Vivian Als Byron hier, om wat voor mysterieuze reden dan ook, nog maar een paar dagen langer kon blijven, zou ik ervoor zorgen dat ik hem elke seconde van elke dag die ik nog met hem had beter leerde kennen. En heel misschien zou hij dan van gedachten veranderen en toch blijven.
Australische contemporary
Eén van de voordelen van in het recensieteam zitten van een uitgeverij is dat je al heel vroeg weet welke boeken er in de volgende releaseperiode zullen uitkomen. Ik was dus al vroeg op de hoogte van het feit dat Jen Minkman, opperhoofd van Dutch Venture Publishing, de Australische contemporary PUSH ME, PULL ME wilde uitgeven, onder de Nederlandse titel Duw me weg, houd me vast. Toegegeven: de blurb op Goodreads gaf al vrij veel weg en ik had al wel zo’n idee wat er met de mannelijke hoofdpersoon aan de hand zou zijn. Maar het klonk als een bijzonder verhaal waar ik enorm benieuwd naar was en dat ik dus ruim voor de verschijningsdatum besloot te lezen. Helaas was het toch niet zo goed als ik had gehoopt.
Mysterieuze muzikant
Ruby is zeventien en probeert na de zelfmoord van haar moeder, die ernstig depressief was, haar leven weer op te pakken. Dat leven bestaat er vooral uit dat ze voor haar babybroertje zorgt en dat ze haar best doet om te voorkomen dat haar vader in een zwart gat van drank valt. Dan ontmoet ze Byron, een mysterieuze muzikant tot wie ze zich meteen aangetrokken voelt, maar die een geheim met zich meedraagt. Een geheim dat verband houdt met het feit dat hij maar voor even in de stad is, en dat terwijl Ruby koste wat het kost wil voorkomen dat ze hem ook kwijtraakt. Het is echter de vraag of het niet al te laat is, en of Ruby zijn geheim wel aankan terwijl ze ook probeert om erachter te komen wie haar moeder nu eigenlijk was.
Soms doen we dingen die goed zijn voor de mensen van wie we houden, maar soms moeten we ook beslissen om te doen wat goed is voor onszelf.
Too much
Duw me weg, houd me vast is zo’n boek waarvan ik niet zo goed weet wat ik er nou precies van moet vinden. Ik heb het nog maar een paar dagen geleden uitgelezen en toch herinner ik me er nu al nog maar weinig van en weet ik niet meer precies hoe bepaalde dingen nou zaten. Ik had het gevoel dat het verhaal op zoveel poten stond dat het nauwelijks overeind bleef, dat er veel te veel interessante invalshoeken waren waardoor niets echt de aandacht kreeg die het verdiende. En nu nog steeds heb ik het gevoel dat ik eigenlijk geen idee heb wat Garden me nu precies wilde meegeven met dit verhaal. Want interessant was het zeker, maar het was ook te véél.
Sterk begin
Het begin vond ik mooi: Garden heeft de rouw en het emotionele proces waar Ruby doorheen gaat na de dood van haar moeder enorm goed neergezet en dat raakte me echt, evenals de flardjes die voorbij komen over de depressie en de manier waarop Ruby op zoek gaat naar wie haar moeder eigenlijk was. Jammer genoeg is dat één van de verhaallijnen die veel meer uitgewerkt had mogen worden. Het is namelijk intrigerend en vrij onconventioneel, net als de enigszins absurde setting van het Australische stadje, maar het krijgt geen ruimte om te gedijen en dat is jammer, want daardoor overtuigt het ook veel minder.
Als je van iemand hield, zouden ze je nooit helemaal verlaten.
Oppervlakkig
En al snel kreeg ik moeite met de schrijfstijl. Het leest vlot en het is steeds interessant, maar ik vond het niet echt heel goed geschreven. Garden geeft maar weinig introductie over de personages en de situatie waar ze in zitten, dus in de eerste helft was ik vooral bezig om dat een beetje uit te zoeken, en ook daarna kwam het niet echt van de grond. De romance met Byron is sexy en ook best romantisch – ik ben aardig gevoelig voor het mysterieuze muzikant-type – maar ik ergerde me aan a) hoe perfect hij in Ruby’s ogen was, b) hoe snel het tussen hen ging en c) hoe voorspelbaar het was wat zijn geheim was. Ik vond hém interessant, maar ik kwam maar bijster weinig over hem te weten.
Gemiste kansen
En daardoor waren er zoveel gemiste kansen! Ik wilde meer weten over Ruby’s moeder, over de buurman Derek en zijn verleden met de moeder, over Byron en zijn geschiedenis, over het rare sfeertje in het stadje, over Ruby’s beste vriend Martin en zijn vriendin Madeline… want ook deze Martin heeft een verhaallijn, maar die vond ik enorm frustrerend en ook echt geen steek houden omdat het maar zo beperkt was uitgewerkt. Het verhaal is echt niet saai, er was genoeg wat mijn aandacht vasthield, maar het waren te veel stukjes en per stukje kreeg ik te weinig naar mijn zin.
Einde
Uiteindelijk vond ik het eind wel mooi. Garden heeft ervoor gezorgd dat Byrons geheim uiteindelijk toch mooi is uitgewerkt en ook Ruby’s ontwikkeling is erg mooi: het eindigt op een romantische, volwassen manier en dat zorgt ervoor dat het mooi afgerond is. Het einde voert op die manier ook terug op het emotionele van het begin, maar het is jammer dat het middenstuk nogal achterblijft.
Conclusie
Duw me weg, houd me vast begint en eindigt sterk, maar daartussenin blijft het erg oppervlakkig. Garden heeft een vlotte, maar niet echt sterke schrijfstijl en het verhaal staat simpelweg op te veel poten terwijl geen enkele daarvan echt goed wordt uitgewerkt. Saai is het niet, maar er liggen een hoop gemiste kansen. Honderd extra bladzijden hadden waarschijnlijk al veel goed gemaakt. Jammer, maar helaas geen boek dat aan mijn verwachtingen voldeed of me bij zal blijven.
Titel: Duw me weg, houd me vast (Push me, Pull me)
Auteur: Vanessa Garden
Vertaald door: Olga Hoekstra
Uitgeverij: Dutch Venture Publishing
Verschenen: juli 2018
Aantal bladzijden: 280
Genre: young adult contemporary
Voor liefhebbers van: Ava Dellaira
ISBN: 9789492585226
Beschikbaar als: paperback
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Recensie geschreven voor Dutch Venture Publishing in ruil voor recensie-exemplaar.