Dwaaleiland – Melissa de la Cruz

Er was eens een eiland waar alleen maar slechteriken woonden. Schurken die jaren en jaren geleden massaal verbannen waren uit het Verenigd Koninkrijk Auradon naar dit oord, dat de naam Dwaaleiland droeg. Onder een koepel die elke vorm van magie en tovenarij onmogelijk maakte, sleten deze sinistere, schurkachtige slechteriken hun dagen. Voor altijd en eeuwig, zoals koning Beest bevolen had. Altijd en eeuwig is best heel lang, zo blijkt. Langer dan de toverslaap van een mooie prinses. En zelfs langer dan de eindeloze haarwaterval van een meisje in een toren. Langer dan een week duurt als je tot kikker omgetoverd bent en zeker heel veel langer dan het wachten op die prins op dat witte paard die eindelijk je voet eens in dat glazen muiltje steekt. Ja. Altijd en eeuwig duurt echt heel, heel erg lang. Al tien jaar, inmiddels.

Eerste indruk

Ik ben een Disneyfan in hart en nieren. Altijd al geweest, sinds de periode dat ik alle scènes met de Boze Koningin doorspoelde in Sneeuwwitje en de zeven dwergen en steevast begon te huilen bij de begintonen van Heigh-Ho op de Disney-CD. Ik kan maar geen genoeg krijgen van de klassieke prinsessenfilms, zing de prinsessennummers met veel gevoel mee en kan eeuwig praten over de moralen van de films. Maar… ik erken dat Disney niet echt meer voor mijn doelgroep is, dat het toch vooral voor kinderen is, en dat vind ik prima. Niets mis mee. Daarom was ik ook een beetje huiverig toen ik hoorde over het bestaan van dit boek, want ja… boeken waarin Disneyfiguren de hoofdrol spelen classificeer ik al snel als kinderboeken, gewoon vanwege de geloofwaardigheid of het gebrek daaraan dat bij Disney hoort vanuit het oogpunt van volwassenen (als dat enigszins logisch klinkt). Ik was dan ook een beetje bang dat Dwaaleiland te kinderlijk zou zijn, maar aangezien het bestempeld werd als young adult besloot ik het er gewoon op te wagen.

Waar het over gaat

Enkele decennia na de happy endings van de bekende, geliefde Disney-verhalen zijn alle magische gebieden samengevoegd tot het Verenigd Koninkrijk Auradon, waar koning Beest en koningin Belle over regeren. Iedereen in Auradon leeft een leven vol geluk, liefde en volmaaktheid: alles is een sprookje. Tenminste… voor de mensen die worden beschouwd als het ‘’goede.’’ Want de slechteriken, de schurken die de goede prinsen en prinsessen het leven zuur hebben willen maken, zijn verbannen naar Dwaaleiland. Ze leven er in armoede en vernedering, zonder de beschikking over de magie die hen eerder zo sterk maakte. Ze doen wat ze kunnen om nog zo slecht mogelijk te zijn en hebben zelfs kinderen gekregen van wie ze hopen dat zij hun trots zullen maken.

Zo is er Mal, de dochter van Malafide – de machtige tovenares die het nog steeds voor het zeggen heeft op Dwaaleiland en niets liever wil dan dat Mal net zo boosaardig wordt als zijzelf is – en dus doet Mal alles wat ze kan om haar moeder trots te maken. Evie is de dochter van de Boze Koningin en is jarenlang haar kasteel niet uit geweest, maar probeert nu om zo mooi mogelijk te zijn voor haar moeder. Jay is de zoon van Jafar en steelt alles wat los en vast zit in een poging zijn vader trots te maken. En dan is er nog Carlos, de zoon van Cruella de Vil die alles doet wat ze van hem vraagt in de hoop op wat liefde. Wanneer de vier jonge schurken bij elkaar komen, gebeurt er iets vreemds, iets wat voor elk van hen wel eens een grote verandering zou kunnen betekenen. Maar wat ze geen van allen weten, is dat ook kroonprins Ben in Auradon het moeilijk heeft, juist met zijn privileges en geluk…

Wat ik ervan vond

Wat gebeurt er ná en ze leefden nog lang en gelukkig? Dat is de vraag die Melissa de la Cruz wil beantwoorden met dit boek en dat is ook precies wat Dwaaleiland zo leuk maakt voor liefhebbers van Disney. Als je dacht dat de slechteriken hun welverdiende dood tegemoet gingen zoals je in de films ziet – Gaston die te pletter valt, Malafide die door prins Philip wordt vermoord, de Boze Heks die in een ravijn valt, Jafar die in een lamp vast komt te zitten – dan heb je het goed mis, want ze zijn allemaal nog springlevend. En ze hebben zich voortgeplant. Dat is iets wat mij meteen heel erg opviel: wauw, dus er is iemand geweest met wie ze een kind hebben gekregen. Dat is best wel een interessante ontwikkeling als je bedenkt dat deze ‘’mensen’’ – zo noem ik ze maar even’’ in- en inslecht zijn. Helaas wordt er maar heel weinig informatie gegeven over de andere helft van de ouderparen en dat vind ik echt heel jammer.

Melissa de la Cruz is erin geslaagd een hele prikkelende wereld te creëren, vol fantasie en sprookjesachtige magie: een wereld die heerlijk is om over te lezen. Het taalgebruik, de sfeerbeschrijvingen en de details zorgen ervoor dat het wereldje echt tot leven komt en dat is echt heel leuk. Ik bedoel, er is een school op Dwaaleiland waar de kinderen van de schurken alles leren over slecht zijn, snode plannen, zelfzuchtigheid en listigheid, en de vakken worden gegeven door beroemde schurken als Moeder Gothel (van Rapunzel) en mevrouw Tremaine, oftewel de boze stiefmoeder van Assepoester. Dat is genieten!

De schrijfstijl past dus heel goed in het Disney-sfeertje, maar waar ik bang voor was gebeurt ook wel een beetje: hier en daar blijft het behoorlijk oppervlakkig en eenvoudig, duidelijk op een jong publiek gericht. De hoofdpersonen zijn dan wel rond de 16-17, maar de lezers worden vermoedelijk niet ouder geschat dan 11-12 en op de punten waar juist veel diepte zou kunnen zitten, wordt aan die kans voorbijgegaan. Neem bijvoorbeeld de personages: het zijn allemaal typetjes die best wel herkenbaar zijn voor jongeren, evenals de problemen waarmee ze worstelen. Mal is het stoere meisje dat zich afsluit omdat ze niet gekwetst wil worden, Carlos is de nerd, Jay de belichaming van stille wateren hebben diepe gronden en Evie het meisje dat eigenlijk iedereen leuk vindt. Het is leuk dat het perspectief steeds wisselt, maar er zitten meer beschrijvingen en dialogen in het verhaal dan echt diepgaande gedachtegangen, en ook dat is jammer.

De thema’s zijn wel erg interessant. Wat het boek ook weer herkenbaar maakt voor een jong publiek, zijn de ouder-kindrelaties die centraal staan: elke hoofdpersoon heeft een ander soort band met zijn of haar ouder en dat is het meest boeiende aspect van het verhaal: hoe ver valt de appel eigenlijk van de boom? Als de ouders slecht van aard zijn, moeten de kinderen dat dan automatisch ook zijn? Is het je lotsbestemming om ofwel goed ofwel slecht te zijn? Met dat soort vragen houden de personages zich bezig en dat spreekt erg aan. Ook het feit dat er meermalen wordt gezegd dat slechteriken niet tot bepaalde dingen in staat zijn maar er stiekem wel naar verlangen, zoals liefde en vriendschap, vond ik erg sterk. Tegelijkertijd is er de verhaallijn van Ben die zich in het perfecte Auradon afvraagt of er niet nog méér is dan het ultieme geluk dat in zijn wereld centraal staat. Het is jammer dat de hoofdstukken die zich in Auradon afspelen zich tot een minimum beperken, want juist deze hoofdstukken geven een mooie diepere laag aan het verhaal: ook in een perfecte wereld zijn conflicten en juist in een perfecte wereld hebben mensen oogkleppen op. Oftewel: de keerzijde van happily ever after, dat is waar het om draait. En als je heel erg je best doet, zou je het zelfs in verband kunnen brengen met de hedendaagse problematiek rondom mensen die worden verstoten door de samenleving, vluchtelingen, armoedzaaiers enzovoorts.

Dan nog de verhaallijn: zoals ik al zei is het deel van de plot dat zich in Auradon afspeelt een stuk boeiender en ook wat diepgaander. De verhaallijn rondom de jongeren op Dwaaleiland is vrij standaard: ze gaan op een queeste om iets te vinden waarmee ze hun ouders trots kunnen maken en ontdekken tijdens die reis wat eigenlijk echt belangrijk is. De ontwikkelingen zijn mooi om te zien, maar liggen er soms wel een beetje dik bovenop en op het einde voelt het allemaal een beetje onaf. Waarschijnlijk komt dat doordat het boek geschreven is als voorloper op de film Descendants: het laatste hoofdstuk moet duidelijk uitnodigen tot het bekijken van de film om te weten hoe het verder gaat. En heel eerlijk gezegd krijg ik zowaar zin om dat te doen, al was het maar om te zien hoe het sfeertje tot leven wordt gewekt.

Conclusie

Dwaaleiland is een leuk boek waar Disney-fans zeker van zullen genieten. Erg hoogstaand is het niet, maar er zitten een paar mooie punten in die je aan het denken zetten en het is typisch een boek om lekker van te genieten. Maar verwacht er niet te veel van: de diepgang in de personages waar je juist op hoopt bij dit soort verhalen, wordt niet waargemaakt.

Titel: Dwaaleiland (The Isle of the Lost)
Auteur: Melissa de la Cruz
Uitgeverij: Van Goor Best of YA
Aantal bladzijden: 257
Verschenen: juli 2015
Genre: young adult fantasy
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |