Hoe dikker hoe beter, is heel lang mijn filosofie geweest op het gebied van boeken. Niets zo fijn dan heel lang en diep in een boek verdwalen, want ohhh wat vrees je die dag dat dat mooie boek uit zal zijn. Het feit dat ik ook nooit heel snel heb gelezen, draagt eraan bij dat het gewoon superfijn is om lekker lang over een boek te doen. Maar nu ik wat jaartjes verder ben, veel – of eigenlijk alleen maar – voor mijn blog lees en ook het gevoel heb dat ik op een wat hoger niveau lees, ben ik daar toch een beetje van teruggekomen. Is dikker wel per se beter?
Toen ik nog jonger was, deinsde ik absoluut niet terug voor boeken van meer dan 400 of zelfs 500 bladzijden. Ik vond het helemaal geen probleem om die boeken op te pakken en evenmin om er lang over te doen: het gebeurde soms wel eens dat ik twee maanden of langer met een boek bezig was. Naast het lezen had ik ook nog andere bezigheden natuurlijk: ik ging naar school, keek graag televisie, speelde spelletjes – en vooruit, ik ging flink wat vroeger slapen dan nu het geval is. Dikke boeken las ik net zo graag als dunnetjes, of eigenlijk zelfs liever.
Inmiddels is dat wel een tikkeltje anders. Ik lees meer, omdat mijn passie voor het lezen is gegroeid en is uitgebreid met een passie voor het schrijven over lezen. Het is een soort beroepspassie geworden vanwege de link met mijn studie en latere carrière en het bloggen over boeken is een vast tijdverdrijf geworden. Ik ben me meer gaan verdiepen in het hoe en waarom van lezen en recenseren en ik ben er ook veel bewuster mee bezig. Daar komt het misschien ook wel door dat ik nu veel meer kijk naar het aantal bladzijden.
Het is echt niet zo dat ik dikke boeken mijd: absoluut niet, want verdwalen in een lekker dik boek vind ik nog steeds super. Maar mijn definitie van een ‘’dik boek’’ is wel veranderd: de meeste boeken die ik momenteel lees hebben eigenlijk niet meer dan 300 bladzijden dus alles boven dat aantal vind ik best wel dik, terwijl ik 300 bladzijden eerst echt niet dik vond, eerder 450 à 500. Maar doordat mijn leesbeleving intensiever is geworden, ben ik ook veel bewuster bezig met hoe lang ik over een boek doe en hoe lang ik er gevoelsmatig over doe. Dat verschilt per boek: soms lees ik een bladzijde in een minuut, soms doe ik er vijf minuten over, al naar gelang de schrijfstijl. Soms heb ik een boek van 250 pagina’s in twee dagen uit, soms doe ik er een week over. Het één is niet beter dan het ander, maar het verschil is wel aanwezig.
Boeken die dik zijn, of het nou gaat om drie- of vijfhonderd bladzijden, intimideren. Dat is een bekend probleem, en het is normaal dat je zo denkt: je vraagt je voorafgaand aan het lezen af of het leuk zal zijn, of je er vlot doorheen zult gaan, of het leuk zal blijven, of je moeite zult hebben het weg te leggen, enzovoorts. Is een boek dik, dan ben je al snel bang dat het langdradig zal zijn, teveel uitgemolken, dat het op zeker moment saai of simpelweg niet leuk meer zal zijn, dat je je erdoorheen moet slepen. Nu heb ik dat eigenlijk niet eens zo heel erg, omdat ik met mezelf een vaste afspraak heb dat ik na 50 bladzijden mag stoppen als ik het dan echt niks vind (en het is een boek dat ik buiten deadlines van school of werk lees).
Wat intimideert mij dan wel? Tijd. Ik zei het al, met het ene boek lees ik snel en met het andere langzaam, maar hoe dikker het boek, hoe langer ik er over het algemeen over doe. Soms is dat helemaal geen probleem, want er zijn ook zat boeken waarbij het gewoon fijn is om er lekker lang over te doen omdat je niet wilt dat het uit is, maar… ik ben eigenlijk echt zo’n lezer die tijdens het lezen van een boek stiekem al bezig is met het volgende boek, en het boek daarna en daarna. Of ik ben bezig met de datum waarop ik de recensie online wil hebben, met wat ik in de recensie wil zeggen, met de vervolgdelen die ik wil kopen enzovoorts. Natuurlijk geniet ik ook wel van het lezen, maar een groot deel van het leesplezier beleef ik ook gewoon achteraf, door erover te schrijven en na te denken.
Daarom lees ik ook meestal twee boeken tegelijk, zodat ik het min of meer kan compenseren: een boek waar ik lang over doe gecombineerd met een boek dat ik snel uit heb en dus snel kan recenseren. En tja, zo werkt het eigenlijk best fijn. Ik lees graag, maar ik lees ook graag boeken uit: soms binnen een mum van tijd, soms na een lang en gelukkig leesproces. Zo heeft elke lezer wel een voorkeur, vermoed ik.
Lees jij het liefst dunne of dikke boeken?
Het maakt mij niet uit of een boek dik of dun is. Ik lees heel veel boeken tussen de 300 en 400 pagina’s, en die vind ik niet zo dik. Zolang ik maar een boek kan lezen. 🙂
Ik word echt niet geïntimideerd door dikke boeken, ik vind boeken juist al snel te dun! Twee boeken tegelijk lezen vind ik lastig, want dan kom ik minder snel in het verhaal…
Heel erg herkenbaar! Dikke boeken schrikken mij vaak wel af. Ik heb juist de afspraak met mezelf dat ik een boek uit móét lezen, ook al vind ik het niks. Ik hoop dan dat het boek me uiteindelijk toch weet te verrassen, maar als dat niet gebeurt, kan het wel lang duren voordat ik zo’n dik boek uit heb. Daarnaast mag ik van mezelf ook maar een boek tegelijk lezen (geen idee waarom), dus misschien moet ik wat milder voor mezelf worden, haha. Ik ben inderdaad ook in mijn achterhoofd al een beetje bezig met de recensie, en daardoor lukt het me dan wel om door zo’n dik (saai) boek heen te worstelen. Leuk artikel! 🙂
Ik hou zelf niet echt rekening met het aantal pagina’s. Als de achterflap van een boek me aanspreekt of ik ben fan van een bepaalde auteur dan ga ik die boeken sowieso willen lezen. Gisteren was ik alvast wat aan het uitrekenen voor een toekomstige blogpost en blijkbaar las ik dit jaar een boek van iets meer als 1000 pagina’s. Dat was dan meteen ook het dikste boek van dit jaar.
[…] één weekje ga ik die natuurlijk niet uit kunnen lezen. Dunne boeken dus. Toevallig schreef Vivian een stuk over dunne en dikke boeken, en ik vond hem wel […]
Ik combineer ook graag dikkere en dunnere boeken, al kijk ik vooral waar ik op dat moment zin in heb om te lezen. Dat kunnen ook twee dikke of twee dunne boeken zijn.