De meest memorabele momenten uit de afgelopen 21 jaar

Bron

Over een aantal maanden ben ik alweer 21. Het voelt niet alsof dat een heel bijzondere leeftijd gaat zijn, maar ik ben me er wel van bewust dat het toch best een mijlpaal is. 21 jaar geleden hadden we misschien niet gedacht dat ik 21 zou worden, in ieder geval niet dat het op mijn eenentwintigste zo goed zou gaan! En dat heeft me aan het denken gezet, over dat ik best wel volwassen aan het worden ben en dat de tijd best wel snel gaat en dat er best wel veel dingen zijn gebeurd in de afgelopen twee decennia. Tijd voor een lijstje!

Zomer van 2004

Ik herinner me niet zo heel veel bijzondere dingen van vóór mijn tiende. Wel dat mijn moeder omstreeks mijn vijfde in het ziekenhuis lag door een fietsongeluk, en gewone dingen, zoals vriendinnen, het schoolreisje naar de Efteling, de bruiloft van mijn favoriete leraar en meer van dat soort dingen. Maar pas in 2004, toen ik negen was, gebeurde er weer echt iets. Sowieso was die hele zomer nogal dramatisch, en dat begon met een ziekenhuisopname in PARIJS (of all places). Vanuit Parijs naar Rotterdam met een ambulance, ook nog een nacht op de intensive care in Amsterdam en vervolgens drie maanden in het ziekenhuis, daar mijn tiende verjaardag vieren, van en naar de IC, mijn haar kwijtraken, mijn zicht kwijtraken, niet meer kunnen lopen, heel veel niet meekrijgen door de ernst van de infectie die mijn lijf terroriseerde… ik denk dat ik wel mag zeggen dat die zomer een zwarte bladzijde was. Gelukkig eindigde het vrij positief met een bezoek aan Disneyland Parijs met de Make a Wish-stichting (al lag ik kort daarna alweer in het ziekenhuis). Het meest memorabele van allemaal? Toen mijn centrale lijn, de laatst mogelijke (centrale lijn = permanent infuus) eruit ging en we niet wisten wat dat zou betekenen. Gelukkig niets slechts.

Mijn CI krijgen

Dit was in het najaar van 2005 als ik het me goed herinner, en het heeft echt mijn leven veranderd. Ondanks dat het in het begin een hoop gedoe was – elke week logopedie en gehoortraining – is het het dubbel en dwars waard geweest, want ik kan niet meer zonder. Zonder mijn implantaat zou mijn gehoor nu veel slechter zijn en zou ik waarschijnlijk niet het leven leiden dat ik nu leid, dusss… heel memorabel.

Audiëntie bij de paus

In 2007 ging het weer slecht, zo slecht dat we het advies kregen toch vooral nog op reis te gaan als we dat nog wilden (ik was me hier niet van bewust). Ik wilde graag naar Rome, vraag me niet waarom want dat weet ik niet, en via mijn artsen werd geregeld dat dat Rome-bezoek ook een audiëntie bij de Paus inhield. Op z’n zachtst gezegd heel, heel erg bijzonder! En nou ja, kort daarna ging het eigenlijk weer een stuk beter, dus wie weet…

Verhuizing

Volgens mij was het in 2008 dat we verhuisden, waardoor ik mijn eigen slaapkamer en badkamer beneden kreeg. Dat heeft heel veel problemen opgelost: niet alleen was alles een stuk dichterbij, ook ben ik hier veel en veel zelfstandiger door geworden en heb ik meer mijn eigen plek en mijn eigen mogelijkheden.

Begonnen met bloggen

Ik denk dat ik ergens in 2010 ben begonnen met bloggen, toen nog op mijn vorige domein Violet Mirror. Met Vivians Vocabulaire begon ik in 2012 en ik denk dat ik toen pas ook echt serieus ben gaan bloggen, maar het begin was er dus al in 2010. En dat had ik voor geen goud willen missen: het bloggen heeft me zoveel gebracht en zoveel goeds voor me gedaan, daar ben ik heel dankbaar voor.

Erkenning van een schrijver

Toen ik in 2012 de eerste certificaten van mijn havodiploma haalde, ontdekte ik dat mijn docente Nederlands een verwerkingsopdracht bij het boek De engelenmaker van Stefan Brijs naar hem had gestuurd, en tijdens de uitreiking kreeg ik een door hem geschreven brief van haar. Daarna ontving ik ook nog een pakketje gesigneerde boeken en het was gewoonweg een superervaring om op deze manier van één van mijn favoriete schrijvers erkenning te krijgen!

Mijn havodiploma halen

Een jaar later haalde ik de rest van de certificaten en daarmee het havodiploma, en dat was een behoorlijk bijzonder gevoel: na zeven jaar middelbare school, zeven jaar waarin het heus niet altijd van een leien dakje was gegaan, was het me toch maar mooi gelukt om dat diploma te halen. Helemaal klaar voor de toekomst, dat gaf echt een enorme kick.

Beginnen op het hbo

Dit is voor mij het moment geweest waarop ik me pas echt ging realiseren wat ik wilde, hoe ik dat wilde en waarom ik het wilde, maar ook wie ik zelf was. In de zomer tussen mijn havodiploma en mijn start op het hbo veranderde er al iets bij mij volgens de mensen in mijn omgeving, en dat merkte ik zelf pas toen ik me veel beter in mijn vel en ook volwassener en zekerder ging voelen toen ik eenmaal met de opleiding bezig was. Dat kwam vooral doordat ik ontdekte hoe tof ik het onderwijs vond en dat ik niets liever wilde dan daarmee verder: het was alsof ik daarmee ook mezelf (her)ontdekte en dat voelt nog altijd heel erg goed!

Mijn verhaal vertellen

Inmiddels is het drie keer gebeurd dat ik ben gevraagd mijn verhaal te vertellen, het verhaal van mijn ziekte en hoe ik in het leven sta. De eerste keer was in september 2013 op een symposium voor darmfalen, daarna werd ik geïnterviewd voor de Telegraaf en afgelopen najaar deed ik weer mijn verhaal, ditmaal op een college voor studenten geneeskunde. Bovendien ben ik gaan schrijven voor Hoezo Anders. Al deze dingen hebben me doen beseffen dat ik het niet alleen met mijn blog fijn vind om mezelf te laten zien, maar dat het ook enorm goed voelt om echt in de buitenwereld te laten zien hoe ik ben, hoe ik leef en hoe ik denk. Bovendien ben ik erachter gekomen dat ik daarmee mensen kan inspireren en dat is iets heel bijzonders. Heeft er ook een beetje aan bijgedragen dat ik meer zelfvertrouwen heb gekregen.

Stap terug

Een enorm leermoment voor mezelf en daarom heel erg memorabel was het toen ik afgelopen najaar noodgedwongen een stap terug moest doen: niet alleen omdat het niet goed ging met mijn gezondheid, maar ook omdat ik echt teveel hooi op mijn vork had genomen, omdat ik teveel had gewild en gedaan. Ik heb toen best wel even met mezelf in de knoop gezeten en nog steeds ben ik er af en toe onzeker over, maar ik heb toen wel geleerd hoe belangrijk het is om naar mezelf te luisteren en niet altijd maar meer te willen dan mijn lichaam aankan. Dat heeft me denk ik sterker gemaakt en ondanks dat ik altijd wel last zal blijven houden van overthinking, is het wel een hele goeie reality-check.

PowerPen

En last but not least… dat wat er kortgeleden gebeurde. Ik kreeg de PowerPen uitgereikt omdat ik als student met een functiebeperking keihard heb geknokt en gewerkt voor de dingen die ik wil, en dat voelt zo ongelofelijk goed! Het was echt enorm gaaf om het geheel onverwachts te krijgen en het heeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost gegeven: het is bewijs dat er in me wordt geloofd, bewijs dat ik iets kan bereiken en dat ik het waard ben en dat ik het kán. Iets wat ik niet meer zal vergeten!

Het is een aardige lijst geworden, maar wel een mooie lijst: ik denk dat dit zo’n beetje precies de dingen zijn die mij hebben gevormd tot de persoon die ik nu ben en waar ik trots op ben. Bijzonder om het zo op te schrijven!