Doing better than I ever was

‘’Nobody’s heard from me from months… I’m doing better than I ever was. Dit stukje uit het nummer Call It What You Want van Taylor Swift sinds ergens vorig jaar mijn absolute motto geworden. Nu, na een paar maanden radiostilte op mijn blog, is het nog extra van toepassing… maar het is vooral dat ene zinnetje. Het gaat gewoon beter dan ooit met mij: mijn leven is rijker en mooier en fijner dan ooit en qua gezondheid is het nog nooit zo sterk en stabiel geweest en daar ben ik zo intens dankbaar voor. Maar in de laatste maand, toen ik voor het eerst in lange tijd de vraag hoe het met me gaat moest beantwoorden met ‘’niet zo goed eigenlijk’’ heeft dat zinnetje ook nog een andere betekenis voor me gekregen. Ik zat in een behoorlijke dip wat mijn gezondheid betreft, en daaronder zat een gevoel van ‘’het gaat nu even niet zo goed, maar toch gaat het nog steeds beter dan ooit’’ en tegelijkertijd heb ik best geworsteld met het feit dat het eigenlijk slechter ging dan het in lange tijd is gegaan.

De maand oktober was absoluut geen goede maand voor mij: ik werd verkouden, kreeg vervolgens griep en kwam daar de hele verdere maand niet meer uit: elke keer krabbelde ik op om weer dubbel zo hard onderuit te gaan. Ik was ontzettend moe, had constant nare pijnklachten en alles – oververmoeidheid, stress, overprikkeld, overvraagd, het weer, een virus – alles kwam er denk ik even tegelijkertijd uit, waardoor mijn lichaam keihard op de rem trapte en ik een paar weken op bed heb gelegen. Ik heb zelfs mijn studiebegeleiders gemaild dat het even niet ging, en eigenlijk heb ik vooral spelletjes gespeeld, The Good Place gekeken, met het poezenbeest geknuffeld en een beetje op Tumblr rondgehangen.

En dat was lastig: niet alleen heb ik heel snel het gevoel dat ik wel weer aan het werk kan (moet!) ook vind ik dit soort periodes altijd heel eng: is het ‘’gewoon’’ oververmoeidheid of is mijn lichaam echt raar aan het doen? Heb ik zelf te veel gedaan, te veel gewild, of is dit buiten mijn macht om gebeurd (en eigenlijk is dat enger)? Hoe lang gaat het duren? Moet ik aan de bel trekken bij de arts en zal die er dan wel wat mee kunnen? Komt het weer terug? De laatste keer dat ik dit had – ook echt precies dit – was zo’n vier jaar geleden, en ook toen was het een soort samenspel van overbelasting en echt lichamelijke klachten. En ik vind het heel dubbel: aan de ene kant weet ik dat dit er nu eenmaal bij hoort als je chronisch ziek bent, dat er momenten kunnen zijn dat het gewoon niet goed gaat en dat je daar doorheen moet, maar het brengt ook onwijs veel onzekerheid met zich mee, helemaal als het een hele tijd goed is gegaan.

Doing better than I ever was betekent voor mij ook een soort eigen versie van gezond, een eigen versie van normaal, een ‘’gezond’’ waar ik op kan functioneren zoals ik dat graag wil, een versie van gezond waarbij ik mezelf en mijn rustbehoefte en mijn selfcare in acht kan nemen en toch kan doen wat ik graag wil doen, waar ik blij van word, waar ik van in een flow kom, waar ik energie van krijg. Een eigen versie van gezond die het mogelijk maakt dat het beter gaat dan ooit. En het feit dat dat kan, dat mijn versie van gezond heel rijk en fijn en mooi is en dat het me met die versie van gezond eigenlijk aan niets ontbreekt, daar word ik oprecht heel gelukkig van.

En ik vind het dan zó lastig als het instort, als het zonder reden slechter gaat… want ik heb toch zo mijn best gedaan om voldoende rust te nemen, en ik ben toch helemaal niet zo gestrest geweest? Maar ik denk dat dat gewoon een stukje menselijkheid is bij het chronisch ziek zijn: ik wil zo graag meer dan mijn lichaam aankan, en als het goed gaat vergeet ik misschien wel eens dat mijn versie van gezond ook maar een versie van gezond is en dat ik mezelf niet mag vergeten. En tegelijkertijd weet ik dat ik ook gewoon een heel ingewikkeld lichaam heb dat af en toe ontspoort, zonder dat ik daar iets aan kan doen. En dat is helemaal niet leuk. En helemaal niet makkelijk. Maar het is wel mijn realiteit.

Inmiddels gaat het gelukkig weer beter: ik heb weer energie, kan weer aan mijn scriptie werken zonder een hoofd vol mist, k kon naar een karaokefeestje en hield mijn hart vast, maar de volgende dag lag ik niet als een ziek vogeltje opgekruld in bed. Ik kon naar de Efteling zonder dat ik de volgende dag te moe was om mijn bed uit te willen komen. Ik kan weer mijn dingetjes doen, ik kan weer laat gaan slapen zonder me overdag een zombie te voelen. Maar het is met ups en downs, die vaak heel onzeker zijn: ik kan weinig hebben qua energie en zomaar opeens zit er weer een dag tussen dat ik me beroerd voel of pijn heb, of de prijs moet betalen voor het feit dat ik de dag ervoor te hard gewerkt heb.

En dat is wel weer even een realitycheck: het herinnert me eraan dat ik mezelf niet moet vergeten. Dat ik, hoe graag ik ook leuke dingen wil doen, ook af en toe moet kiezen voor een rustig avondje thuis, al is het maar om een rustpunt te hebben in een drukke week. Dat ik rustdagen mag nemen als ik die nodig heb, dat ik mijn productiviteit niet in aantal uren moet meten, maar in het gevóel van hard werken en vorderingen maken. Dat ik de enige ben die zulke hoge verwachtingen heeft en dat ik juist omringd ben door mensen die weten hoe het zit en dat bovendien ook begrijpen. Dat ik de enige ben die ervoor kan zorgen dat ik mezelf niet voorbij loop en daardoor instort – en dat het soms toch gebeurt, omdat dat nu eenmaal gebeurt als je chronisch ziek bent.

Voorlopig ben ik gewoon heel blij dat ik langzaamaan weer kan zeggen dat het beter gaat, dat mijn lichaam weer heeft bewezen hoe sterk het is, hoe sterk we samen zijn, door zelf weer overeind te krabbelen. En ik denk dat dat ook een stukje doing better than I ever was is: van die momenten dat je beseft dat het weer oprecht goed gaat, of dat het weer goed begint te komen, na een dieptepunt, dat je beseft, dat een mindere of zelfs ronduit slechte periode altijd weer voorbij gaat. Want echt, de dagen dat ik me gewoon goed voel en mijn gang kan gaan zijn me zo ontzettend veel waard, en ik ben gewoon heel dankbaar dat ik altijd weer daarnaartoe terug kan keren, dat die dagen er altijd weer zijn, ook als het misschien niet in de vorm van een streak is. Ik ben gewoon blij met de dagen dat ik me goed voel en mijn ding kan doen, blij met de momenten dat ik me op een mindere dag toch oké voel, blij met wat ik kán doen, ook als het even niet zo goed gaat.

En misschien is het ook een kwestie van leren en groeien, van bijstellen wat mijn versie van gezond, mijn doing better than I ever was, betekent. Want chronisch ziek zijn is een fulltimebaan – voor jezelf zorgen en de balans proberen te vinden met de dingen die je wilt doen – maar bijna ook een soort fulltimestudie: hoe ouder ik word en hoe meer ik groei en verander, hoe meer ik merk dat mijn ziekte zich ook ontwikkelt en hoe meer ik erachter kom dat ik daar steeds een beetje anders mee moet leren omgaan.

En in dit geval betekent dat dat het beter gaat dan ooit, maar dat er ook dan nog steeds dalen kunnen zijn waar ik in terecht kan komen als ik te hard van de heuvel af rij of als er vanuit het niets een windvlaag opsteekt. En dat is oké. Want net zoals ik in een mindere periode nog steeds chronisch gelukkig ben met alles wat ik ben en doe (zelfs al kan ik het allemaal niet even zijn of doen), zo gaat het in de essentie ook op een dieptepunt, als het misschien niet goed gaat, of misschien slechter dan het in lange tijd is gegaan, wel nog steeds beter dan ooit, omdat een mindere periode me niet kan afpakken hoe gelukkig en tevreden ik gewoon ben met hoe goed alles – ook buiten mijn gezondheid om – gaat. En dat is me zo ontzettend veel waard.