De stem van de zee – Mara Li

Ik ben in de zee geboren. In de nacht dat mama moest bevallen, rolden de golven als reuzen naar het strand en krijste mijn moeder als de meeuwen. Ze riep net zo lang om de zee tot mijn vader er gehoor aan gaf en haar zwoegende lichaam in zijn armen naar buiten droeg. Daar lag ze in een witte jurk op haar rug in de modder, haar benen wijd in de branding. De golven trokken me naar buiten. Voordat mijn vader me vast kon grijpen, had ik al kennis gemaakt met het zilte water.

Eerste indruk

Dit is typisch zo’n boek dat ik echt tien keer voorbij heb zien komen en waarvan ik dacht ‘’nah…’’ voordat ik besloot het gewoon eens te proberen. Dat besluit nam ik nadat ik zeker wist dat ik naar het YA Summer Festival (vandaag, yay!) zou gaan, waar Mara Li zou spreken én signeren. En ja, dan wil ik natuurlijk toch wel graag dat boek gelezen hebben! Bovendien leek het me toch stiekem best leuk, en boeiend, en mooi.

Waar het over gaat

Nimue woont met haar broertje en oma in Sint-Gwenhael, een krakkemikkig kustdorpje dat wordt geteisterd door giftige overstromingen. Vlak voor zo’n overstroming ontdekt Nimue een dagboek en een ketting van haar lang geleden verdwenen moeder, en het wordt haar steeds duidelijker dat er meer achter die verdwijning zat. Wanneer het noodlot toeslaat, vertrekt Nimue met haar broer Arthur uit het dorp en gaat op zoek naar de antwoorden van haar familiegeschiedenis – maar of ze die zal vinden is nog maar de vraag.

Wat ik ervan vond

Net als veel andere lezers, zo ontdekte ik na een Goodreads-zoektochtje, verwachtte ik dat dit boek over sirenes of andere zeewezens zou gaan, in ieder geval dat het iets mythologisch zou zijn. Dat het heel anders in elkaar bleek te zitten, vond ik niet eens zo erg, want zoiets gebeurt wel vaker. Maar pas nu ik het uit heb, besef ik hoe moeilijk ik het eigenlijk vind om te omschrijven waar het nou precies over gaat… en dat is jammer. Bijna alsof Li zelf ook niet goed wist hoe ze het verhaal vorm wilde geven, wat de focus moest zijn.

Om bij weg te dromen

Wat ik vooral positief vind aan het boek, is dat het iets verslavends heeft: door de eenvoudige, maar heel visuele schrijfstijl leest het erg vlot door en is het echt een boek om bij weg te dromen. De wereld die gecreëerd is, is sprookjesachtig en intrigerend, bijna alsof het uit zo’n fantasyverhaal over een magisch koninkrijk komt, en daardoor heb ik echt genoten van het lezen, omdat het gewoon zo fijn voelde om me in die wereld onder te dompelen.

Alles wat je moet weten

De dystopie die in het boek de setting vormt, is in tegenstelling tot sommige boeken goed uitgelegd: het is duidelijk dat een meteoriet het aardse leven min of meer heeft vergiftigd en vernietigd en dat daardoor het leven op sommige plekken flink is verarmd. Geen overbodige details of lange geschiedenissen, geen vragen: gewoon alles wat je moet weten om het verhaal te volgen én te kunnen interpreteren en dat vind ik wel heel fijn. Of het nu haar bedoeling is geweest of niet, Li laat veel aan de verbeelding over van de lezer en dat is zeker geslaagd.

Vraagtekens

Minder fijn is wel dat ik tijdens het lezen echt mijn vraagtekens zette bij sommige verhaalelementen. Ik vond het nogal een cliché dat een dagboek en een amulet de aanleiding zijn voor de hele reis en alle geheimen van de familiegeschiedenis gingen mij een beetje te ver. Veel zijweggetjes en extra verhaaltjes, met elk antwoord een nieuwe vraag en ik vond het lastig om alles aan elkaar te koppelen en te bepalen wat er nou wel en niet belangrijk is. Ook hier voelde het alsof de schrijfster het zelf gewoon even niet goed meer wist.

Meeslepend

Toch heb ik me niet verveeld met het boek en me er ook niet mateloos aan geërgerd. Ondanks de ingewikkeldheden leest het verhaal als een trein en sleepte het me flink mee: door de afwisseling in gebeurtenissen en setting en de vaart die Li er goed in weet te houden, vond ik het echt spannend en vind ik sommige dingen echt wel goed uitgewerkt. De bouwstenen zijn prima, maar het cement dat alles bij elkaar moet houden is niet helemaal zoals het moet zijn, jammer genoeg.

Conclusie

Mara Li is prima in staat een sprookjesachtige setting te creëren en een verhaal te schrijven dat je van het begin af aan meesleept, soms met ingehouden adem. Maar het verhaal had een stuk beter kunnen zijn met meer structuur, duidelijkheid en een afgebakende focus. Misschien dat het tweede deel meer tegemoet komt aan die behoefte dan dit debuut.

Titel: De stem van de zee
Auteur: Mara Li
Serie: Eiland in de mist #1
Uitgeverij: Storm Publishers
Verschenen: juni 2015
Aantal bladzijden: 308
Beschikbaar als: paperback, ebook
Genre: young adult dystopisch
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |