De grenzen van een sociaal leven

Bron

Ik was laatst bezig met het invullen van mijn persoonlijke blogplan (komt binnenkort meer over!) en daar stond de vraag in hoe ik mijn blog in één woord zou beschrijven. Wat ik oen heb ingevuld, is dit: individualistisch. Omdat ik dat zelf ook heel erg ben: een eigen persoon, met eigenzinnige ideeën en interesses en trekjes. En ik denk dat ik dat altijd al ben geweest: als kind was ik al introvert, speelde ik liever in mijn eentje binnen dan buiten en mij hoorde je nooit over spelen bij vriendjes, dat deed ik alleen als het van mijn ouders moest omdat ik vriendjes moest maken, haha. Dat is op de hele middelbare school zo gebleven: liever in mijn eentje met mijn eigen dingen dan bij anderen. Tegenwoordig, eigenlijk sinds ik op het hbo zit, is dat juist heel anders: nu merk ik dat ik steeds meer behoefte krijg aan sociale contacten. Niet voor niets ben ik laatst naar een schrijfworkshop geweest terwijl ik dat tot een poosje terug echt nooit gedaan zou hebben. Maar het is wel lastig, want een sociaal leven is niet heel makkelijk voor mij.

Contacten leggen, mensen leren kennen en wat meer vrienden maken is vanaf dag één van mijn studie een doel geweest. Ik moet wel zeggen dat ik er niet altijd evenveel mee bezig ben: vaak merk ik namelijk dat ik andere dingen aan mijn hoofd heb en gewoon de behoefte niet voel voor gezelschap. Sowieso zoek ik het eigenlijk niet heel bewust op: mijn plek is altijd goed vooraan en makkelijk om in te parkeren met mijn rolstoel, niet zozeer gericht op waar anderen zitten. Tegenwoordig zorg ik wel dat ik, als het even kan, eerst andere mensen naar binnen laat gaan voordat ik een plekje zoek, zodat ik eventueel bij iemand aan kan schuiven (slim van mij hè?) want ik merk dat ik het wel fijn vind om die mogelijkheid tot interactie te hebben tijdens het college. Net zoals ik merk dat ik het heel fijn vind om voor of na college een beetje te kunnen kletsen: het gevoel dat mijn medestudenten me echt volledig hebben geadopteerd en me helemaal niet meer zien als gehandicapt, is echt super. En die gezelligheidsgesprekjes, ook al zijn ze nooit lang of erg diepgaand, zijn dat ook. Gewoon praten over hoe het gaat of iets dat met de studie te maken heeft.

Het is meer het buiten school sociaal zijn waar ik moeite mee heb. Afspreken met medestudenten heb ik eigenlijk nog nooit gedaan, alleen twee keer toen we aan een project moesten werken. Ik speel vaak genoeg met de gedachte om aan iemand of aan een paar te vragen of ze mee willen naar de stad of de bioscoop of wat dan ook, maar ik doe het eigenlijk nooit. Het punt is namelijk dat op het moment dat ik met ze ga afspreken, er heel veel dingen zijn waar rekening mee gehouden moet worden. Gaan we naar de bioscoop, dan moet ik vervoer hebben en we moeten vooraan zitten. Gaan we naar de stad, dan moeten ze wel weten dat ik niet alleen kan oversteken. Willen we gewoon samen chillen, dan is dat bij mij thuis het handigste omdat ik geen trappen op kan. Mijn uitgangspunt is steeds geweest dat ik niet gezien wil worden als het meisje in de rolstoel, maar gewoon als Vivian – maar buiten het terrein van school is dat lastig. Ik wil dat echt alleen maar doen als ik ze genoeg vertrouw en ook goed genoeg ken, want hoe rot ik het soms ook vind klinken – met mij iets gaan doen brengt voor hen verantwoordelijkheid met zich mee. Als er iets gebeurt, ben ik namelijk van hen afhankelijk voor hulp.

Soms baal ik er wel van. Ik ben dan wel een b-sociaal type, maar soms zou ik het echt wel heel fijn vinden om gewoon na schooltijd even iets met anderen te kunnen gaan drinken, om op zaterdag met een stel te gaan winkelen, om spontaan naar de bioscoop te kunnen gaan. Mijn ouders vinden het gelukkig nooit een punt om me ergens heen te brengen, zoals ook wel bleek met de schrijfworkshop, maar ik kan niet altijd verwachten dat ze me op sleeptouw nemen, vooral omdat ik ook altijd weer opgehaald moet worden. Maar jammer is het wel, want ik kom vaak dingen tegen op internet, bijvoorbeeld het Young Adult Camp of ruiterkampen, meetings van bloggers of workshops, noem het allemaal maar op – waar ik best graag heen zou willen. Terwijl ik ook wel weet dat sommige dingen nu eenmaal niet gaan en dat dat ook helemaal niet echt erg is omdat er ook heel veel dingen zijn die wél kunnen. En ik weet ook heus wel dat ik nog steeds helemaal niet zo supersociaal ben en dat ik waarschijnlijk bij al die dingen die ik noemde al vrij snel naar huis zou willen. Maar het is gewoon dat gevoel: de afgelopen jaren hoefde het steeds eigenlijk niet zo, en nu wil ik het wel graag en moet ik er dus mee zien om te gaan dat het logischerwijs niet altijd kan. En dat is best lastig.