Vivian 
Het water is koud, maar toch weerhoudt me dat er niet van om erin te lopen, ook al is het maar tot mijn enkels. Ik heb mijn Converses in mijn hand, de veters om mijn vingers gedraaid, en de wind wakkert aan, zoals altijd. Het is te donker om veel op zee te kunnen zien, maar om me heen hoor ik de branding van de oceaangolven, en ik vergeet bijna dat ik niet alleen ben. Er is ook het geluid van vuurwerk en van pratende en lachende mensen, die feestvieren en uitgelaten zijn. Ik vergeet bijna, heel even maar, dat het Onafhankelijkheidsdag is.
Hoe ik bij dit boek kwam
Ik moet het toegeven: deel drie van de fenomenaal genoemde trilogie over geliefden en stiefbroer en –zus Tyler en Eden heeft een hele tijd in mijn kast gestaan zonder dat ik me geroepen voelde om het te gaan lezen. Deels omdat ik na deel twee niet meteen de behoefte voelde om verder te lezen, maar deels ook een beetje uit angst: na de emotionele shocks van het eerste en het tweede boek was ik bang wat de ontknoping met mijn gevoelens zou doen en of het allemaal wel goed zou komen. Maar ja, het moet er dan toch een keer van komen, en om eerlijk te zijn verwachtte ik wel een behoorlijk explosieve finale en een – hopelijk – eind goed, al goed-verhaal. Helaas werd ik een beetje teleurgesteld.
Waar het over gaat
Het is een jaar geleden dat Edens stiefbroer en grote liefde Tyler haar plotseling verliet, net toen ze dacht dat ze samen voor de pieken en dalen in hun relatie zouden gaan. Eden is inmiddels gaan studeren en heeft haar uiterste best gedaan om Tyler los te laten, maar zonder veel succes, en ook haar zelfvertrouwen en de band met haar familie is er weinig op vooruitgegaan. En dan staat Tyler ineens weer voor haar neus… klaar om tekst en uitleg te geven en de draad weer op te pakken – maar dan heeft hij buiten Edens gevoel gerekend. Eden moet beslissen of ze wat er tussen hen is nog een kans wil geven, ook al moet ze dan opnieuw risico’s nemen.
Wat ik ervan vond
Estelle Maskame is, zoveel is mij na het lezen van deze trilogie wel duidelijk, een ster in het schrijven van series. Net zoals bij de overgang tussen de eerste twee boeken sluit dit slot weer naadloos aan op het vorige boek: het is alsof je in één ruk doorleest en voor mij voelde het alsof er helemaal geen pauze was tussen de twee boeken. Het is meteen weer duidelijk wie ook alweer wie was en hoe alle vorken in hun stelen zaten, en de schrijfstijl is meteen vanaf de eerste bladzijde weer intens en meeslepend, zoals ik van haar gewend was. Weer in het verhaal komen is dus absoluut geen probleem, en dat maakte me des te nieuwsgieriger naar hoe alles zich in dit boek zou gaan ontwikkelen.
Rustiger
Het grote verschil tussen DIMIMY en haar twee voorgangers is echter de toon en pace van het verhaal: in de eerste twee boeken was de plot vervuld van dramatische wendingen en verwikkelingen en was het vooral spanning en sensatie wat de klok sloeg: in dit deel lijkt het alsof Maskame wat gas terug heeft genomen. Misschien komt het doordat ze zelf ook ouder was toen ze het schreef, maar haar stijl is nu stukken volwassener en dat zie je ook terug in Edens perspectief: ik vind het erg mooi hoe kwetsbaar Edens gedachten en gevoelens zijn beschreven, hoe ze eigenlijk beschadigd is en daarin berust, en hoe datzelfde voor Tyler geldt wanneer hij weer ten tonele verschijnt. Daarnaast zit er veel minder vaart in deze plot: het is rustiger, trager, het duurt langer voor er iets gebeurt en het kabbelt meer voort, waardoor er minder pit en leestrigger is.
Impact
En dat is eigenlijk helemaal niet erg, want het zorgt ervoor dat de daadwerkelijke plot meer tot zijn recht kan komen. De kracht van dit boek en haar volwassen karakter is namelijk dat Maskame nu veel meer de diepte in duikt. Ze beschrijft op een hele sterke en doordringende manier welke impact Tyler en Edens relatie eigenlijk heeft gehad op hun omgeving: hoe de band tussen Eden en haar vader is veranderd, hoe Tylers broers eronder zijn, hoe Edens vrienden het hebben opgenomen en hoe Tylers moeder Ella ineens alles bij elkaar moet zien te houden: het is een nog niet eerder belichte kant van het verhaal en dat is heel boeiend. Datzelfde geldt voor de manier waarop Edens relatie met haar moeder en haar vroegere band met haar vader meer aandacht krijgen: ineens zijn er veel nieuwe en interessante invalshoeken die het verhaal veel lading en diepte geven.
Voorspelbaar
Toch heeft het merendeel van de plot me voor mijn gevoel een beetje in de kou laten staan, en dat valt me tegen na Maskames eerdere tactieken met betrekking tot plot en personages. Toegegeven: als hopeloze romantica en Tyler/Eden-shipper vond ik het prachtig hoe beladen hun gevoelens voor elkaar nog blijken te zijn en hoe hun band weer aan kracht wint. En ja: het is mooi beschreven hoe ze met alles in het reine proberen te komen. Maar het grootste deel is vooral heel erg voorspelbaar en eerlijk gezegd ook een beetje slapjes. Ik heb me geen enkele keer verbaasd, kon zo de gaten uit Tylers leven van het afgelopen jaar invullen en uitkienen welke keuzes Eden zou gaan maken onder invloed van Tyler.
Eendimensionaal
En waar bleef nou die emotionele spanning die deel één en twee zo knallend maakte? Het kwam gewoon niet. Geen diepgaand drama, geen spectaculaire wendingen… alle problemen en struggles en risico’s werden gewoon heel simpel weggewuifd en afgezoend (letterlijk) en dat vond ik echt teleurstellend. Alsof de schrijfster zich er een beetje gemakkelijk van afmaakte omdat ze geen zin of tijd had om voor een sterke en spannende ontknoping te zorgen. Ik hoopte zo op meer will they/won’t they-momenten, en zo sterk en volwassen en kwetsbaar als Eden was in het begin, zo oppervlakkig en halsoverkop verliefd was ze opeens weer tegen het eind. Je ziet gewoon al van mijlenver aankomen hoe het gaat aflopen, en dat vind ik zo jammer. Het maakt het verhaal ontzettend eendimensionaal en het einde zwak en teleurstellend, terwijl Maskame echt beter kan.
Conclusie
Dit slot van de DIMILY-trilogie is helaas allesbehalve fenomenaal: het begint heel sterk door de volwassenheid en kwetsbaarheid die doorklinken in de schrijfstijl en de diepgang die Maskame creëert door een nieuwe kant van het verhaal te laten zien, maar het gros van de plot is jammer genoeg dunnetjes en oppervlakkig: voor de conflicten die de eerste twee boeken zo sterk maakten, wordt nauwelijks een bevredigende afronding gepresenteerd en het is allemaal wel erg gemakkelijk opgelost. Romantisch en perfect voor liefhebbers van happy endings, dat zeker, maar het stelt toch teleur.
Titel: Did I mention I miss you?
Serie: DIMILY #3
Auteur: Estelle Maskame | bekend van: Did I mention I love you? & Did I mention I need you?
Vertaald door: Jasper Mutsaers
Uitgeverij: Moon
Aantal bladzijden: 320
Verschenen: maart 2017
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback, ebook (Kobo Plus)
ISBN: 9789048834792
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
