Duizend Hoog – Katharine McGee

Het kabaal van lachende mensen en muziek werd minder op duizend hoog. Het feestje begon op zijn einde te lopen toen zelfs de luidruchtigste gasten uiteindelijk de liften in stommelden en naar hun appartementen beneden gingen. De ramen van vloer tot plafond leken vierkanten van fluweelachtige duisternis, hoewel in de verte de zon al langzaam opkwam, waardoor de skyline oker, lichtroze en zacht glinsterend goud kleurde. En toen sneed er abrupt een schreeuw door de stilte. Een meisje viel naar beneden, haar lichaam daalde steeds sneller in de koele ochtendschemering.

Hoe ik bij dit boek kwam

Ergens vorig jaar was ik nog geabonneerd op de Celebrate Books Box en daar zat een keer Duizend hoog in. Een boek dat erg positief ontvangen werd in de YA-sciencefictionwereld en dat een soort kruising tussen Gossip Girl en Pretty Little Liars werd genoemd. En tja, als groot fan van beide series (al heb ik het einde van PLL nog altijd niet gezien, oeps) werd ik daar wel enthousiast van. Ik bedoel, een lekker smulverhaal op zijn tijd kan ik altijd wel waarderen, zeker als dat zich afspeelt in een interessante setting die iets nieuws toevoegt. Toch werd het zo’n boek dat vervolgens een hele tijd in je kast blijft staan, tot ik het maar op mijn to read-lijst besloot te zetten. Want anders blijft het nóg langer staan en lees je het uiteindelijk niet meer. Helaas is Duizend hoog een boek dat ik eigenlijk prima níet had hoeven lezen.

Waar het over gaat

Welkom in de Toren. Een immens gebouw van duizend verdiepingen waar het leven van iedereen die ook maar iemand is, zich afspeelt. Een gebouw met appartementen, maar ook scholen, clubs, restaurants en winkels. Een wereld op zich: kom je buiten, dan waan je je afgesloten. Blijf je binnen, dan voel je je… opgesloten? Misschien. Voor Eris, Avery, Atlas, Leda en Cord is het leven altijd één grote luxe geweest: voor Watt en Rylin is dat nders. Want hoe lager je woont, hoe minder je ertoe doet – maar hoe hoger je woont, hoe gevaarlijker het leven lijkt te worden. En iedereen heeft zo zijn redenen om niet hoger – of lager – te willen komen.

Wat ik ervan vond

Het zou zomaar kunnen dat bovenstaande zelfgeschreven samenvatting je het gevoel geeft dat je nog steeds niet echt weet waar het boek nou over gaat. Nou, welkom bij de club. Alles wat ik je zou kunnen vertellen over het verhaal, zou als spoiler worden gezien omdat het pas na een paar honderd bladzijden gebeurt – of omdat het bij de weinige plotwendingen hoort die het boek rijk -of arm – is. Want eigenlijk, lieve mensen, sorry dat ik jullie moet teleurstellen – maar eigenlijk gebeurt er gewoon niets in Duizend hoog. Niets. Ik pijnig heel hard mijn hersens om iets te kunnen noemen wat er echt uit springt, maar er is gewoon niets.

Eén grote introductie

Het boek begint ontzettend spannend: een meisje valt – of springt, of wordt geduwd – van de duizendste verdieping van een imposant gebouw. Wie is ze? Wat is er gebeurd en waarom is dat gebeurd? Dat zijn de vragen waar je het liefst in hoofdstuk twee al een antwoord op zou willen, want McGee beschrijft dit in de proloog meteen heel spannend. Maar wat volgt, is niets meer of minder dan een ellenlange introductie van de personages. Tuurlijk is dat nodig, want je moet toch weten wie wie is en hoe het wereldje van de Toren eruitziet. Maar het tempo ligt zó traag, er zijn zó veel perspectieven en er gebeurt zó weinig dat er totaal geen leestrigger is, de personages amper uit elkaar te houden zijn en de spanning er algauw he-le-maal uit is.

Geen lol aan

Enorm frustrerend, want je wilt niets liever dan weten wat er gebeurd is… maar je krijgt gewoon helemaal niks. En in plaats van dat McGee dit snel bekend maakt en vervolgens terugwerkt en zo spanning opbouwt, wat een betere compositie geweest zou zijn, kom je er pas op het eind achter. En dan is de lol er echt allang vanaf. Sterker nog: ergens halverwege boeide het me eigenlijk al niet eens meer wie er nou was gesprongen of gevallen of geduwd of whatever. Want Duizend hoog is een boek dat moet draaien op de personages, maar die personages zijn ont-zet-tend oppervlakkig en echt totaal niet leuk. At all.

Drama’s

Wie dit boek met Gossip Girl vergelijkt, heeft het bij het rechte eind – alleen heeft Gossip Girl serieus nog meer diepgang in de personages en plotten zitten. McGee beschrijft namelijk echt alleen maar de persoonlijke drama’s van de mensen in de Toren. Het is allemaal heel erg voorspelbaar en cliché en bij alles denk ik ‘’ja je hebt het er zelf naar gemaakt’’ en geen enkele keer komt er iets van een dieper gevoel bij kijken. Er wordt alleen maar zielig gedaan want ‘’ooohhh nu ben ik arm’’ en ‘’oooohhh hij wil me niet’’ en ‘’wij kunnen nooit samen zijn’’ en ‘’ik haat haar echt waar’’ en ‘’het leven is stom.’’ Tuurlijk, het is wel juicy. Bijna een soort realityshow, en als tv-serie zou het verhaal het heel goed doen vanwege de vele love to hate-personages en de paar underdogs. Maar verder… ugh.

Wereldje

Ik heb een paar keer op het punt gestaan het boek weg te leggen, maar uiteindelijk heb ik het toch uitgelezen – en met ruim 450 bladzijden is dat heel wat. Deels komt dat doordat het wel lekker weg las en juicy is, maar deels ook doordat het wereldje van de personages me wel aansprak. Niet zozeer de Toren, want die vind ik maar karig beschreven en erg lastig voor te stellen. Maar er zijn andere dingen: hoe gewoon het is om je genetisch te laten modificeren bijvoorbeeld, en de kwanten (soort robots) die ook een ding zijn. Er was iets intrigerends aan de setting, mar uiteindelijk kom je daar ook maar heel weinig over te weten.

Conclusie

Duizend hoog was het niet voor mij. De personages zijn stuk voor stuk irritant en/of oppervlakkig, de setting komt nauwelijks echt tot leven en er is geen echte leestrigger. Het boek is fijn om te lezen als je van schandalige intriges en escapades houdt en oké, echt een slecht boek is het niet. Maar echt goed kun je het niet noemen, al heeft McGee zeker een dappere poging gewaagd. Misschien had ze iets minder personages en iets minder bladzijden moeten gebruiken en wat meer lagen moeten toevoegen. Nu is het namelijk een boek dat ik waarschijnlijk heel snel weer vergeet. Deel twee is al uit, maar gaat er waarschijnlijk niet in komen bij mij – al staat-ie wel op Kobo Plus, dus misschien dat ik ‘m daar nog ga lezen. Gewoon vanwege die intriges en schandalen.

Titel: Duizend hoog (The Thousandth Floor)
Auteur: Katharine McGee
Serie: The Thousandth Floor #1
Vertaald door: Karin Pijl
Uitgeverij: Moon
Verschenen: november 2016
Aantal bladzijden: 432
Genre: young adult sciencefiction
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
ISBN: 9789048827589
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |