Vivian Daar stond ze dan. In haar eentje. In Murviel-lès-Montpellier. Niemand die haar hier kende. Niemand die haar belachelijk kon maken. Zou het waar zijn wat er werd beweerd? Leerde je jezelf beter kennen door alleen te reizen? Zou ze dan over een paar maanden eindelijk weten wat ze met haar leven wilde?
Zoektocht terug
Vorig jaar werd ik door feelgoodauteur Marina Folkers benaderd voor een blogtour rond haar tweede boek Zoektocht terug: ik stemde toe, las het boek, werd er verliefd op en schreef met veel plezier een brief aan de hoofdpersoon. Mijn enthousiasme werd dan ook al snel weer opgerakeld toen ik opnieuw door haar werd gevraagd, dit keer voor haar bij uitgeverij Zomer & Keuning verschenen Onder de sterren van Montpellier. En ook nu weer was ik meteen benieuwd: feelgoodromance in pittoresk Zuid-Frankrijk? Graag! Jammer genoeg bleef ik na het lezen behoorlijk teleurgesteld achter: ik hoopte op een boek dat Zoektocht terug kon evenaren, maar dat werd het helaas niet.
Ze had er helemaal niet over nagedacht. Ze had zich gewoon een beetje laten meesleuren in dit… avontuur. Ze was uit haar comfortzone gestapt door naar Frankrijk te gaan en haar gevoel was op hol geslagen. In elk geval was ze nu weer met beide voeten op de aarde teruggekomen. Niemand was gewond. Ze was er op tijd bij.
Vlucht naar de zon
Na een nogal onfortuinlijke ontwikkeling op haar toch al weinig bevredigende werk besluit Cleo in een vlaag van impulsieve spontaniteit het roer om te gooien: ze verlaat Nederland en betrekt voor een poos een huis in het Zuid-Franse Montpellier om dat op te knappen voor de bewoners. Cleo heeft eigenlijk haar hele leven gedaan wat anderen van haar verwachtten, zonder ruimte te laten voor haar eigen dromen en passies, maar daar, in de zon en de stilte, begint haar hart weer sneller te kloppen en durft ze langzaamaan weer na te denken over wat ze eigenlijk zelf zou willen. Haar knappe, maar hoogst mysterieuze Franse buurman Luc, die er zo zijn eigen worstelingen en dilemma’s op na houdt, helpt daar misschien ook wel bij… maar staat een romance onder de Franse zon voor hen wel in de sterren geschreven? Of werpt hun verleden een te grote schaduw over hun toekomst samen?
Dromerig maar platonisch
Onder de sterren van Montpellier is een feelgoodroman die eigenlijk ook precies dat biedt: feelgoodelementen. Een dromerige Zuid-Franse setting met een vleugje idylle en een portie stadssfeer en fijne romantiek om bij te zuchten en te zwijmelen – een tikkeltje té romantisch, maar daar doen we het ook voor – dat zijn eigenlijk de belangrijkste ingrediënten van het boek. Prima op zich, maar ik had stiekem toch wel op meer gehoopt: ik miste de emotionele diepgang die in Zoektocht terug zo sterk was. Zeker, Onder de sterren van Montpellier las lekker weg… maar het bleef allemaal heel platonisch en er was ook genoeg aan het boek dat die flow van lekker lezen juist verstoorde.
Ze voelde zich bijna gewichtloos, alsof ze langzaam loskwam van alles wat haar altijd gevangen had gehouden. Dit was geluk. Zo’n intens moment delen met iemand van wie je… hield. Zorgeloos zijn. Veilig zijn. Hoe was het mogelijk dat je je zo kon voelen bij iemand die je nog maar kort kende?
Simplistisch en sentimenteel
In het begin was mijn nieuwsgierigheid eigenlijk meteen geprikkeld: de proloog was heel interessant en goed geschreven en ik wilde heel graag meer weten over het tipje van de sluier dat daarin werd opgelicht. Maar na die proloog viel het vervolg tegen: ik vond het in de eerste paar hoofdstukken vooral erg traag, mede door de vele nutteloos lijkende passages met simplistisch gekeuvel. Op andere momenten was er juist weer te veel overdreven sentimentele wijsheid en was ik een beetje met mijn ogen aan het rollen… ik had er niet echt iets mee.
‘Je hebt mij leren kennen, zonder de ruis. Denk je dat mijn beroep verandert wie ik ben? Ik hou nog steeds van Montpellier. Ik geniet van een biertje op een terras met interessant gezelschap. Ik vind het heerlijk om me te verliezen in de sterren. Woorden zijn nog steeds bijzonder voor mij. Ik bloei op in jouw aanwezigheid. Ik wil nog steeds jouw draken verslaan. Als jij me aankijkt, smelt ik, iedere keer opnieuw. Ik ben nog steeds bang voor clowns en maak me druk over wat mensen van mij denken. Ik ben nog steeds bang voor afwijzing. En ik hou nog steeds van jou.’
Toch wel fijn
Tot het langzaamaan beter werd: ik vond het boeiend om het mysterie rond Luc vaste vormen te zien aannemen en na te denken over de puzzelstukjes en de gaten, en op zeker moment las het echt wel fijn weg door het betoverende sfeertje en door de chemie tussen Cleo en Luc: ik vond het mooi dat er echt iets tussen hen opbloeide en dat gaf het verhaal wat meer gevoel. De soepele perspectiefwisselingen tussen beide hoofdpersonen hielpen ook mee: daardoor kreeg het verhaal iets intiems en werd ik er wat meer door meegesleept dan in het begin het geval was.
Hij bood haar zijn hart, maar ze wenste dat hij dat niet had gedaan. Ze wist zich er geen raad mee. Ook al beweerde hij dat hij niet was veranderd, voor haar was alles anders geworden.
Minderwaardigheidscomplex
Maar hoewel ik de aan terrein winnende romantiek heel fijn vond en ook wel geboeid was door Cleo’s pogingen om wat dichterbij zichzelf te komen, heb ik me tijdens het lezen behoorlijk geërgerd aan haar minderwaardigheidscomplex: ik snap dat het bij haar karakter hoort en in zekere zin is het ook wel goed uitgewerkt, maar het ging zo ver door dat ik het echt irritant begon te vinden. Tegelijkertijd kom je ook wel wat meer te weten over haar voorgeschiedenis én over wat er met Luc speelt, en daardoor wordt het verhaal ook weer wat completer en gelaagder en dat vond ik mooi – maar het bleef voor mijn gevoel allemaal heel oppervlakkig en statisch en dat was echt mijn ding niet. Ik had graag meer gewild.
Eigenlijk wilde ze nu huilen. Ze voelde zich inderdaad compleet verloren in deze chaos die haar leven was geworden. Ze knipperde met haar ogen en draaide zich van Luc af om haar aandacht te richten op de Londense skyline bij nacht. Vanaf hier kon ze de London Eye langzaam zien draaien. Door de tranen leken alle lichtjes nog meer te schitteren dan normaal. Automatisch gingen haar gedachten terug naar het moment dat Luc haar de lichtjes van de kust en Montpellier in de verte had gewezen. Wat had ze zich gelukkig gevoeld, op de erg, in zijn armen. Wat was dat nu ver weg.
Conclusie
Onder de sterren van Montpellier is dromerig, romantisch en boeiend: allemaal ingrediënten die ervoor zorgen dat het fijn leest. Maar de schrijfstijl springt soms van de simplistische hak op de te sentimentele tak en het minderwaardigheidscomplex van de vrouwelijke hoofdpersoon is een beetje een doorn in het oog. Het is zeker een fijne feelgoodroman, maar het dromerige en romantische blijft erg platonisch en het mist absoluut de emotionele diepgang en ijzersterke innerlijke monologen die Zoektocht terug tot een parel maakten. Jammer, maar helaas.
Titel: Onder de sterren van Montpellier
Auteur: Marina Folkers | bekend van: Zoektocht terug
Uitgeverij: Zomer & Keuning
Verschenen: november 2018
Aantal bladzijden: 272
Genre: feelgood
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
Voor liefhebbers van: Jackie van Laren
Recensie-exemplaar: ja
ISBN: 9789401913638
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
