De laatste liefdesbrief – Jojo Moyes

Later X. Ellie Haworth ontwaart haar vrienden in de menigte en baant zich een weg naar de bar. Ze laat haar tas aan haar voeten vallen en legt haar telefoon op het tafeltje voor hen. Ze zijn al flink aangeschoten… dat is te merken aan hun stemmen, de overdreven armbewegingen en luid gelach, de lege flessen tussen hen in. ‘Laat.’ Nicky houdt haar horloge omhoog en steekt vermanend een vinger naar haar op. ‘Zeg maar niets: ‘’Ik moest een verhaal afmaken.’’

Eerste indruk

Na Voor jou kon ik niet wachten om meer boeken van Jojo Moyes te lezen en deze sprak me het meeste aan. Twee tijdlijnen, waarvan eentje in de sixties, een journalist, oude liefdesbrieven… dat leek me een heerlijk romantisch verhaal, een beetje à la The Notebook. Vol verwachting begon ik dan ook te lezen, maar het viel toch een beetje tegen. Eigenlijk kon dat ook niet anders, na het pronkstuk dat Voor jou was…

Waar het over gaat

Ellie Haworth is allang haar jeugdige jaren voorbij. Ze werkt als human interest-journalist bij de Londense krant The Nation en heeft een affaire met een getrouwde schrijver: hun relatie speelt zich af in hotelletjes en onder het mo van congressen en lezingen. Maar dan stuit Ellie bij het onderzoeken van materiaal voor een artikel op een oude liefdesbrief, en het verhaal van de schrijver en de ontvanger ervan zet haar aan het denken over haar eigen liefdesleven.

In 1966 wordt Jennifer Stirling wakker na een auto-ongeluk. Ze herinnert zich niets meer van het leven dat ze daarvóór leidde en komt geheel onwetend terecht in een wereld van luxe, een huis in de Franse Riviera, feestjes en een hoop geroddel. Terwijl ze uit probeert te zoeken wie ze was voor ze haar geheugen kwijtraakte, vindt ze liefdesbrieven die aan haar geschreven zijn – maar van wie zijn ze? Niet van haar man in elk geval…

Wat ik ervan vond

Het begin van het boek is, zoals bovenstaand citaat al een beetje dot vermoeden, nogal nietszeggend. Het begint anders dan verwacht en het duurt een behoorlijke poos voordat je hebt uitgedokterd waar het over gaat en waar de verhaallijn je mee naartoe probeert te nemen. En net als je Ellie en haar wereldje een beetje begint te leren kennen, stort Moyes je in een duizelingwekkende draaikolk van personages, gebeurtenissen, levens, ontwikkelingen en tijdscontext door Jenny en háár wereldje te introduceren. De scheidslijnen hadden wat beter aangegeven mogen zijn, want in de eerste honderd bladzijden is het verhaal eigenlijk gewoon verwarrend.  Tijdlijnen lopen door elkaar en de verhouding tussen Ellie en Jenny’s verhaal lijkt niet te kloppen. Kortom, de opbouw is een beetje onprettig, maar zodra het eenmaal echt op gang komt, word je zonder verder gedoe meegesleept, hoewel het tempo in het hele boek erg laag blijft liggen waardoor het soms een beetje voelt alsof het wordt uitgesponnen.

Het sterke punt van dit boek, en dat was bij Voor jou ook al zo, is dat er een heerlijk romantische sfeer wordt gecreëerd: alles speelt zich voor je ogen af en elk detail, van het huis en de garderobe van Jenny tot het imago van de krant waar Ellie werkt, komt tot leven. De personages en gebeurtenissen passen perfect in de context, en vooral Jennifer Stirling is een ijzersterk personage met wie je al heel snel meevoelt vanwege haar kracht en haar queeste. De dialogen zijn scherp en meer dan eens zinderend van de emoties en de spanning tussen personages, en het volgen van haar ontwikkelingen maakt de langdradigheid van de algemene verhaallijn zeker goed. Het verhaal van Jenny en haar leven blijft je boeien en meeslepen en het geeft een erg mooi beeld van het huwelijkse leven in die tijd.

Aan het einde van Jenny’s verhaallijn keer je terug naar Ellie en dan komen de plotlijnen prachtig bij elkaar. De verbanden tussen heden en verleden worden duidelijk en het personage Ellie is ineens ook een stuk sterker, waaruit blijkt dat zij is gegroeid door het verhaal dat wij steeds hebben gelezen.  Hoewel de verhaallijnen soms behoorlijk complex zijn, krijgen ze wel allemaal genoeg aandacht en komen goed uit de verf, zeker omdat op het eind alle ontwikkelingen aan elkaar geknoopt kunnen worden.

Wat de kwaliteit van deze roman naar beneden haalt, is simpelweg de schrijfstijl. Het is langdradig, het duurt te lang voordat het op gang komt, er wordt teveel een onnodig beeld geschetst van de setting en er spelen zoveel verhaallijnen dat de focus soms ontbreekt. Het ene moment is het betoverend mooi en romantisch en sfeervol, en dan weer wordt het uitgemolken en boeit het niet meer. Ik denk dat Jojo Moyes misschien teveel hooi op haar vork heeft willen nemen en zich beter had kunnen beperken tot de centrale verhaallijn van Jenny. Toch is het geen slecht boek, voornamelijk door de sterke hoofdpersoon, de al even sterke ontwikkelingen en verbanden en het sfeervolle karakter. Maar het is gewoon  – helaas – een boek waarvan je blij bent als je het uit hebt en dat best 100 bladzijden korter had mogen zijn.

Conclusie

Voor jou is een roman waar je zeker van zult genieten als je houdt van zwijmelen en verhalen in de trant van The Notebook en Letters to Juliet. Het is echter ook langdradig en behoorlijk uitgemolken, waardoor je het op een gegeven moment wel een beetje gehad hebt. Een aanrader vanwege het mooie verhaal, maar je moet wel door kunnen zetten.

Titel: De laatste liefdesbrief (The last letter from your lover)
Auteur: Jojo Moyes
Uitgeverij: De Fontein
Aantal bladzijden: 480
Verschenen: januari 2015
Genre: roman