geen schrijver worden. Ik klus een beetje bij als schaats- en skeelerverslaggever, maar daar verdien ik ook bijna niets mee. Gelukkig geef ik niets om luxe en woon ik vrij goedkoop, dus het kan allemaal net. Ik doe het ook niet om rijk te worden, maar omdat ik graag een leven wil leiden waar ik gelukkig van word. Ik ben liever arm en blij met wat ik doe, dan rijk en doodongelukkig in mijn baan. Dat klinkt wel heel zweverig he? Nou goed, ik vind dat de boeken van Tess het verdienen om een bestseller te worden en liefst ook verfilmd. Niet alleen omdat ik dan ook een keer op vakantie kan, maar ook omdat het geweldige boeken zijn en ze het verdienen om door een groot publiek gelezen te worden.

Wat is de sléchtste schrijftip die je ooit hebt gehoord of gekregen? En wat is de beste?

Geen idee, ik luister nooit naar tips. Als iemand mij een tip geeft, trek ik een geïnteresseerd gezicht en knik een beetje, om vervolgens alles wat tegen me gezegd is weer te vergeten. Ik ben verschrikkelijk eigenwijs, dus ik zoek alles het liefst zelf uit. Dat gaat met vallen en opstaan, maar als ik dan iets moois gemaakt heb, heb ik het wel helemaal zelf bereikt.

Heb jij de boeken van Miriam al gelezen?