De volgende stap: wat heeft de toekomst voor mij in petto?

Bron beeld

Er zijn momenten, veel momenten zelfs, dat ik mezelf nog helemaal niet als een volwassene beschouw. Momenten waarop ik het liefst aan mijn ouders vraag om iets te doen of me ergens mee te helpen, momenten dat ik nog vooral reageer vanuit het kind zijn. En dat is ook helemaal niet erg: ik begin juist steeds meer te beseffen dat mijn twenties dé periode zijn voor lekker genieten van het jong zijn, dingen uitzoeken en uitproberen en gewoon leven, precies zoals in de liedjes 22 en New Romantics van Taylor Swift. Het is zelfs psychologisch bewezen dat de echte volwassenheid pas rond je vijfentwintigste intreedt, dus ik heb nog een aantal jaartjes te gaan. Toch merk ik wel dat ik steeds meer mijn levensfase begin te delen met andere mensen om me heen, bloggers bijvoorbeeld. Maar bij hen, en ook bij mensen in mijn eigen familie en kennissenkring, zie ik ook dat zij al volop bezig zijn met de volgende stap. En dan rijst bij mij de vraag… wanneer zou ik die volgende stap gaan zetten?

Ik heb het al vaker gezegd: ik ben helemaal niet zo bezig met het huisje, boompje, beestje-plaatje. Natuurlijk hoop ik dat ik iemand vind op wie ik stapelverliefd kan worden en met wie ik op zeker moment de rest van mijn leven kan delen. Maar zelfs al zou het fysiek gezien kunnen, ik kies er bewust voor om geen kinderen te willen: ik hecht veel meer waarde aan het kunnen doen van mijn eigen dingen en, zo stel ik me voor, tegen die tijd aan het genieten van het samenzijn met de significant other to-be. En ook wat die geliefde betreft zie ik wel hoe het loopt: alles op zijn tijd, het komt vanzelf wel. Als de tijd rijp is. Ik ben groot fan van de quote don’t worry if you’re single: God is looking at you right now and saying: ‘’I’m saving this girl for someone special.’’ Hoewel ik natuurlijk hoop dat die special person ook weer niet zó lang op zich laat wachten.

Wat me echter niet ontgaat, is dat veel mensen van mijn eigen leeftijd en in mijn eigen omgeving wél bezig zijn met die dingen. Veel van mijn medestudenten hebben een vaste relatie en wonen ook met die persoon samen. Iemand met wie ik colleges van het tweede jaar volg, heeft op haar vijfentwintigste al een dochter van een jaar of vier en ik merk ook dat de docenten van wie we les hebben, steeds vaker maar nét wat ouder zijn dan wijzelf. En het gaat verder: steeds meer bloggers die ik al graag volg, zetten ook ‘’de volgende stap.’’ Zo is Dina bijvoorbeeld in verwachting en gaan Femke en Emily na lang wachten eindelijk samenwonen. Dat zijn bloggers die ik nog niet superlang volg, maar die qua leeftijd vrij dicht bij mijn eenentwintig jaar zitten en die aan een heel nieuw hoofdstuk van hun leven beginnen. Ook op bijvoorbeeld het gebied van een carrière.

Tegelijkertijd gaat mijn zus over iets meer dan een half jaar trouwen en zijn zij en haar vriend vrij bewust bezig met hun kinderwens. Mijn nicht heeft een half jaar geleden haar eerste kindje gekregen en daar zijn we nu twee keer bij op visite geweest: een keer toen hij net een week oud was en afgelopen weekend de tweede keer. Zoals ik op Instagram al vol trots liet zien mocht ik uitgebreid met hem knuffelen en vroeg mijn nicht mij om hem zijn flesje te geven. Ik kan je vertellen dat dat echt wel wat met me deed: niet alleen loop ik dan natuurlijk over van liefde voor dat kleine hummeltje, ook kriebelt er heel diep van binnen toch een ik wil dat ook-gevoel. Noem het een biologische klok, noem het iets wat iedereen wel een beetje heeft bij het knuffelen met zo’n kleintje, maar het was er wel.

Allemaal mensen die aan het volgende hoofdstuk van hun leven beginnen dus, en dat roept bij mij wel een vraag op. Niet zozeer over trouwen of kinderen of samenwonen, maar over de volgende stap in mijn leven. Ik ben natuurlijk nog hartstikke jong, maar dat weerhoudt me er niet van om erover na te denken. Ik hoop over vijf jaar afgestudeerd te zijn, misschien ook een universitaire master in mijn zak te hebben. Ik hoop mijn droombaan te hebben als parttime docent Nederlands in het voortgezet speciaal onderwijs en de rest van mijn tijd te kunnen besteden aan een in meer of mindere mate succesvolle blog en aan het schrijven van historische romans. Ik hoop op zeker moment te trouwen, jazeker, met iemand die er niet voor terugdeinst ook veel zorg voor mij op zich te nemen. Ik hoop zelfstandig te kunnen wonen, mijn eigen zaakjes te kunnen regelen. Misschien zelfs wel te kunnen reizen, niet geheel zelfstandig maar misschien wel voor een deel. Ik hoop ook carrière te kunnen maken als onderwijsinnovator, als ambulant begeleider en misschien wel als lerarenopleider. Ik hoop naam voor mezelf te maken als auteur van young adults, als ik eenmaal een aantal historische romans op mijn naam heb staan. Ik hoop in het gezelschap te kunnen verkeren van een lieve hulphond en een vier- of vijftal katten.

Toch, en dat is ook een beetje het gevoel dat ik heb bij al die mensen die de volgende stap zetten, voelt het voor mij deels als een sprookje. Iets dat nog heel ver weg is, als een eiland in de mist. Iets waarvan ik niet weet of ik het wel ga krijgen, of het wel gaat lukken. Dat heb ik mij gerealiseerd door de column over angst die ik gisteren voor Hoezo Anders schreef: wat als het allemaal heel anders loopt? Wat als mijn gezondheid verslechtert, wat als het niet blijkt te lukken om te doen wat ik zo graag wil doen? Wat als het werken in het onderwijs te zwaar blijkt te zijn? Wat als ik mijn studie niet eens kan afmaken, wat als alleen wonen niet lukt, wat als werken op geen enkele manier lukt, wat als ik volledig aan bed gekluisterd raak? Wat als? Wat als die toekomst waar die volgende stappen naar leiden, er niet is?

Het klinkt allemaal waarschijnlijk heel zwaar, maar het betekent voor mij niets anders dan dat ik echt in het nu leef. Ik krijg tegenwoordig van steeds meer mensen de vraag of ik ooit op mezelf wil gaan wonen en zo ja, wanneer dan, maar de waarheid is dat ik voorlopig nog bij mijn ouders woon en dat ik het voorlopig ook niet anders zou willen. Ik krijg soms de vraag of ik al weet wat ik precies wil gaan doen na mijn afstuderen en hoe ik dat ga aanpakken, maar het enige echte antwoord is dat ik geen idee heb hoe het daadwerkelijk gaat lopen. Praten over een eigen woning, over een baan, over een partner, voelt allemaal zo onwerkelijk. Ik ben er zo ontzettend niet mee bezig, het is er niet echt. Nog niet. Het is een droom, een wens, een ideaal, een doel, maar geen feit. Voor nu wil ik het leven leiden dat me zo gelukkig maakt: ik wil studeren, want dat gaat onwijs goed, ik wil lesgeven en daar heel veel over leren, want dat voelt zo onwijs goed. Ik wil gewoon mijn leven leiden en zien waar dat me brengt.

Voorlopig studeer ik nog. Voorlopig is elke periode die ik met goede cijfers en feedback afrond, een nieuw hoofdstuk. Voorlopig is elke les die ik over mijzelf en mijn capaciteiten leer, een nieuw hoofdstuk. Voorlopig is elke nieuwe vriendschap die ik opbouw een nieuw hoofdstuk, voorlopig is elk kindje dat er in mijn omgeving geboren wordt, een nieuw hoofdstuk. Maar vooral: voorlopig is elke dag dat ik kan doen wat goed voelt en waar ik blij van word, een nieuw hoofdstuk. En de rest gaat vanzelf: het komt zoals het komt.

Ben jij veel bezig met de volgende stap in je leven?