Bron beeld: Unsplash

Ik weet nooit zo goed wat het is, maar ik hou van de eerste dag van een nieuwe maand: het voelt altijd een beetje als een frisse start, als een mogelijkheid om opnieuw te beginnen en een nieuwe kans aan te grijpen. Dat is ook precies de reden dat ik besloot om vanaf 1 juni de draad van mijn blog weer op te pakken! Het is een aantal weken stil gebleven hier, en dat komt doordat het gewoon even niet echt goed ging. Wat er aan de hand was en hoe het nu gaat, lees je in deze post!

Oververmoeid

Ik vind het altijd best lastig om aan te geven waar het fout gaat als mijn lijf tegen mij in opstand komt: waarschijnlijk is het een kwestie van teveel hooi op mijn vork te hebben genomen. Iets waar ik nogal een handje van heb, en dat was ook de afgelopen weken zo: ik was ontzettend veel bezig met school en wilde daarnaast ook nog eens 1000 andere dingen doen (want: ik vind zoveel leuk!) terwijl mijn lijf heel hard aan het proberen was om me te vertellen: nee, ho, stop, dit gaat niet goed. En ik ben zo eigenwijs om dat pas door te hebben op het moment dat het dus niet meer gaat: dat is wat er gebeurde. Ik voelde me zo ontzettend uitgeput dat ik een paar dagen lang – gelukkig waren het dagen dat ik niet naar school hoefde o.i.d.) alleen maar op bed wilde liggen en dat dan ook gedaan heb. Het zijn van die momenten waarop ik mezelf gewoon keihard voorbijloop.

Dat is best wel heel erg frustrerend. Vooral omdat ik ook wel weet hoe het komt: het is deels een soort angst om niets te doen te hebben of me te vervelen en voor het overgrote deel is het angst om niet alles eruit te halen wat erin zit. Dat is altijd mijn uitgangspunt geweest en daarom vind ik ok zoveel dingen leuk en wil ik zo graag zoveel dingen doen: ik leg de lat hoog voor mezelf omdat ik het gewoon graag wil, omdat ik wil genieten en de dingen wil doen die me blij maken. Maar soms is het gewoon teveel. En als ik dan ook nog eens heel veel met school en stage bezig ben én heel veel aan het nadenken ben over het moe zijn en wat ik allemaal wel en niet doe, tja… uitputting.

Nieuwe doelen

Laatst was ik bij de decaan en toen ik hem vertelde over dat ik steeds zo vreselijk moe ben, kwam hij met het idee om mijn activiteiten in dagdelen te verdelen. Dus per dag een aantal uurtjes activiteit (ongeveer 3 á 4 uur) en voor de rest leuke dingen en rust, om mijn energiepeil weer te kunnen herstellen. Het klonk me als muziek in de oren, omdat ik voorheen eigenlijk per dag keek hoe ik me voelde en hoeveel ik kon doen, maar het werkt natuurlijk veel beter om met een vast ritme te werken waarvan je weet dat je het aankunt. Ik vind het nog erg lastig om het te volgen – zeker omdat mijn tijdinzicht niet altijd even goed is en als ik met een taak begin, wil ik die ook afronden, ook al is het dagdeel al om – maar ik merk wel dat mijn lijf het heerlijk vindt als ik ergens halverwege de middag op bed ga liggen en daar de rest van de dag niet meer uitkom.

Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat ik weer even wat kalmer aan moet doen: ik hoef echt niet superveel te doen, want alles wat ik doe is al veel en dat zijn allemaal leuke dingen die ik ook vooral leuk wil houden. Ik hoef niet elke keer op stage een super-uitgebreide of originele les te geven: ik mag ze ook best gewoon lekker laten werken. En ik hoef al helemaal niet heel strikt bij te blijven met alle deadlines voor school: het is niet voor niets dat ik versoepeling van de studielast heb gekregen. Ik weet dat ik ook enorm kan genieten van de hele simpele dingen, zoals lekker met een boek op bed hangen of een middagje series kijken, en dat dat gewoon goed is voor mijn lijf. En ik weet ook dat dingen als bloggen en schrijven en dergelijke me heel erg happy kunnen maken en ook ontspannend kunnen werken, maar dan moet ik het niet forceren.

Dus wat ga ik doen? Vanaf vandaag ga ik proberen om weer terug te gaan naar de basis van mijn gelukkig-zijn: ik wil gewoon de dingen doen die me blij maken en vooral wat goed voelt voor mijn lijf én voor mijn hoofd. Is niet zo makkelijk, zeker niet omdat ik soms echt nog wel onzeker ben of een beetje een vol hoofd heb, maar ik denk dat het wel goed gaat komen. Ik ga lekker genieten van mijn studie en mijn stage en me verder niet te druk maken om hoe hoog de lat moet liggen: ik ga dingen doen die me gelukkig maken gewoon omdat ik er gelukkig van word. Ik ga weer bloggen, omdat ik weet dat dat goed voor me is en omdat ik daar onwijs van geniet. En ik ga rustig aan doen. Doen wat goed voelt. Terug naar de basis, terug naar hoe ik me voelde vóór ik onzeker begon te worden en heel veel begon na te denken over alles. Zal vast niet meteen lukken, maar het lukt wel. Gewoon omdat ik dat graag wil, en omdat ik het kan. En omdat ik heb geaccepteerd dat het er een beetje bij hoort: ik ben misschien wel volwassen aan het worden en daar horen onzekerheden en twijfelmomenten en hoge latten nu eenmaal bij, en het hoort er ook bij dat ik mezelf soms enigszins kwijtraak. Maar de momenten waarop ik mezelf dan weer leer kennen en terugvind zijn des te fijner. Dat wordt mijn doel voor komende maand: terug naar de basis, terug naar wat mijn lijf écht nodig heeft en naar wat ik écht wil! En daar gewoon gelukkig mee zijn.