Vivian 
Driehonderdnegenenvijftig dagen. Zo lang heb ik hierop gewacht. Zoveel dagen heb ik afgeteld. Het is driehonderdnegenvijftig dagen geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. Gucci krabt aan mijn been als ik tegen mijn koffer geleund, op van de spanning, door het raam van de woonkamer naar buiten kijk. Het is bijna zes uur ’s ochtends, en buiten is de zon net op. Ik zag hem twintig minuten geleden in het donker opkomen, en het viel me op hoe mooi de laan is en hoe het zonlicht op de auto’s langs de kant van de weg valt. Dean kan ieder moment voorrijden.
Hoe ik bij dit boek kwam
De DIMILY-trilogie van de superjonge schrijfster Estelle Maskame veroverde vorig jaar na Amerika en de rest van Europa ook Nederland: talloze lezers zijn fan van het hartverscheurende én hartverwarmende verhaal van Eden en Tyler en inmiddels is het slotstuk ook verschenen. Maar – ironisch als je weet hoe overdonderd ik was door deel één – het duurde even voordat ik me aan het tweede boek durfde te wagen. Want tja… zou het wel net zo goed zijn? Minder goed? Beter? Zou DIMILY niet het schoolvoorbeeld zijn van de ‘’ijzersterk deel 1, slappe vervolgdelen’’-formule, vanwege de toch énigszins oppervlakkige setting en plot? Het antwoord: nee. Absoluut niet.
Waar het over gaat
Twee jaar nadat Eden en Tyler elkaar voor het laatst hebben gezien, bereidt Eden zich voor op haar bezoek aan New York: ze zal eindelijk Tyler weer zien en een tijdje bij hem logeren voordat ze naar de universiteit gaat. Eden is vastbesloten uit te zoeken of er nog iets is tussen hen, maar verkeert ook in tweestrijd: nog altijd weet niemand van haar gevoelens voor haar stiefbroer en haar vriendje Dean – toevallig ook nog eens Tylers beste vriend – al helemaal niet. Eenmaal in New York komt ze erachter dat ook Tylers leven veranderd is… maar hoe zit het met zijn gevoelens?
Wat ik ervan vond
Ik weet werkelijk niet hoe Estelle geleerd heeft om te schrijven zoals ze doet, maar mán… wat heeft zij talent. En wel een ontzettend bijzonder talent dat echt niet zomaar elke auteur heeft: ze is namelijk in staat om je hart eruit te rukken, het onder haar voeten te vertrappelen en het vervolgens heel voorzichtig en zachtaardig weer in elkaar te zetten en aan je terug te geven. Ze breekt met haar verhaal je hart in duizend stukjes, maar lijmt het ook weer in elkaar én ze zorgt ervoor dat je een stukje van datzelfde hart verpandt aan Tyler en Eden. Want mensenlief, wat is Estelle een kei in het neerzetten van een hartverscheurend heftig verhaal. Ik kan het niet anders zeggen.
Begin niet zo goed
Ik zal eerlijk toegeven: in het begin worstelde ik echt met het boek en of ik het nou wel of niet leuk vond: het viel me behoorlijk tegen na de verbluffende kracht en kwaliteit van het eerste boek. Ik vond Estelles schrijfstijl ineens veel oppervlakkiger en houteriger en ik ergerde me bont en blauw aan Eden. Ik heb echt een paar keer overwogen het boek weg te leggen vanwege haar jaloerse en krengerige gedrag, haar koppigheid en de veel te voorspelbare en clichématige drama’s die voorbij kwamen. Want echt… ik had meer verwacht.
BAM
En dan ineens… BAM. Ik zou niet kunnen aanwijzen wanneer het gebeurt, maar ineens wordt de diepere laag van het verhaal duidelijk en die is zó goed. Ineens merk je dat je helemaal verslingerd bent geraakt aan het boek, dat je niet kunt stoppen met lezen – en als je niet leest, kun je niet stoppen met aan het boek en de personages denken. Het is alsof de oppervlakkige façade wegvalt waardoor je ziet hoe knap Estelle het verhaal neerzet. Hoe heftig en intens het eigenlijk is, hoe realistisch en gevoelig en emotioneel. Eden is ineens niet meer irritant en vervelend, maar juist een heel complex personage dat zich zo gedraagt omdat ze ontzettend kwetsbaar en onzeker is, en ook Tylers karakter krijgt steeds meer diepgang omdat je ineens heel veel dingen over hem te weten komt die voortborduren op de rode draad van deel één.
Relatie
In dit boek staat de relatie van Eden en Tyler centraal, en het lijkt in het begin alsof deze zich niet echt ontwikkeld – alsof ze het vooral van omgevingsdrama’s moeten hebben om in een nieuw stadium te komen. Maar hun verhaal zit vol met kleine momenten, subtiele passages, gesprekjes, grapjes, openbaringen, metaforen en worstelingen en dat alles zorgt ervoor dat er echt iets ontstaat, dat ze iets opbouwen en dat er enorm veel kracht zit in wat ze samen hebben, enorm veel betekenis. Ook dat is Estelles kracht: ze bouwt eerst aan de fundering van het verhaal en de personages en dan volgt er een twist waardoor alles ineens explodeert en keihard binnenkomt.
Einde
Pas op het einde wordt het verhaal van Tyler en Eden wat groter en krijgt het een nieuwe dimensie doordat de dynamiek tussen de personages meer waarde krijgt: ook dat verdient een compliment. Daarnaast bewijst Estelle met het einde ook weer hoe goed ze is in het neerzetten van hartverscheurend heftige verhalen: het einde is heel erg diepgaand en perfect logisch, maar ook het allerlaatste wat je wilt. En daarmee flikt ze het ‘m: een ijzersterk verhaal dat voortborduurt op de kracht van deel één en een meer dan solide basis legt voor deel drie. Ik hou mijn hart nu al vast.
Conclusie
Het is misschien jammer dat Estelle Maskame wat tijd nodig heeft om het verhaal goed op te bouwen en aan kracht te laten winnen, maar dat vergeef je haar gemakkelijk: de plot raakt je, de personages en hun onderlinge band zijn fantastisch uitgewerkt en het is een echt goed verhaal. Nu maar hopen dat alles in het slotstuk écht op zijn pootjes terecht komt.
Titel: Did I mention I need you?
Auteur: Estelle Maskame
Serie: DIMILY #2
Vertaald door: Jasper Mutsaers
Uitgeverij: Moon
Verschenen: oktober 2016
Aantal bladzijden: 336
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
ISBN: 9789048834778
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
Oh man, dat einde… Ik ben blij dat ik bijna verder kan lezen! 😀
Ik ben het volledig met Vivian eens! Ik ben gestart met het eerste boek en dat heb ik in een zeer korte tijd uitgelezen. Ik was dus zeer benieuwd naar het tweede boek maar dit stelde mij teleur in het begin.
Eden was opeens niet meer het lieve meisje van het eerste boek en ik vond het door de schrijfstijl van Estelle heel moeilijk om me op het verhaal te blijven concentreren. Soms duurde het een paar dagen voordat ik nog een hoofdstukje las.
Maar na een paar hoofdstukken veranderde mijn mening. Ik merkte aan mezelf dat ik het steeds lastiger had om te stoppen met lezen, want wauw, het verhaal is zo meeslepend en het lijkt alsof je zelf in het verhaal zit.
Wanneer Tyler en Eden over hun gevoelens gepraat hebben, werden alle voorgaande hoofdstukken duidelijk. Tyler hield afstand omdat hij nog steeds helemaal gek is op Eden. Terwijl zij net toenadering zocht. Uiteindelijk vonden ze een manier om goed met elkaar overweg te kunnen zonder al te veel spanningen. Ik ben echt super jaloers op de band dat ze met elkaar hebben. Ze zijn er altijd voor elkaar en hebben het beste met elkaar voor.
Op de daken in New York beleefden ze de meest romantische momenten ooit. Maar wanneer er mensen rondom hen waren, bleven ze gewoon stiefbroer en stiefzus.
Ik kon me totaal niet vinden in het verhaal van Eden omdat ik zelf geen stiefbroer of stiefzus heb. Ondanks het verschil tussen mijn levensstijl en die van Eden en Tyler vond ik het verhaal fantastisch en heel meeslepend.
Ik vond het wel super erg voor het vriendje van Eden dat ze hem zo kon bedriegen met Tyler, ik zou het zelf nooit kunnen. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde reageren als de vriendinnen van Eden, die helemaal tegen de relatie zijn maar toch hun vriendin steunen. Aan sommige gebeurtenissen merkte ik wel dat het een boek was en niet het echte leven. Soms reageerde Eden op een manier dat in het echt bijna onmogelijk zou zijn.
Ik was echt benieuwd naar hoe het verhaal zou aflopen. Over het einde ga ik niet te veel vertellen, enkel dat ik het nooit had verwacht. Het einde was zeer kwetsend dus ik ben echt benieuwd naar hoe het verhaal zal verder gaan in het laatste boek. Ik heb het boek “Did I mention I miss you” al gekocht maar ik ben er nog niet aan begonnen. Ik heb wel een aantal dingen geleerd uit het boek, zoals het feit dat je nooit mag opgeven en dat je altijd moet doen wat je graag doet.
Mijn conclusie: het tweede boek “Did I mention I need you” van de dimily-reeks is zeker een aandrader als je het eerste boek “Did I mention I love you” al gelezen hebt. Stiekem wacht ik op een verfilming van de drie boeken.
Estelle is zeker een goede auteur! Hoe ze haar hartverscheurende verhaal zo goed kan overbrengen met fragiele woorden, bewijst dit.