Vivian 
Ik hou erg van GTD – Getting Things Done. Serieus, ik ben dol op takenlijstjes en productiviteit en doelen stellen en alles, en daarom kan ik ook best gefrustreerd raken als er een dag voorbij gaat en ik niet echt veel heb gedaan (dat voelt dan zo, vaak heb ik echt wel veel gedaan). Nu ik een periode heb dat ik vaak moe ben en niet altijd puf heb om iets te doen, terwijl er toch zoveel is dat ik graag wil doen, word ik een beetje gek van mezelf: ik zou dan zo graag willen dat er pakweg 36 uur in een dag zouden zitten zodat ik aan alles toe zou komen wat ik zou willen doen. Maar omdat ik ook wel weet dat dat nu eenmaal niet gaat – en ook niet wenselijk is denk ik, want elke dag overal tijd voor hebben zou best saai worden – zoek ik als alternatief graag naar hét GTD-systeem. Je wilt niet weten hoeveel to do-apps ik al heb versleten of hoeveel systemen ik in mijn bullet journal heb staan. Maar nu heb ik het ontdekt. Het geheime recept voor succes en productiviteit, dames en heren, is… een kookwekker. Oftewel: een Pomodoro.
36 uur
Laten we eerst eens op een rijtje zetten wat ik allemaal zou doen als ik zesendertig uur in een dag had zitten. Twaalf uur daarvan slaap ik: dat lijkt me best een lekker ritueel, zo heb je altijd genoeg slaap en kun je dus uitgerust wakker worden. Dan blijven er nog vierentwintig uur over. Kun je nagaan: normaal moet je in die vierentwintig uur slapen, nu heb je vierentwintig uur om te leven. Klinkt cool, toch? Ik vind van wel. Vierentwintig uur om alles te doen wat ik moet en wil doen. Wat ik moet doen, is dus alles voor school en stage, en dat is – zeker nu, zo aan het einde van het jaar – vaak best veel. En alles wat ik wil doen… jemig, dat is gewoon heel veel. Ik wil zo verschrikkelijk veel boeken lezen, ik wil een reeks van historische romans (inclusief novelles) schrijven, ik wil een (online) tijdschrift beginnen voor startende docenten Nederlands en daar de artikelen voor schrijven, ik wil drie verschillende blogs onderhouden, ik wil series kijken, ik wil nieuwe talen leren, ik wil films kijken, ik wil naar buiten, ik wil lekker freubelen met notitieboekjes, ik wil blogs lezen, ik wil cursussen doen, ik wil me verdiepen in de diepere lagen van het onderwijs, ik wil spelletjes spelen… o mijn god, dat is echt wel heel erg veel. Maar goed dat het allemaal niet in één dag kan, want zelfs met twaalf uur slaap elke nacht zou ik uitgeput raken Volgens mij is het zelfs nog teveel om in een dag van vierentwintig uur allemaal te kunnen doen. Serieus. Ik bedoel, als je twee uur neemt voor alles… twee uur lezen, twee uur fictie schrijven, twee uur artikelen schrijven, twee uur bloggen PER BLOG, enzovoorts. Kom je uit op om en nabij 26 uur. En dan moet er nog tijd overblijven om tussendoor te rusten. Nee, dat gaat ‘m niet worden.
Goed, dat was leuk om even over na te denken. Maar we zitten nu eenmaal in een wereld waarin één dag vierentwintig uur duurt (blijkbaar heeft het heelal dat zo bepaald, stom heelal) en daar moeten we het mee doen. Ik heb periodes dat ik echt superproductief kan zijn in die vierentwintig uur (of eigenlijk maar een uur of elf, want ik slaap natuurlijk ook nog) echt onwijs veel kan doen en periodes dat het allemaal niet echt lukt. En dan zijn er ook nog de periodes, zoals nu, dat ik eigenlijk best wel wat energie heb maar wel tijd nodig heb om te werken, waardoor ik om half tien nog een blog aan het schrijven ben bijvoorbeeld (was gisteravond het geval). Vind ik op zich niet erg, maar… of eigenlijk vind ik het ook niet echt super, want ik heb ooit, volgens mij aan het begin van mijn studie, de afspraak met mezelf gemaakt dat ik gewoon tussen zeven en acht uur naar bed wil met een serie of een boek en that’s it for the day. Sowieso mag ik van mezelf na het avondeten echt niet meer aan de gang met school, tenzij het echt iets heel belangrijks is of nog een heel klein stukje dat af moet of zo. Bloggen is natuurlijk een ander verhaal, dat is voor de lol. Maar ook dat wil ik na een bepaald tijdstip gewoon niet meer doen. En neem van mij aan dat het gewoon niet echt een fijn gevoel is als je naar bed gaat met een stemmetje in je achterhoofd dat klaagt dat je (te) weinig gedaan hebt.
Pomodoro
Goed, jullie snappen het zo ongeveer wel denk ik. Punt is eigenlijk dat ik tot vandaag (ja echt serieus tot vandaag) een methode hanteerde die min of meer goed werkte, maar die niet echt bevredigend werkte. Ik ging gewoon aan de slag met wat ik moest doen en op het moment dat ik moe begon te worden, ging ik even iets anders doen. Behoorlijk wat pauzes dus, met als gevolg dat ik rustig een hele middag bezig was met één hoofdstuk samenvatten bijvoorbeeld. Gevolg: er blijft weinig tot geen tijd over voor andere dingen. Ik vind het belangrijk dat ik ook een groot deel van de dag nog heb om te bloggen of iets anders te doen wat ik leuk vind en ik wil bovendien graag op een bepaald punt gedurende de dag even gaan liggen, gewoon om even te lezen of met Duolingo te oefenen (ik leer Spaans, is zo leuk!) of om de krant te lezen. Even bijtanken. En daar kwam ik dus eigenlijk niet meer aan toe. Ik weet eerlijk gezegd niet eens meer hoe ik er precies op ben gekomen, maar gisteren was ik dus aan het googelen op lifehacks op het gebied van productiviteit en ik kwam ergens de Pomodoro-techniek tegen, volgens mij op de blog van The Self Help Hipster. Toen ik verder ging klikken bleek dat er heel veel over geschreven is, en mijn Pocket-app staat nu vol met artikelen over deze techniek (is trouwens een superfijne app om dingen op te slaan, en heel mooi vormgegeven). Ik werd hoe langer hoe enthousiaster, en ik besloot het meteen te gaan proberen voor de volgende dag.
Hoe het werkt
Het idee is echt supersimpel: je werkt met een kookwekker. Hartstikke leuk als je een echte hebt natuurlijk, maar je kunt ok gewon de timer-app op je smartphone of tablet gebruiken. Er is er zelfs eentje voor de pc en er zijn verschillende Pomodoro-apps. Ik gebruik zelf Pomodoro Time: is mooi vormgegeven en werkt makkelijk en fijn. Het basisprincipe is dat je gaat werken in blokjes van bijvoorbeeld 25 minuten: je werkt dan achter elkaar door, dus zonder afleidingen of andere dingen tussendoor. Daarna neem je 5 minuten pauze, en vervolgens begin je aan het volgende blokje van 25 minuten. Na een aantal blokjes, bijvoorbeeld 4, neem je een langere pauze om bijvoorbeeld te lunchen. Op die manier krijg je ongelofelijk veel gedaan terwijl je je levensstijl er niet voor hoeft om te gooien: het is een kwestie van discipline hebben en houden!
Dat is de basis. Je kunt het proces helemaal vormgeven zoals je zelf wilt, dat is ook zo fijn. Je kunt de blokjes ook langer maken dan 25 minuten, met een minimum van 5 minuten en een maximum van een uur (in de app tenminste): die gebruik ik zelf. Ook de pauzes kun je instellen zoals je zelf wilt. Als je de app gebruikt, kun je allerlei geluidjes kiezen om je erop te attenderen dat een werkblokje of een pauze voorbij is en je kunt ook taken aangeven. Het werkt het beste om van tevoren – liefst de dag van tevoren, dan verlies je er geen tijd mee – al een lijst te maken van wat je wilt doen in je Pomodoro’s (één Pomodoro is dus één werkblokje). Daarbij kun je ook inschatten hoeveel P’s je ervoor nodig hebt, maar dat is geen must. Wel raad ik aan om de timer pas te starten als je daadwerkelijk startklaar bent, dus alle afleidingen weg, spullen gereed, versnapering erbij enzovoorts. Als je dat allemaal nog moet doen en de timer loopt al, gaat het van je productiviteit af en dat is natuurlijk zonde.
Waarom werkt het zo goed voor mij?
Ik ben helemaal HOOKED! Ik heb het vandaag dus voor het eerst geprobeerd en echt, ik vind het geweldig. Mijn takenlijst had ik al gemaakt en ik begon even voor elven met mijn eerste taak, namelijk een hoofdstuk (ongeveer 14 bladzijden) onderwijspsychologie samenvatten. Daar was ik precies mee klaar toen de timer ging, dat voelde echt al geweldig want normaal kan ik over één hoofdstuk al een halve middag doen. Mijn korte pauze had ik ingesteld op tien minuten (omdat het werkblokje ook langer was dan 25 minuten) en in die tien minuten heb ik precies even kunnen bijtanken met een paar spelletjes op mijn iPad. Normaal als ik een pauze neem moet ik mezelf echt dwingen om weer aan de slag te gaan, maar nu kon ik zonder problemen weer verder toen de timer voor het tweede blokje ging, gewoon omdat ik was uitgerust. In het tweede uur en de eerste twintig minuten van het derde uur heb ik het tweede hoofdstuk van onderwijspsychologie dat op de planning stond vandaag samengevat: dat was 22 bladzijden. Normaal doe ik over twee van zulke hoofdstukken de hele middag of lukt het me zelfs niet eens, nu was ik net voor tweeën gewoon al helemaal klaar met alles wat ik voor school moest doen vandaag! Gewoon heel erg fijn dus. De lange pauze-functie in de app heb ik ingesteld op 30 minuten, maar dit gebruik ik niet echt omdat ik na het afronden van mijn studietaken liever gewoon even helemaal pauze neem, en ik was zo trots op mezelf dat het me was gelukt dat ik gewoon heerlijk even een uurtje op bed ben gaan liggen om in een nieuw boek te beginnen. Daarna heb ik de app weer gebruikt om aan mijn blog te werken, en daarbij heb ik de pauzes niet eens nodig: je komt echt vanzelf in een flow en dan wil je graag doorwerken of je neemt op je eigen momenten pauzes: het geeft echt veel meer discipline! Natuurlijk zullen er taken zijn die best groot zijn waardoor je toch redelijk wat P’s nodig hebt om ze af te ronden, maar het gaat erom dat je bezig blijft en niet afgeleid of gedemotiveerd raakt. Op deze manier blijft er voor mij altijd genoeg tijd over om leuke dingen te doen én om te rusten, want ook die 10 minuten tussendoor kan ik gebruiken om mijn Spaans te oefenen of blogs te lezen of wat dan ook. Plus: je kunt echt veel doen in een uur, dus er is altijd wel een mogelijkheid tot productief zijn. Mochten jullie het nog niet door hebben… ik ben helemaal blij met deze nieuwe techniek! In combinatie met wat vroeger opstaan (een nieuwe gewoonte) en lekker bijtijds naar bed gaan, gaat dit volgens mij een hoop extra energie geven. Plus… ik word er gelukkig van, want ik vind het zo leuk om zo te werken! En het geeft een heel lekker gevoel. Excuses voor de lange blog (en de vele haakjesverhaaltjes) maar dit moest ik dus even kwijt. O ja, en voor de leukigheid: een pomodoro is een tomaat in het Italiaans, en de grondlegger van het hele concept gebruikte een tomaat als kookwekker, dus vandaar. De dag dat ik een tomaat als kookwekker vind om mijn pomodoro’s mee te klokken, ben ik een gelukkig mens.