Vivian 
Joni’s eerste gedachte was dat zij niet de geschikte persoon was om hem te vinden. Iemand anders had dat moeten doen. Deb, misschien. Of Trina. Deb was altijd recht voor z’n raap. Die had het meteen ter sprake gebracht. Geen geheimen, geen innerlijke monologen waarin ze overwoog wat ze moest doen, geen paniek, geen zelfkwelling, en al helemaal geen empathie. ‘Wat is dit in godsnaam?’ zou ze op hoge toon aan de groep hebben gevraagd, terwijl ze de brief waarschijnlijk in de lucht zou steken als een wapen.
Hoe ik bij dit boek kwam
Feelgoodromans: ik hou ervan. Ze zijn romantisch, ze lezen fijn weg en ze zijn vaak heerlijk voor tussendoor. Toen ik De vijfde brief als leesexemplaar in de brievenbus aantrof, duurde het dan ook niet lang voor ik erin begon: het verhaal trok me wel, en ik was twee dikke dystopische pillen aan het lezen dus een extra boek voor de luchtige toon was wel welkom. Eigenlijk verwachtte ik niet zo veel, of misschien wist ik niet wat precies te verwachten, maar ik werd aangenaam verrast!
Waar het over gaat
Deb, Eden, Joni en Trina zijn al vriendinnen sinds de brugklas, maar na hun middelbare schooltijd zijn ze elkaar steeds meer uit het oog verloren. Joni weet dat dat komt doordat zij de enige is die geen kinderen heeft gekregen, maar is vastbesloten om de banden weer aan te halen. Tijdens hun jaarlijkse weekendtrip met zijn vieren wordt het idee geopperd om anonieme brieven te schrijven waarin ze elk een geheim verklappen. Er wordt gespeculeerd en gediscussieerd, er wordt openhartig gepraat en het lijkt te werken. Maar dan vindt Joni nóg een anonieme brief, waar een wel heel gevaarlijk geheim in wordt opgebiecht… dat hun vriendschap voorgoed zou kunnen verwoesten.
Wat ik ervan vond
Na de eerste paar hoofdstukken van De vijfde brief dacht ik al: oké, dit is precies wat ik even wilde: een fijn boek voor tussendoor, lekker luchtig niet nadenken-materiaal, maar ook niet meer dan dat. Maar dan had ik buiten het vernuftige schrijversbrein van Nicola Moriarty gerekend, want ineens nam het verhaal een vlúcht en werd het interessanter dan ik had kunnen voorzien. Want het boek leest zeker heel vlot door en fijn weg en is heel eenvoudig weer op te pakken als je even niet hebt gelezen, maar ik stond versteld van hoe gelaagd het verhaal bleek te zijn.
Suspense
In een quote over het boek las ik dat het verhaal een vleug suspense bevat, en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. Of eigenlijk: wel meer dan alleen maar een vleug. Moriarty heeft duidelijk echt goed nagedacht over hoe ze het boek wilde opbouwen en uitkleden, want in het begin krijg je al te maken met prikkelende, sappige citaten uit ‘’de brief’’ en cliffhangers aan het eind van de hoofdstukken. Er speelt eigenlijk een dubbele verhaallijn: je leest over wat er tijdens de trip is gebeurd, maar daarnaast vertelt Joni ook het heel verhaal aan een pastoor tijdens een biecht en ook dat zorgt voor de nodige spanning. Maar de kern van de suspense zit ‘m in de brieven: Moriarty daagt je uit om ook mee te denken over de briefschrijvers én over de vijfde brief. En wat is nou leuker dan een Desperate Housewives-achtige whodunnit?
Perspectief
Vooraf was ik bang dat de persoonlijkheden van de vier vrouwen in elkaar zouden overlopen en dat ik ze niet uit elkaar zou kunnen houden, maar ook daarin heeft Moriarty me verrast. Alle vier zijn ze namelijk enorm verschillend en hebben ze een toffe eigenheid, waardoor ik als lezer echt geïnteresseerd raakte in hun karakters, verledens en levens. Bovendien wisselt het perspectief op een aantal punten, soms heel subtiel, en dat gebeurt op zo’n authentieke en karakteristieke manier dat je het verhaal echt steeds met een andere bril op kunt lezen. En hoe verder je komt, hoe minder logisch en voorspelbaar het koppelen van de geheimen aan de vrouwen blijkt te zijn en dat zorgt voor zóveel diepgang in hun karakters, in de onderlinge vriendinnendynamiek en ook in hun relatie met bijvoorbeeld hun echtgenoten en andere bijfiguren.
Onthullingen
Maar laten we het eens over die geheimen hebben! Die onthúllingen! Moriarty zet je keer op keer op het verkeerde been, geeft steeds kleine hints die dan weer heel ergens anders toe blijken te leiden en slaagt erin om met de uiteindelijke twists en turns je mond open te laten zakken van verbazing. Want zoals het een goeie suspenseroman betaamt (en geloof me: De vijfde brief is bijna ronduit een thriller) zit het uiteindelijk allemaal totaal anders dan je dacht en is de ‘’dader’’ uiteindelijk heel verrassend, zeker haar motieven. En dat doet ‘t ‘m, want daardoor komen de onderliggende vragen boven borrelen. Hoe sterk kan een vriendschap eigenlijk écht zijn? Hoe ingrijpend en permanent zijn veranderingen? Hoe ver kan ‘’vergeven en vergeten’’ gaan? En wat is de prijs van vriend- en vijandschap?
Conclusie
Met De vijfde brief heeft Moriarty een verrassend goed boek geschreven waar liefhebbers van suspense en soapseries absoluut van zullen genieten. De onderhuidse spanningen en problemen van de personages zorgen voor veel gelaagdheid en de verrassende, vaak onbetrouwbare perspectiefwisselingen en plotwendingen maken het tot een vermakelijk, maar ook zeker goed opgebouwde roman. Heerlijk voor tussendoor, maar oppervlakkig is het zeker niet.
Titel: De vijfde brief (The Fifth Letter)
Auteur: Nicola Moriarty
Vertaald door: Anna Livestro
Uitgeverij: De Fontein
Verschenen: september 2017
Aantal bladzijden: 304
Genre: roman
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789026143298
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
