De wereld achter het water - Jen Minkman

De wereld is eindeloos. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel ruimte er is – hoe ver het water rondom ons eiland zich uitstrekt. Ergens in mijn achterhoofd dacht ik misschien altijd wel dat er rond Tresco een tweede Muur liep die ons binnenhield, die het water indamde, zodat we niet allemaal over de rand heen zouden stromen en in het diepe zouden storten. Maar die muur is er niet. We varen, en varen, dag en nacht, en er is geen grens die ons tegenhoudt. Noch is er een diepte waarin we verdwijnen. Er is alleen de horizon, die steeds dichterbij komt en toch niet verandert. En ’s nachts zijn er heldere, flonkerende sterren, die ondanks de voortschrijdende reis van de Onderzoeker nooit lijken te verschuiven.

Eerste indruk

Ik ben eerder dit jaar best wel hard geweest over Het boek van voorheen: ik vond het een beetje te gekunsteld en de Star Wars-verhaallijn vond ik eigenlijk gewoon helemaal niks. Hoe meer ik het liet bezinken, hoe meer ik daar eigenlijk van ben teruggekomen. Dat is ook deel van de reden waarom ik zo benieuwd was naar dit vervolg: Jen had al aangegeven dat het Star Wars-gedeelte hier niet echt in zou zitten en ik wilde wel heel graag weten hoe ze de verhaallijn had uitgediept. Want tja, het idee van Het boek van voorheen vond ik echt heel mooi, alleen de uitwerking wat minder… gelukkig was dat bij dit boek totaal anders!

Waar het over gaat

Na hun vertrek van hun eiland Treso komen Leia en Walt aan op het vasteland, waar ze verschillende plekken bezoeken om een idee te krijgen van hoe de wereld buiten hun thuis eruit ziet. Ze ontmoeten mensen die in een heel ander soort Boek geloven, maar die ook nog steeds de gevolgen ondervinden van de oorlogsziekte waar zoveel mensen aan dood zijn gegaan. Er zijn nog veel geheimen en Leia en Walt komen er al snel achter dat ze die beter kunnen ontrafelen als ze veilig willen blijven. Intussen sluit Walts vriendin Alisa op Treso vriendschap met Ben, de jongere broer van Leia’s voormalige leider Sol, en ook dat heeft aardig wat voeten in de aarde…

Wat ik ervan vond

Ik val lekker met de deur in huis: De wereld achter het water is beter én mooier dan Het boek van voorheen. Ik weet niet of Jen aan haar schrijfstijl heeft gewerkt of dat het gewoon komt door de ontwikkeling van het verhaal, maar ik vond dit deel veel sterker geschreven en het verhaal veel boeiender en beter uitgewerkt dan in het vorige boek. De personages zijn minder kinderlijk en meer kickass én meer diepgaand. Een minpunt is wel dat het vrij traag is en net een beetje de emotionele diepgang mist om écht indruk te maken, maar alsnog is het echt een goed boek.

Geen terugblik

Wat ik wel jammer vind, is dat het vrij lastig is om weer in de flow te komen van het verhaal: er is niet echt een terugblik op de gebeurtenissen uit het vorige boek. Veel dingen wist ik niet meer en dan zijn er plots wel heel veel personages en ontwikkelingen die weer meespelen. Het personage Alisa bijvoorbeeld: haar herinnerde ik me echt helemaal niet meer. Toch is het wel op zo’n manier geschreven dat er gaandeweg steeds meer terugkomt: van die ‘’oh ja zo zat het’’-momenten waardoor je het weer wat beter snapt. Daardoor besefte ik ook hoe complex het verhaal eigenlijk is, en ik vind het knap dat Jen erin is geslaagd het overzichtelijk en helder te houden.

Sprookjesachtig en hedendaags

Ik vind het lastig om uit te leggen wat de schrijfstijl zo mooi maakt: er is iets wat je het beste zou kunnen omschrijven als compelling, meeslepend, intrigerend: de wereld die Jen creëert, heeft iets mythisch, iets sprookjesachtigs. Het is mysterieus en feeëriek en de schrijfstijl past daar perfect bij. Tegelijkertijd is het bijna als een historisch verhaal, als een geschiedenisboek: de geloofsconflicten zijn zo levendig, zo authentiek en zo diepgaand dat het heel hedendaags is: het speelt ook in onze wereld en in onze tijd. Dat is volgens mij echt de kracht van dit boek.

Nieuwe diepgang

Ondanks dat het verhaal soms wat traag of juist van de hak op de tak is, vind ik dit een heel sterk tweede deel. Ik heb echt genoten van de verhaallijn over het vasteland en hoe anders die wereld is, maar ook van de nieuwe diepgang in de thema’s uit het vorige boek. Alles rondom het geloof dat mensen hebben, hoe dat verdraaid en gemanipuleerd kan worden, de steun die ze eruit kunnen halen, hoe het de balans tussen geluk en ellende en goed en kwaad bepaalt, vind ik machtig interessant. Er zitten hele krachtige, echt diepgaande scènes in waarin de betekenis van het geloof centraal staat en ik vind het echt mooi hoe de personages daar meer over ontdekken en zo zelf ook groeien. Chapeau voor Jen dat ze dat zo diepgaand heeft kunnen schrijven.

Had meer kunnen zijn

Toch is er één ding wat ik echt jammer vind aan deze boeken: dat ze zo kort zijn. Het verhaal heeft echt potentie en Jens schrijfstijl is met dit boek echt verbeterd, en het had eigenlijk nog zoveel meer kunnen zijn. Een groter verhaal, met meer aandacht voor die o zo mooie thematiek – want nu gaat alles best wel snel. Meer aandacht voor de personages, want die zitten echt goed in elkaar maar het is jammer dat je ze niet zo goed leert kennen. Meer informatie over de geschiedenis van de wereld, want dat is soms nog verwarrend. En meer diepgang in de wendingen en gebeurtenissen, want er zit veel vaart in en dat is fijn, maar het had zoveel meer kunnen zijn! Nu is het eigenlijk nog te ‘’klein’’ om echt indruk te maken en dat is jammer.

Conclusie

De wereld achter het water is mooier, beter en diepgaander dan Het boek van voorheen: de thema’s staan weer als een huis, de verhaallijn is prikkelend en de personages zijn lekker divers en interessant. Jammer genoeg liggen er nog veel kansen voor uitdieping die niet gegrepen zijn… misschien in een derde deel nog?

Titel: De wereld achter het water
Auteur: Jen Minkman
Serie: Het Boek van Voorheen #2
Uitgeverij: Storm Publishers
Verschenen: november 2016
Aantal bladzijden: 236
Beschikbaar als: paperback
Genre: young adult dystopisch
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |